Tony Hawk: RIDE - już graliśmy! - Strona 2

Deweloperzy prezentowali już swoją deskorolkę przedstawicielom mediów kilkakrotnie. Niżej podpisany, mimo że fanem śmigania po prawdziwych rampach nigdy specjalnie nie był, wiedziony ciekawością wzrok swój na owym przedmiocie zawiesił i parę chwil później stał już na desce, by hasać sobie na niej gdziekolwiek, byle daleko. A że orła przy tym nieomalże wywinął, wspominać raczej nie będzie, bo i czytelnik wówczas zawiedziony, a i autor markotny się robi.

Pomijając jednakże własną niezgrabność, uczciwie stwierdzam: deska działa bez zarzutu. Wprawdzie w pierwszych chwilach sterowanie nią nie jest jeszcze na tyle intuicyjne, by od razu wykonywać dwuminutowe combosy, ale mimo to plastikową atrapę od początku obsługuje się w sposób prosty i przystępny. Łatwo balansować na niej w celu zmiany kierunku jazdy, zaś najprostsze manewry nie wymagają nawet posiadania trójki z WF-u. Chcąc nabrać prędkości, wystarczy odpychać się nogą od podłoża, ollie jest na tyle proste, że trzeba tylko stanąć na tylnej krawędzi urządzenia i zasymulować skok, odrywając przód deski od podłogi, a do zgrindowania poręczy wymagane jest zaledwie utrzymywanie jako takiej równowagi – nie trzeba przy tym wcale specjalnie się wyginać. Przynajmniej na domyślnym poziomie „casual”, gdzie gracz może jeszcze liczyć na dużą asystę konsoli w trakcie wykonywania ewolucji. Bardziej zaawansowana opcja „confident” niesie ze sobą konieczność dokładniejszego wykonywania manewrów na desce, zaś „hardcore” przeznaczona jest dla tych, którzy z prawdziwych skatingiem od dawien dawna są za pan brat i nie boją się jazdy bez śladowego choćby wspomagania ze strony gry.

Twórcy liczą, że dla tego przedmiotugracze będą skłonni wydać na nowego Tony’ego grubą kasę.

Jakkolwiek moja przygoda z atrapą deskorolki trwała tylko nieco ponad kwadrans, urządzenie sprawowało się bez zarzutu i było bardzo stabilne (w końcu to deska bez kół). Z uwagi na naszpikowanie elektroniką (sensory ruchu, boczne przyciski) imitacja jest zauważalnie cięższa od prawdziwej deskorolki, a to ogranicza nieco zakres ruchów. Tym niemniej nawet krótka jazda po stosunkowo prostej trasie i tak zapewniła mi sporo frajdy. Jasne – to nie to samo, co sklejanie trików w rzeczywistości, ale koniec końców po najrozmaitszych peryferiach w stylu Wiilota, Balance Boarda czy tanecznych matach znów mamy do czynienia z kolejnym kontrolerem, który przeciwstawia się leniwemu leżeniu na kanapie. Fenomen Wii już dawno pokazał, że pomysł ten doskonale sprawdza się w praktyce, toteż o ewentualnym sukcesie RIDE zadecydują pewnie nie ci, którzy w Tony’ego Hawka grają od blisko dekady, ale ci, których bardziej od samej treści zaintryguje nietypowy kontroler. Inna sprawa, że plastikowy gadżet to wciąż zabawka i za jego cenę można już nabyć zwykłą deskę, dostarczającą nie mniejszą dawkę wrażeń. Z końcowym entuzjazmem zaczekajmy więc do listopadowej premiery, bo na razie całość prezentuje się co prawda obiecująco, ale zarazem nieprzyzwoicie drogo.

Marek „Vercetti” Grochowski