Half-Life

Chciałem się jakoś fajnie rozpisać tak jak to zazwyczaj lubię robić, ale widzę, że w sumie wszystko o tej grze już powiedziano, to nie mam po co powtarzać tego samego. Jedynie mogę podzielić się swoimi prywatnymi odczuciami.A są trochę kontrowersyjne, bo muszę się niestety przyznać, że mam sporą alergię na gierne lata 90. Lubię stare produkcje, ale nie potrafię się dobrze bawić w grach pochodzących jeszcze z poprzedniego wieku. Unreal, Fallout 1 i 2 i parę innych zapisanych w historii produkcji, wiele męczarni podczas ich ogrywania przechodziłem. Oczywiście szanuję je wszystkie, gdyby nie one nie wiadomo jak dziś wyglądałyby gry, ale tamta dekada to były lata głównie eksperymentów mniej lub bardziej udanych. Te mniej udane są dziś niesamowicie frustrujące, te bardziej udane również nie zawsze wytrzymują próbę czasu, bo przez te 20 parę lat niektóre mechaniki zostały dobrze udoskonalone.Tutaj nie licząc ostatniego bossa, którego trzeba było chwilę rozgryźć, nie było chwili gdzie bawiłem się źle. To już 25 lat od premiery a miałem podczas grania wrażenie jakby już wtedy osiągnięto szczyt jeśli chodzi o gatunek strzelanek. Świetni charakterni przeciwnicy i ich sztuczna inteligencja, nie wiem czy kiedykolwiek widziałem lepsze AI, ledwo co się skryłem za osłoną by przeładować broń, to żołnierze już mnie wyganiali stamtąd garścią granatów, czułem się jak John McClane w Die Hard 2 z tą różnicą, że nie zawsze udawało mi się uciec:-P. Nawet te wszystkie chaty lgbt wymiękają. Tak samo dźwięki, odgłosy chodzenia po metalowych kratach czy komunikaty żołnierzy powodują ciarki na całym ciele.Świetnie też się współpracuje z sojusznikami. Profesorowie uleczą, a ochroniarze pomogą z przeciwnikami. Jakie to proste a zarazem skuteczne. Lubią się co prawda nagle zatrzymać gdy mają podążać za nami, ale czy ktoś chciałby się przejmować takimi drobiazgami, szczególnie wtedy, gdy chyba żadna ze strzelanek nie miała czegoś takiego?O takich grach chciałoby się pisać i pisać. Teraz przynajmniej wiem dlaczego to właśnie Valve a nie inne studio wymyśliło steama, który zostanie z nami na kolejne dziesięciolecia pecetowego grania.

Świetny FPS, w sumie to już klasyk. Innowacyjna jak na ten rok gra z wciągającą fabułą i świetnym klimatem. Już na samym początku wybuch w laboratorium i walka o przetrwanie, zabijając dziwne stwory, zwiększa napięcie. Mimo 12 lat w niektórych momentach gra potrafi nawet przestraszyć. Od samego początku czujemy atmosferę jakiejś zdrady, jakiegoś spisku. Xen również wygląda interesująco, samo zakończenie (z dwiema możliwościami) może się podobać. Arsenał broni jest całkiem przyzwoity, a niektóre bronie są naprawdę pomysłowe. Dodać należy fajne rozdziały, gdy trzeba jeździć wózkiem oraz ogólnie pomysłowe rozwalanie "bossów" w kolejnych rozdziałach. Myślę, że grę można śmiało polecić każdemu.

Half-Life jest grą, która wyprzedziła swoje czasy. Tutaj jedną trzecią historii poznaje się przez dialogi, jedną trzecią przez otoczenie, a jednej trzeciej... trzeba się chyba domyślić. Starcia z cwanymi przeciwnikami dostarczyły zarówno radości jak frustracji, w mniej więcej równych proporcjach. Trzeba przyjąć do wiadomości, że gra jest trudna, nawet na normalu. Jednak mam wrażenie, że w wielu obecnych grach nie ma zabawy fizyką w takim stopniu, jak w Half-Life. Kto się nigdy nie wystraszył headcraba w szybie wentylacyjnym, ten... jest cholernie twardy. :)

Gra jest w porządku. Wiem że ma swoje lata, ale wady jednak są widoczne. Ogrywałem wersję Source i poruszanie się jest tragiczne. Postać ślizga się jak nienormalna a najgorzej jest z drabinami. Dodatkowo grałem na najwyższym poziomie trudności i to był błąd. Wyważenie jest beznadziejne - bronie są bardzo słabe (shotgun to jakaś popierdziawka). Najgorsza na tym poziomie trudności jest sama końcówka: Najpierw minibos który nie jest żadnym zagrożeniem ale zżera 70% amunicji jaką miałem. Później długie etap z masą przecinków - zacząłem nad nimi przeskakiwać i uciekać. No i na koniec nudny boss.

