Recenzja gry Shadwen - skradanki bazującej na pomyśle z Superhota

Ciał nie da się zrzucić. Brak symulacji obiektów organicznych sprawia, że gość położył się na ziemi połową pleców.

Gorzej, że skrypty odpowiadające za działania Lilly i strażników sprawiają, iż postacie te zachowują się niewiarygodnie idiotycznie. Dziewczynka często wbiega pomiędzy strażników, a ci udają, że jej nie widzą. Albo gania od kryjówki do kryjówki, starając się przejść dalej, ale jest blokowana przez skrypt sterujący poczynaniami znajdującego się przed nią strażnika. Uświadomiwszy sobie, że Lilly nigdy w żaden sposób nie zostanie dostrzeżona przez patrole, przestajemy się o nią martwić. Bez względu na to, co dziecko zrobi, albo gdzie każemy mu iść (istnieje i taka opcja), nigdy nie zostanie ono złapane. Nie musząc więc tak naprawdę przejmować się tą małą istotą, skupiamy się jedynie na usuwaniu wszelkich przeszkód stojących jej na drodze do końca poziomu.

Bohaterka jest zupełnie niewidoczna w tych krzaczorach. Dla strażników tak gęste listowie stanowi nieprzenikalną wzrokiem barierę.

Całą grę da się prawdopodobnie przejść, nie zabijając ani jednego strażnika. Ale prawdopodobnie nie za pierwszym razem. Liczba gadżetów jest bowiem bardzo ograniczona i skonstruowanie każdego egzemplarza zużywa nasze zasoby. Tymczasem pod koniec zabawy pojawiają się lokacje, w których bez skorzystania z ich dobrodziejstwa trudno będzie zachować czyste konto.

To nie jest kadr z momentu, kiedy zatrzymał się czas. Tego typu błędy zdarzają się w grze notorycznie.

Druga sprawa dotyczy interakcji z Lilly. Otóż gra ostrzega, że jeżeli dokonamy zabójstwa na oczach dziewczynki albo jeśli w ogóle zauważy ona trupa, wówczas przestanie nam ufać i w jakiś sposób wpłynie to na dalszy ciąg rozgrywki. I faktycznie, po czymś takim w trakcie kilkusekundowych pogadanek na ekranie ładowania kolejnego levelu Lilly nazywa Shadwen morderczynią i marudzi, że ta jest bezwzględna, żądna krwi i tym podobne komunały, jednak w żaden sposób nie przekłada się to na samą rozgrywkę. Mało tego, na ostatnim poziomie, w sali tronowej, możemy zadecydować o losie króla – zupełnie tak, jakby wcześniejsze postępowanie nie miało znaczenia.

Wpycham wóz w stojących strażników. Będąc przepychanymi, zupełnie nie reagują na to, co się dzieje.

Można narzekać na wiele aspektów gry, ale gdyby jej podstawowy moduł, czyli samo skradanie się, został rozwiązany w interesujący sposób, to i tak dałoby się z nią spędzić wiele bardzo przyjemnych chwil. Niestety, Finowie i ten element zepsuli koncertowo. Co najmniej z dwóch powodów. Do pracy nie przyłożyli się projektanci poziomów. Trudno stwierdzić, czy to kwestia braku chęci, czy braku umiejętności – moim zdaniem najbardziej prawdopodobna przyczyna leży w ograniczeniach związanych z silnikiem produkcji. Lokacje są do bólu powtarzalne, składając się z tych samych segmentów. Człowiek łapie się na tym, że gra przestaje proponować coś nowego gdzieś na czwartym, może piątym poziomie. I tak jest już prawie do samego końca. Mrok, nieciekawy wycinek pseudomiasta, będącego jedynie pustą dekoracją – kolejny etap zazwyczaj nie różni się specjalnie od poprzedniego, właśnie ukończonego levelu. Z gry zapamiętałem tylko dwie lokacje: doki, w których nie stoi żadna łódź, i ostatnie korytarze w zamku, które różnią się tym od reszty, że są... jedynie korytarzami. Nadmienię, że bohaterka potrafi pływać, ale ani razu z tej umiejętności nie trzeba korzystać. Nawet w dokach.

W grze napotkamy jedynie dwa rodzaje strażników. Ich bronią są tylko kusze.

