Half-Life 2

Cóż tu dużo pisać? Panie i Panowie: oto druga część kultowego „Half-Life’a”.

Half-Life 2 to zasłużona dla branży pozycja. Plusy... Genialne połączenie silnika Source i Havok, co daje jedną z najbardziej interaktywnych gier w swoim czasie. Niezmiernie podoba mi się formuła zabawy fizyką i oparte na niej zagadki, reagujące na nasze poczynania środowisko oraz przynoszące frajdę strzelanie. Dodając do tego kreatywne zastosowanie gravity-guna, mamy satysfakcję gwarantowaną. Dzieło Valve wciąga bez reszty, oferując ponadprzeciętną grywalność. Duża w tym zasługa atmosfery, która jest niesamowita. Lokacje wewnątrz budynków są niezwykle miodne, zaułki City 17 mają swój urok, zaś scenerie o półotwartej konstrukcji robią wrażenie rozmachem i nieraz zapierają dech w piersi. W pewnym sensie tytuł wyznaczał graficzne standardy. Do tego świetna animacja i kapitalne udźwiękowienie. Moim cichym bohaterem produkcji jest jednak fenomenalny soundtrack, który ma w sobie coś magicznego, co wprowadza nas w ten przedziwny nastrój. To, co trzeba oddać autorom scenariusza, to specyficzna narracja z unoszącą się w powietrzu tajemnicą oraz konsekwencja w opowiadaniu historii bez użycia przerywników filmowych. Co więcej, twórcy umiejętnie dawkują akcję i odpowiednio nadają tempo rozgrywce. Gra jest przy tym dość urozmaicona i ani na moment nie pozwala się nudzić. Nader dobrze wspominam pomysłowe i różnorodne misje. Zachowano przy tym sprawiedliwy poziom trudności, zaś sama długość przygody wydaje się rozsądna. System zapisywania sprawdza się doskonale. Interfejs taki, jak lubię: prosty, klasyczny, czytelny. Arsenał pukawek jest dość oryginalny z uwagi na obecność działa grawitacyjnego, kuszy, przynęty czy chociażby poczciwego łoma. Bardzo ciekawie przedstawia się gama kreatur z majestatycznymi Striderami na czele. No i sztuczna inteligencja przeciwników odznacza się wysokim poziomem. Minusy... Czego nie mogę powiedzieć o naszych kompanach. Otóż, nasi towarzysze są ułomni, bo nie słuchają polecenia stop, pchając się pod lufę oraz blokując przy tym przejście. Zresztą, bywa że zacięcia protagonisty potrafią pozbawić go życia. W tym miejscu trochę ponarzekać muszę na sterowność postaci, ponieważ bohater ma problem ze wspięciem się na skrzynię bądź ślizga się po skoku, co jest najczęstszą przyczyną zgonu. Wszelkie akrobacje na krawędzi są nie tyle wymagające, co irytują swą nieporadnością. Jak łatwo się domyślić, etapy zręcznościowe nie wypadają najkorzystniej z racji na wspomniane już niepewne manewrowanie. Z rytmu mogą wybić także małe elementy, które trudno dostrzec, a okazują się kluczem do pchnięcia akcji dalej. Cóż powiedzieć na koniec? Zmierzyłem się z legendą i jak najbardziej rozumiem zachwyty, zwłaszcza w owym czasie. Choć nie skradła mojego serca jak pierwszy Far Cry, to muszę przyznać, że wciąż jestem pod wrażeniem rozwiązań, jakie produkcja wniosła w świat gier wideo. I to na wielu płaszczyznach. Po prostu nie sposób tego nie docenić. Moja ocena - 9.0/10