Half-Life to popisowy debiut firmy Valve. Plusy... Fenomenalny jak na tamte czasy silnik fizyczny, dzięki któremu system strzelania jest nad wyraz przyjemny. W ogóle bardzo cenię sobie szybkość odpalania gry. Od momentu uruchomienia programu już po kilku sekundach można oddać się rozgrywce bez zbędnych ekranów wprowadzających. Zawsze podobał mi się ten oldskulowy, surowy interfejs. Mam też jakiś dziwny sentyment do tekstury tych pustynnych skał, w obrębie których toczy się akcja. Oko cieszą bardzo klimatyczne scenerie, zarówno otwarte przestrzenie, jak i kompleks badawczy. Brak typowych cut-scenek wprowadza większą immersję, bo gra nie rezygnuje ani na chwilę z opowiadania historii z perspektywy oczu bohatera. Tajemnicza fabuła i enigmatyczni bohaterowie to coś, co wyróżnia produkcję spośród innych fps-ów tamtego okresu. Sama rozgrywka świetnie balansuje pomiędzy spokojną eksploracją a prawdziwą jatką i elementami grozy. Twórcom udało się uzyskać porządny, wymagający poziom trudności. Zwłaszcza, że sztuczna inteligencja wrogich żołnierzy okazuje się rewelacyjna. Ponadto różnej maści potwory są intrygujące i do każdego należy podchodzić z inną taktyką. Na przestrzeni gry wypróbowujemy sporo naprawdę oryginalnych pukawek. To wszystko sprawia, iż gameplay jest na tyle urozmaicony, że nie pozwala ani na chwilę się nudzić. W sumie zapewnia to kilkanaście godzin solidnej zabawy. Warstwę audio ubarwiają nienaganne, czasem nawet zabawne dialogi naukowców oraz kozackie komendy żołnierzy. Docenić należy pomysłowe sekwencje zręcznościowe oraz zawsze przeze mnie lubiane zagadki oparte na fizyce. Minusy... Największy zarzut mam do niskiej sterowności bohatera. Jego ślizganie się to bez cienia wątpliwości najczęstsza przyczyna śmierci. W pewnych miejscach można się niechcący zaklinować. Grozi to też naszym lekkomyślnym towarzyszom. Niemało jest też innych błędów natury technicznej oraz bugów w skryptach. Osobiście dokuczały mi dziwne loadingi na odcinkach etapów oraz niezrozumiały system autozapisu. Zbyt dużo metalicznego dźwięku działa męcząco na moje uszy, zaś większość utworów ze ścieżki dźwiękowej jest po prostu nie w moim typie. Niestety, często trzeba się domyślać, co w danej chwili zrobić, bo część zadań jest nieoczywista. Z perspektywy lat tytuł przede wszystkim broni się klimatem i niezwykłą grywalnością. Nie dość że produkcja Valve przetarła ścieżki innym shooterom, była nieocenioną bazą dla modów, to jeszcze zestarzała się godnie. Moja ocena – 8.0/10

Bez tego dzieła nie byłoby serii CS i TF2. Nie ma ona wymierzonego celu, sami musimy ją odnaleźć, a to bywa męczące, ale to i tak kawał dobrego FPS-a. Momenty bywają straszne, koncentrujemy się nad wymierzoną ścieżką i z niej nie zbaczać, a dojdziemy do celu. Polecam wszystkim fanom CS-a i tym, którzy widzą to po raz pierwszy :)

Zagrałem pierwszy raz niemal dwadzieścia lat po premierze. Nie myślałem, że aż tak dobrze będę się bawił. Gra oczarowuje klimatem. Gameplay przypadł mi do gustu bardziej niż ten w kontynuacji.

