Spróchniała łajba idzie na dno – recenzja Port Royale 3: Pirates & Merchants

Niegdyś piękny i siejący popłoch na ogromnym oceanie strategii ekonomicznych statek o nazwie Port Royale, wówczas jeszcze pod banderą Ascaron Entertainment, przestał w porcie osiem długich lat, czekając na moment, w którym ktoś wciągnie na pokład lekko zardzewiałą kotwicę i wypłynie nim ponownie na szerokie wody. Niemieckie studio Kalypso nie przewidziało jednak, że stare żagle nie dadzą już tak zawrotnej prędkości, spróchniałe deski na pokładzie nie wytrzymają ciężaru nowych gości, a majtkowie, zamiast pucować łajbę, otworzą kolejną beczułkę rumu. Momentami aż strach zasiadać za sterem.

Kompas jedynym przyjacielem

W swoim czasie rewelacyjna „jedynka” z wieloma ciekawymi rozwiązaniami została znakomicie przyjęta zarówno przez graczy, jak i recenzentów, zaś „dwójka”, choć nieco słabsza, nadal chętnie korzystała ze sprawdzonych wzorców i dawała sporo radości z przemierzania wielkich oceanów wszerz i wzdłuż. Natomiast Pirates and Merchants to osadzenie tej serii na wieczność na mieliźnie – takiej masy frustrujących pomyłek, błędów i niedoróbek nie przewidziałem nawet w najgorszych obawach.

Osią zabawy w trzecim Port Royale są dwie kampanie dla jednego gracza. Pierwsza stawia na wątek czysto ekonomiczny, druga zaś na historię dla urodzonych kapitanów żądnych głów piratów, zatopionych statków i wielkich skarbów. Zabawę rozpoczynamy w XVI wieku – twórcy próbowali wpleść w rozgrywkę historyjkę o bogatych kupcach, pięknych kobietach i przebrzydłych wilkach morskich, jednak jest ona na tyle infantylna i standardowa, że pozostaje tylko pominąć ją wymownym milczeniem. Ale przecież nie to jest w tym gatunku najważniejsze – ta seria do tej pory wyróżniała się przede wszystkim świetnym modelem ekonomicznym i uzależniającym gameplayem. No właśnie: „do tej pory”.

Port Royale 3: Pirates & Merchants to na szczęście nie jedyna propozycja dla fanów morskich strategii ekonomicznych. Kilka miesięcy temu w naszym kraju pojawiła się gra Patrician IV – stworzona przez studio Gaming Minds zdecydowanie bardziej udana produkcja, pozwalająca na walkę o prym kupiecki w realiach największej świetności Ligi Hanzeatyckiej.

Autorzy postanowili rozpocząć rozgrywkę z mocą wystrzału armaty i zapomnieli, że samouczek w rozbudowanych strategiach to podstawa. Zamiast tego na początku zabawy otrzymujemy lakoniczne komunikaty sugerujące kolejne kroki oraz przegadane filmiki instruktażowe. Szkopuł w tym, że okropnie chaotyczny interfejs wcale nie ułatwia sprawy – dopiero po dobrej chwili spostrzegłem, że twórcy jednak postanowili uraczyć graczy animowanym szkoleniem. Najbardziej potrzebne opcje czy porady ukryto w gąszczu zupełnie niepotrzebnego tekstu, a nawigacja została beznadziejnie zaprojektowana. Kłopoty zaczynają się już na samym początku – w jednym z pierwszych zadań musimy wysłać nasz konwój do Nowego Orleanu, który oczywiście nie został oznaczony na mapie. Jedyną wskazówką jest stwierdzenie: „udaj się na północny zachód”. W obliczu zupełnie pustej mapki świata i masy terenu do eksploracji znalezienie celu podróży to rzecz niesłychanie karkołomna – by odblokować kolejne porty handlowe, musimy płynąć wzdłuż linii brzegowej i mieć cichą nadzieję, że wreszcie uda nam się cokolwiek odnaleźć. Można się zaklikać na śmierć.