Oblężenia, spiski i chaos – darmowe Conqueror’s Blade potrzebuje trochę szlifów - Strona 2

Wygrać bitwę, nie przegrać wojny

Podczas gdy my grzecznie czekamy na premierę Conqueror’s Blade, chińscy gracze już zdobywają zamki i trenują swoich bohaterów. Gra została już bowiem udostępniona w Państwie Środka, w związku z czym w sieci możecie znaleźć masę fragmentów rozgrywki – i przekonać się, czy to coś dla Was.

Tak wygląda to w akcji. Ale to nie jedyne, co ma zaoferować Conqueror’s Blade. Deweloperzy obiecują m.in. rozbudowany system rozwoju postaci, który pozwala kształcić się w kilku specjalizacjach jednocześnie i wraz z postępami w rozgrywce umożliwia odblokowywanie i ulepszanie stosowanych ciosów. Przy okazji warto pochwalić twórców za to, że wybór awatara nie ogranicza się do klasycznych europejskich rycerzy, japońskich samurajów oraz wikingów. Oprócz nich mamy też wojowników z mniej znanych kręgów – na przykład mameluków, czyli żołnierzy dynastii wywodzącej się z niewolników, która przez ponad dwa wieki rządziła Egiptem.

Na początku rozgrywki nasza postać wstępuje też do jednej z frakcji walczących o kontrolę nad mapą świata. Tutaj Booming Games wykorzystuje rozwiązanie podobne do tego, co znajdziemy chociażby w polskim sieciowym FPS-ie World War 3 – dużą mapę strategiczną, na której rywalizujące stronnictwa konkurują o dostęp do surowców oraz władzę nad większymi i mniejszymi twierdzami. Świat w Conqueror’s Blade ma być zróżnicowany pod względem krajobrazów i architektury, oferując zarówno górzyste regiony, w których używanie machin oblężniczych może okazać się karkołomnym zadaniem, czy pustynne pustkowia, jak i pełne zieleni równiny.

Jak zapewniają autorzy, ten element metagry ma jej nadać nową głębię. W wizji deweloperów rozmaite frakcje skupiające uczestników zabawy szybko zaczną zawierać sojusze, a następnie wielkie przymierza stronnictw, co stworzy okazję tak do wielkich, ekscytujących ofensyw, jak i ciosów w plecy oraz nieoczekiwanych zdrad. To jednak nie zależy już w żaden sposób od studia produkującego grę – do całej idei muszą się jeszcze przekonać sami gracze.

NIHIL NOVI

Jeśli czytając o rozgrywce w Conqueror’s Blade, pomyśleliście „hmm... to coś nowego”, to chcieliśmy powiedzieć, że wcale nie. Samodzielny mod do Mount & Blade, zatytułowany Napoleonic Wars, oferował bardzo podobną zabawę. Tam także każdy gracz w drużynie dowodził własnym oddziałem (kawalerią, muszkieterami albo artylerią). Pozycja ta skupiała się jednak na walce w polu, a nie na oblężeniach. Taka formuła meczu sieciowego sprawdzała się całkiem nieźle, choć trudno było uniknąć bałaganu na placu boju.

Oblężenie w kilkunastu klatkach

A mogą mieć z tym, niestety, problem, bo o ile na papierze Conqueror’s Blade robi wrażenie tytułu posiadającego potencjał, by wybić się z tłumu, w trakcie samej rozgrywki niedogodności było sporo. Dziesiątki postaci na ekranie powodowały nie tylko chaos i brak przejrzystości, ale także spadki płynności. A gdy akurat walczymy z dowódcą przeciwnej armii, równie potężnym jak my, każda zgubiona klatka może być na wagę złota. Ponadto kilkakrotnie zdarzało się, że moi żołnierze przysłaniali mi kamerę, co uniemożliwiało skuteczne korzystanie z machin oblężniczych.

To niestety niedociągnięcia mogące zadecydować o losie naszego bohatera, a deweloperom wcale nie zostało tak wiele czasu, by je poprawić – w końcu premiera ma mieć miejsce „wkrótce”. Ale nie chcę być czarnowidzem. Conqueror’s Blade ma swoje ambicje, które – o ile zaliczy jeszcze odpowiednie szlify przed debiutem – mogą uczynić tę grę naprawdę ciekawą propozycją. Tym bardziej że zostanie ona udostępniona bezpłatnie, więc każdy będzie mógł sam sprawdzić, czy Booming Games wykorzystało w pełni swoje pomysły.