Bardzo długo, zgodnie ze ścieżką, którą wyznaczyło id Software, strzelaniny pierwszoosobowe opierały się na prostych mechanikach i niskim znaczeniu scenariusza. Jeśli już trzeba było ruszyć głową, to przy prostych zagadkach środowiskowych typu znajdź klucz lub mechanizm otwierający drzwi. Nie dziwi zatem fakt, że dzieło Gabe’a Newell’a, Half-Life, okazało się dziełem na tyle ambitnym, że studio Valve miało problem ze znalezieniem wydawcy. Gra wyłamywała się z panujących trendów i wydawcy bali się, że gra się nie sprzeda.Na nasze szczęście wyzwaniu podjęła się firma Sierra On-Line, a sama gra okazała się niezwykłym sukcesem. Dodatkowo Valve udostępniła odpowiednie narzędzia, dzięki którym powstała cała masa modyfikacji, np. Team Fortress, czy jedna z najpopularniejszych gier e-sportowych, Counter Strike. Sama gra działa na zmodyfikowanym silniku id Tech2, GoldSrc. Pod względem graficznym, nawet tyle lat po premierze, grafika nadal wygląda nie najgorzej. Wiadomo, daleko jej do wodotrysków obecnych czasów, ale wiele gier z 1998 roku, a nawet młodszych potrafi wyglądać o wiele gorzej.Średnio za to wypada strona audio gry. Nie zrozumcie mnie źle, w przeważającej części gry, jest bardzo dobrze, ale czasem zdarzało się, że w niektórych pomieszczeniach lub korytarzach stosowano efekt echa, który brzmiał komicznie i według mnie był niepotrzebny, zwłaszcza, że w połowie korytarza efekt potrafił nagle się urwać. Samo echo było również w mojej opinii zbyt głośne i również pojawiało się nagle. Kilka razy doszło do sytuacji, gdzie kroki awatara brzmiały jakby razem ze mną szło co najmniej kilku innych NPC-ów. Za pierwszych kilka razy odwracałem się gotów do walki, myśląc, że zachodzą mnie przeciwnicy.Jak już wcześniej wspomniałem, Half-Life wyłamał się panującym trendom, którymi kierowały się w tamtych czasach FPS-y. Główną różnicą jest stosunek do fabuły, która rozkręca się bardzo długo. Sam początek gry jest dość niezwykły jak na strzelaniny pierwszoosobowe, ponieważ prolog wprowadzający polega na podróży kolejką w czasie rzeczywistym, gdzie zwiedzamy sporą część laboratorium Black Messa, w którym pracujemy jako fizyk. Jeśli ktoś lubi gry, w których wchodzi się do akcji „z buta”, to Half-Life może takie osoby od siebie odrzucić.Aczkolwiek gra jest warta, by się z nią zapoznać, gdyż w trakcie rozwoju scenariusza okazuje się, że jest naprawdę solidnym FPS-em z elemen-tami Horroru, a zagadki środowiskowe są znacznie bardziej rozbudowane niż w innych strzelaninach z tego okresu. Sam klimat gry jest również niczego sobie i przywołuje na myśl powieść „Mgła” Stephen’a King’a, z której zresztą podobno czerpała inspirację.Jeszcze kilka słów o fabule. Jako Gordon Freeman, naukowiec pracujący w tajnym laboratorium, bierzemy udział w eksperymencie, którego konsekwencje okazują się katastrofalne w skutkach. Okazuje się, że przez przypadek otwiera się brama międzywymiarowa, przez którą przedostają się agresywne istoty. Po jakimś czasie do placówki wysłane zostają specjalne jednostki komandosów korporacji do której należy laboratorium, które mają za zadanie zlikwidować za-grożenie ze strony przybyszów, oraz zatrzeć wszelkie ślady tego wypadku… w tym cały personel naukowy i ochrony placówki. Od tej pory naszym głównym zadaniem jest przeżyć i uciec z kompleksu, walcząc lub przekradając się za plecami obcych istot i jednostek specjalnych.Do dyspozycji mamy specjalny kombinezon ochronny, wyposażony w latarkę. Za pomocą specjalnych baterii i stacji ładowania można uzupełniać energię kombinezonu, która w praktyce stanowi pancerz. Zdrowie można reperować również na dwa sposoby – albo za pomocą apteczek, albo stacji pierwszej pomocy. Korzystać będziemy również z wielu narzędzi do zwalczania siły żywej przeciwnika. Do dyspozycji mamy oddane kilka rodzajów standardowej broni wzorowanej na prawdziwych egzemplarzach (np. Glock 17, HK MP5 lub SPAS-12), kilka broni eksperymentalnych, materiały wybuchowe, oraz broń z innego wymiaru, a także wizytówkę serii – łom.Należy również zwrócić uwagę, że Gordon Freeman nie jest komandosem, tylko naukowcem, przez co obsługa broni nie jest wytrenowana, a czynności takie jak przeładowanie broni są ślamazarne i długotrwałe. Nie uznaję tego za błąd i jestem pod wrażeniem, że bohater w ogóle potrafi obsługiwać broń (jako instruktor poświadczam, że obsługa broni nie jest taka łatwa, jak się w filmach i grach wydaje).Po drodze napotkamy również wielu NPC-ów nastawionych do nas przyjaźnie. Możemy ich nawet poprosić o pójście z nami. Niestety, postaci te nie potrafią się wspinać po drabinach, czy kucać, przez co będziemy zmuszeni po pewnym czasie ich porzucić.Gra również nie należy do najłatwiejszych. Nawet na łatwym poziomie trudności można tu zginąć w łatwy sposób, zwłaszcza, gdy mamy do czynienia z większą ilością przeciwników. Na szczęście większa ilość przeciwników to z reguły około 4-6 wrogich jednostek. Pomimo dość częstych zgonów, gra nie frustruje. Chęć poznania dalszych losów głównego bohatera powoduje, że ciężko grę porzucić.Podsumowując, Half-Life to świetny FPS o paranormalnym, tajemniczym klimacie (choć mógłby być mroczniejszy), wciągającą, z powolnie rozwijającą się fabułą i z dużym naciskiem na narrację świata. Gra pod względem trudności jest niezłym wyzwaniem, ale nie ociera się o masochizm. Godna polecenia fanom strzelanin. Nie posiada również jakichś znaczących błędów.PLUSY:+ Fabuła, narracja świata.+ Klimat.+ Wciągająca.MINUSY:- Drobne problemy z audio.