autor: Katarzyna Grysiewicz
WALL-E - recenzja gry
Gry na podstawie filmów zwykle spisywane są na straty jeszcze zanim zawitają na sklepowe półki. Obawy co do niskiego poziomu pojawiały się również w przypadku tej produkcji, jednak szczęśliwie były zupełnie nieuzasadnione.
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Po zmuszeniu widzów do obejrzenia szeregu zwiastunów, zapowiadających mniej lub bardziej ciekawe filmy animowane, światła w kinie gasną i na ekranie pojawia się WALL-E. Ten sympatyczny, acz nieco nieporadny robocik jest tytułowym bohaterem najnowszej produkcji Pixaru. Historia rozpoczyna się siedemset lat po tym, jak ludzie z powodu wzrastającego skażenia środowiska zdecydowali się na opuszczenie Ziemi i zamieszkanie na Aksjomacie – luksusowej stacji kosmicznej. Na Błękitnej Planecie pozostały jedynie Wysypiskowe Automaty Likwidująco-Lewarujące klasy E (w skrócie WALL-E), których zadaniem było w ciągu pięciu lat doprowadzenie świata do stanu nadającego się do ponownego zamieszkania. Niestety, nie wszystko poszło zgodnie z planem.
WALL-E przedstawia niezbyt optymistyczne rysującą się wizję ludzkości, która – tonąc we własnych śmieciach – szuka swojego miejsca w kosmosie, stając się jednocześnie bezmyślną cywilizacją konsumpcyjną. Jednak WALL-E to również wspaniała historia o wytrwałości, dążeniu do celu, potrzebie bliskości, bezgranicznej miłości i poświęceniu dla innych. Opowieść o uczuciu dwu niezwykle różnych robotów niejednokrotnie wzrusza i sprawia, że łezka kręci się w oku. Niestety, tak jest tylko w przypadku kinowego pierwowzoru. Gra znacznie spłyca filmową fabułę, a momentami spycha ją na dalszy plan. Co więcej, pewne jej elementy są przedstawione z zupełnie z innej perspektywy (np. w grze to EVA zostaje uszkodzona w sypie śmieci na Aksjomacie), a niektórych wcale w filmie nie ma (próba odnalezienia innych automatów typu WALL-E).
Także kreacje głównych bohaterów potraktowano odrobinę po macoszemu. O ile WALL-E nadal jest niezwykle uczuciowym i wrażliwym robotem, zachwycającym się otaczającym go światem, o tyle EVA całkowicie nie przypomina swojej kinowej odpowiedniczki. Filmowa sonda była „kobietą” zdecydowaną, zdolną poświęcić wszystko, aby wykonać powierzone jej zadanie. Natomiast w grze jej osobowość została gdzieś zagubiona, przez co EVA stała się mało widoczna.
WALL-E w akcji
Gra jest niezbyt wymagającą zręcznościówką, zawierającą elementy platformowe i logiczne. Po wcieleniu się w robota zabawa w głównej mierze polega na wykonywaniu zadań przydzielanych na początku każdego rozdziału. Przede wszystkim na docieraniu do wyznaczonych celów. Po drodze należy zająć się wieloma rzeczami, m.in. rozbijaniem skrzyń uzupełniających poziom życia i lasera czy szukaniem jednostek energii, pozwalającej na zaliczenie poziomu. Ciekawie prezentuje się zbieranie przez głównego bohatera artefaktów, stanowiących przedmioty użytku codziennego. WALL-E zachwyca się znalezionym biustonoszem, farbką z tubce, lornetką czy deską klozetową, wykorzystując je w ciekawy sposób.
Niejednokrotnie, aby odnaleźć przejście do kolejnej lokacji, należy rozwiązać prostą zagadkę, np. odpowiednio ustawić klocki, uruchamiając mechanizm otwierający drzwi. Zabawę urozmaicają liczne mini-gierki, np. niszczenie laserem kosmicznych śmieci, hakowanie systemu zabezpieczeń czy skakanie po „kłodach”, niczym w klasycznej grze Frogger.
