Recenzja gry Wolcen – diablo trudna miłość - Strona 3

Zapłaczmy nad CryEngine’em

Jeden z największych atutów Wolcena stanowi przyczynę jego problemów. Przynajmniej na razie. Twórcy porwali się bowiem na świetny, ale trudny do opanowania silnik – CryEngine. To potężne narzędzie, które w sprawnych rękach czyni cuda. Wydaje się jednak, że w pełni panują nad nim jedynie jego autorzy, czyli CryTek. Widać, że Wolcen Studio także ma kłopoty z okiełznaniem tej bestii.

W przybliżeniu i na filmikach wyłazi nieporadność deweloperów. Bohaterów zaanimowano dość drętwo i biegają z gracją słoni – choć paradoksalnie nie przeszkadza to w odczuwaniu potęgi uderzeń podczas walki. Nie we wszystkich przerywnikach ożywiono też twarze. Czasem postać po prostu stoi i kiwa głową, a głos leci jakby z offu. Na szczęście aktorzy brzmią bardzo dobrze, co ratuje sytuację (podobnie jak naprawdę przyzwoita muzyka). Tę drętwotę przykrywa ogólna uroda gry. Otoczenie, sylwetki, elementy ekwipunku są estetyczne, zaś potwory momentami tak obrzydliwie sugestywne, że aż nas skręca. Środowisko mogłoby być tylko bardziej urozmaicone, bo poza pustynią mamy tu po prostu klasyczne jaskinie, lasy, twierdze, miasto i ruiny. Ale idzie z tym żyć.

Natomiast stan techniczny sprawia, że granie w Wolcena to rosyjska ruletka. Pośpiech, modyfikacja koncepcji tej produkcji i trudny silnik – przyczyn takiego stanu rzeczy jest sporo. Ale to nie usprawiedliwienie. Osobiście natrafiłem na kilka błędów i tylko jeden utrudniał mi grę. Musiałem kilkakrotnie resetować Lords of Mayhem i powtarzać pacyfikację lokacji, by rozmowa z NPC wreszcie ruszyła. Prócz tego parę razy Val atakowała powietrze i generalnie kolizjami rządziła czasem bardzo dziwna logika. Wydaje mi się jednak, że i tak gra obeszła się ze mną łagodnie.

Graczom wokół ginęły zapisy postaci, przedmioty ze skrzynki i doskwierały problemy z rozdysponowaniem punktów na drzewku pasywów. Do tego dochodził błąd, który umożliwiał zostanie milionerem przez duplikowanie klejnotów. Kłopoty na łączach dopadły społeczność z mocą epidemii – przypominały te z czasów, gdy startowało Diablo 3. Serwery nie wytrzymały, a twórcy, choć walczyli o sukces, nie spodziewali się jego rozmiarów.

Tryumf serca nad rozumem

I wiecie co? Wolcen Studio absolutnie zasługuje na kredyt zaufania. W jego grze widać pasję, zaangażowanie i świeże spojrzenie na formułę hack’n’slashy. Na razie to po prostu sprawna, delikatna ewolucja z paroma fajnymi rozwiązaniami, przemyślanym systemem rozwoju i angażującą historią. Jeśli twórcy po pierwszym sukcesie nie spoczną na laurach i dotrzymają obietnic, Wolcen znajdzie się w panteonie współczesnych hack’n’slashy obok Path of Exile – już wygląda lepiej, jest żywszy (choć dużo mniejszy). Mimo wielu błędów daję mu siedem z plusem. Za dużo tu radochy z rąbania i zbieractwa, za dużo pasji i pomysłów, by to zignorować. I ta pasja udzieliła się graczom spragnionym dynamicznego hack’n’slasha. Na razie jesteśmy w stanie autorom wiele wybaczyć i czekać na poprawę. Na razie wygrywa serce.