Maksuję Valhallę i coraz częściej łapię się na tym, że ta gra jest po prostu za duża

Mocno zaskoczyła mnie informacja, że według danych zebranych przez serwis How Long to Beat, „wymaksowanie” najnowszej odsłony serii Assassin’s Creed wyjmuje z życia średnio 88 godzin. Zaskoczyła, bo sam mam wbitych godzin 126 i dopiero zbliżam się do końca tej przejażdżki. Owszem, nie narzuciłem sobie przy tym zbyt zawrotnego tempa (preferuję cichą eliminację rywali, a to trwa), ale powiem szczerze, że im dłużej zwiedzam Anglię u boku Eivor, tym poważniej zastanawiam się nad tym, czy tworzenie tak napompowanych gier ma w ogóle sens – zarówno dla graczy, jak i samych deweloperów.

Teoretycznie nikt nie powinien narzekać. W pełnej cenie gry z segmentu AAA dostajemy tytuł, w który przy rozsądnym dawkowaniu można zanurzać się przez miesiąc, a może nawet dłużej. Ostatnie „Asasyny” stoją tu w wyraźnej opozycji do wielu innych produkcji, które za te same pieniądze oferują kilkanaście razy mniej treści. Z drugiej jednak strony takie singleplayerowe molochy mogą z czasem wyraźnie się znudzić, a tytaniczna praca deweloperów pójdzie na marne, bo sporo ludzi nie dotrze nawet do połowy kampanii, o jej finale nie wspominając.

Valhalla nie jest grą tylko na jedno popołudnie. Czy nawet na kilka.

Potwierdzają to zresztą publicznie dostępne statystyki osiągnięć i trofeów. Choć trudno gorączkować się faktem, że w niespełna dwa tygodnie Valhallę ukończyło zaledwie 0,4% posiadaczy gry na konsolach, tak już mocno zaskakujący wydaje się fakt, że zaledwie 15% graczy w tym samym czasie zaliczyło wizytę w Londynie, a więc lokacji dostępnej niedługo po przybyciu Eivor(a) do Anglii. To bardzo słaby wynik, biorąc pod uwagę, jak skonstruowana jest sama gra, wymuszająca poniekąd kończenie wątków w poszczególnych regionach, by nabrać doświadczenia i ruszyć fabularnie do przodu.

Oczywiście informacja, że sporo graczy nie kończy gier, które kupuje, nie jest żadną nowością. Sami udowadnialiśmy Wam wielokrotnie, że średnia ta utrzymuje się w okolicach 35% i tylko perfekcyjnie skrojone lub stosunkowo łatwe produkcje (np. te samoprzechodzące się, jak interaktywne filmy) wyraźnie wybijają się w tej kwestii ponad przeciętność. Valhalla jednak ma spore szanse stać się jednym z pierwszych tytułów z otwartym światem, który gracze tak tłumnie porzucą na długo przed zobaczeniem napisów końcowych. To z kolei może stać się punktem zwrotnym w podejściu deweloperów do singlowych sandboksów, bo dojdą oni do wniosku, że tak przeładowanych gier po prostu nie opłaca się tworzyć dla garstki pasjonatów.

Czy ten scenariusz czeka puchnącą z roku na rok serię Assassin’s Creed? O tym przekonamy się już niedługo. Sam jestem ciekaw, jak rozwinie się ta sytuacja, i chętnie do tego tematu wrócę, powiedzmy za miesiąc, dwa, kiedy statystyki ukończenia ACV będą bardziej klarowne. Na razie idę męczyć dalej „platynę”, która, podobnie jak w przypadku Odyssey, zaczyna mnie coraz mocniej uwierać.