Drugiego zawodu w związku z głównym mechanizmem zabawy doznałem za sprawą sztucznej inteligencji odpowiadającej za zachowanie strażników i liczne błędy im towarzyszące. Przeciwnicy są głupi – byle krzak, z którego wystaje głowa bohaterki, stanowi dla nich zasłonę nie do przejrzenia. Potrafią stać obok kryjówki gracza i nigdy, przenigdy nie podjąć żadnej akcji. Postoją trochę i odejdą. Raz można wykończyć znajdujących się blisko siebie żołnierzy, innym razem wykażą się oni nieziemskim słuchem i zostaniemy natychmiast wykryci, co skutkuje podniesieniem alarmu i przegraną. Tyle tylko, że mamy to w nosie, bo w dowolnej chwili możemy cofnąć czas niczym w trylogii Piasków czasu – z tym, że tutaj owo cofanie działa w całkowicie nieograniczony sposób. Nie determinuje tego nawet wybór poziomu trudności – na łatwym pokazany jest zasięg widzenia strażników, na normalnym poszukujący intruza strażnicy są obrysowani żółtym kolorem, a na poziomie trudnym owego obrysu brak. Skoro jednak mamy nieograniczoną władzę nad czasem (może on płynąć nawet wtedy, gdy bohaterka stoi w miejscu – trzymamy wówczas wciśnięty klawisz Q), to cała zabawa sprowadza się do nużącego ponawiania prób poradzenia sobie ze strażnikami idiotami. Którzy na dodatek, stojąc w grupce trzech w jednym miejscu, najczęściej i tak się zablokują i trochę potrwa, zanim uda im się wyrwać z tego zbiorczego uścisku.

Ilu martwych strażników zmieści się w jednym stogu siana?

Deweloperzy nie wysilili się także zupełnie przy ich projektowaniu. Przez bite kilkanaście poziomów natrafiamy tylko na dwa rodzaje owych przeciwników: zwykłych „szwendasów” i „szwendasów” okutych w zbroje, których wykończenie wymaga albo skorzystania z elementów otoczenia i zrzucenia im na łeb beczki, albo ataku z góry, ale z większej niż normalnie wysokości. Z początku wkręciłem się trochę w ich podsłuchiwanie – czasem niczym w serii Thief prowadzą ze sobą rozmowy – ale kiedy okazało się, że stale powtarzają się te same dialogi, na dodatek dotyczące jakichś bzdur niezwiązanych z tym, co widzimy na ekranie, przestałem zwracać na nie większą uwagę.

Jeden ze znalezionych schematów pozwalających na budowę gadżetu.

Twórcy wymyślili sobie, że w skrzyniach znajdziemy schematy pozwalające na budowę kilku gadżetów. Rzecz miła i zapewne w innych okolicznościach przydatna, ale nie w Shadwen. Przynajmniej przez zdecydowaną większość zabawy. Grę można ukończyć bez ich udziału, choć zapewne, szczególnie pod koniec, nie obejdzie się bez kilku zabójstw.

Oprawa graficzna Shadwen jest naprawdę bardzo ładna. Szkoda tylko, że tak monotonna i powtarzalna.

Sytuację ratuje nieco niezła grafika, szczególnie w pierwszej misji, będącej czymś w rodzaju samouczka. Być może wynika to z faktu, że odbywa się ona jeszcze za dnia i faktycznie jest na czym choć na chwilę zawiesić oko. Wymarłe wieczorne miasto stanowi tylko dekorację, pustą, niczym nieurozmaiconą i mało już interesującą. Prześliczna gra Trine została zastąpiona nudną jak flaki z olejem grą Shadwen, z animacjami postaci, które wstyd byłoby pokazać piętnaście lat temu, i brakiem jakiegokolwiek ragdolla, co skutkuje tym, że ciała martwych strażników pozostają absolutnie sztywne, wisząc w powietrzu przy krawędziach obiektów. Notabene, ciała te da się przenosić, ale tu również animacja jest śmiechu warta.

Co najmniej połowę zabójstw w grze najlepiej dokonywać z przewagą wysokości.

Nawet gdy potraktujemy Shadwen jako grę indie niezależnego dewelopera, to nie da się przymknąć oka na większość wymienionych w recenzji baboli. Tym bardziej że w życiu widziałem już dziesiątki lepiej wykonanych niskobudżetowych gier, w stworzenie których niewielkie ekipy włożyły o wiele więcej serca. Frozenbyte dostało ode mnie żółtą kartkę za Trine 3. Teraz po raz pierwszy pora na kartkę czerwoną. Shadwen to może jeszcze nie zupełny gniot, ale produkcja zrealizowana zdecydowanie poniżej możliwości tego producenta.