Pamiętam, gdy Half-Life 2 wychodził w momencie swojej premiery i każdy chciał w tę grę zagrać. A ja właśnie postanowiłem odbyć tę sentymentalną podróż i po 17 latach od premiery i 10 latach od pierwszego w pełni świadomego ukończenia tej gry, zagrałem raz jeszcze. I był to tydzień niesamowitej zabawy. Ta gra wówczas była tak rewolucyjna, że to się aż w głowie nie mieści. Na nowo zdefiniowała gatunek. Dziś mnie to ani trochę nie dziwi.W HL2 nie ma dosłownie nic, do czego mógłbym się przyczepić. Fabuła wciąga od samego początku. No dobrze... może i od pewnego momentu utkniemy w nieustannej walce na kilka rozdziałów, które fabularnie rozwijają się bardzo powoli i sama historia odchodzi na dalszy plan (ratowanie osoby A, przejście do punktu B, ratowanie osoby C, przejście do punktu D, itd)... to moim zdaniem powinniśmy na to przymknąć oko. Pod trudnymi, naukowymi hasłami kryje się prosta historia - czyż nie tak wygląda większość filmów sci-fi, które dziś kochamy i podziwiamy? Natomiast wszystkie klamry kompozycyjne, nawiązania do poprzednich gier z cyklu są zwyczajnie trafione w punkt. Postaci nie da się nie lubić, a to jest chyba nawet ważniejsze od samej historii.Jeśli chodzi o samą rozgrywkę... cóż, większość graczy zdaje sobie sprawę, że jest to mistrzostwo świata. Nie wniosę prawdopodobnie nic odkrywczego do tematu bo miliony osób się już na ten temat rozpisywały. Takich emocji, nieustannego napięcia (w bardzo przyjemny i kojący sposób sporadycznie rozładowywanego) nie zaznamy prawdopodobnie w żadnej innej grze FPS. A na pewno w żadnej do 2004 roku. To właśnie w tym aspekcie zadziała się rewolucja... niczym na ulicach City 17. Atmosferę odizolowania, zaszczucia, bezradności czuć w pierwszych rozdziałach gry. Później nadchodzi nadzieja i wspaniale ukazane powstanie, bunt ludzkości wobec nieludzkich planów. W pewnych momentach tej wojny totalnej, musimy zmagać się w tym samym czasie z zombiakami z innego wymiaru, ochroną cywilną i nowoczesnymi maszynami. I to chyba te momenty są najwspanialsze.Co również ważne, w HL2 odczuwa się (i nie odbierzcie mnie teraz w zły sposób) faktyczną przyjemność ze strzelania i pokonywania wrogów. Nie jest to takie oczywiste. Tutaj natomiast każda broń jest charakterystyczna, każdą wykorzystuje się nieco inaczej i w innym celu. I tutaj doceniamy do kolejnej przewagi HL2 nad innymi grami w tamtym czasie. Możliwości pokonania wroga jest dużo więcej niż jeden. A na to wszystko pozwala rewolucyjna fizyka gry i czczona przez wszystkich broń grawitacyjna. To jeden z tych niewielu FPS'ów, w których tylko od wyobraźni gracza zależy jak będzie chciał rozprawić się z wrogami w centrum akcji. Na dodatek możemy tutaj przejechać się lub popływać różnymi pojazdami na obszernych, sprawnie obmyślonych, otwartych lokacjach.Dodajmy jeszcze do tego znakomitą szatę graficzną, świetny soundtrack, który robi właściwą robotę w każdym momencie gry i tak oto mamy, moim zdaniem, najlepszy FPS jaki kiedykolwiek powstał (lub bardziej asekuracyjnie... najlepszy, w jaki sam kiedykolwiek grałem). Teraz pora na Episode 1 & 2, w które będę miał okazję zagrać po raz pierwszy!

Własnie sobie odświeżyłem 2 ze wszystkimi dodatkami(Episode 1 i 2,Lost Coast).Gra na prawdę kapitalna,po tylu latach od premiery gra sie nadal wysmienicie.Ani przez chwile nie czułem nudy.Podstawka jest zdecydowanie najlepsza z zestawu:dosc długa jak na fpsy,zroznicowane lokacje,rozne pojazdy,sporo fajnych patentów jak ten z własna armią mrówkolwów,ciekawe łamigłówki z uzyciem działka grawitacyjnego itd.Fabuła jest bardzo fajna,muzyka i dzwieki sa ok,grafika nawet teraz na maksymalnych detalach moze sie podoobac i jest super płynna.Epizod 1 taki sredni bym powiedział na tle całosci:dosc krótki i dziejący sie w podobnych i pozmienianych lokacjach co podstawka.Za to epizod 2 jest zdecydowanie lepszy,dłuzszy,z nowymi ciekawymi lokacjami(jaskinie i kopalnie sa bardzo klimatyczne),z nowym pojazdem,dosc wymagającą obroną bazy przed striderami za pomocą specjalnych bomb z uzyciem działka grawitacyjnego.A Lost Coast to po prostu króciutka dodatkowa przygoda pokazujaca mozliwosci enginu.Szkoda tylko ze Epizod 3 który rozgrywał by sie miedzy innymi na zaginionym statku badawczym Borealis nie został wydany.Tak ze Half-Life 2 to jednen z najciekawszych i najlepszych przedstawicieli gatunku fps i gier w ogóle.Polecam jak najbardziej.

+++ Dość spora różnorodność map ++ Gravity gun ++ Dobrze oddane postaci poboczne + Zagadki środowiskowe - - - Nieprzyjemnie niemy główny bohater - - Niezbyt ciekawi przeciwnicy - - Zakończenie - - Jesteśmy tylko marionetką wykonującą polecenia - Brak poważnej walki z bossem

Jedna z tych gier, które w znacznym stopniu zrewolucjonizowały postęp technologiczny gier komputerowych.Główną zaletą jest świetny silnik graficzny oraz zaawansowana fizyka. Musze niestety przyczepić się do fabuły. Pomysł jest ciekawy, natomiast wykonanie nie do końca. Momenty fabularne przeplatają się z etapami pozbawionymi jakichkolwiek dialogów, wstawek itp - parcie do przodu, strzelanie, rozwiązywanie zagadek, spotkanie z jakąś postacią i tak wkoło Macieju.

Half-Life 2 jest jak plac zabaw. Pełen zabawek i pojazdów, których używanie sprawia dzieciecą radość. Tak jak zawsze satysfakcjonuje trafienie kogoś papierową kulką w łeb, tak samo satysfakcjonuje tu trafienie trzech zombiaków piłą tarczową... na raz. Nawet dzisiaj gra zadziwia niespotykanym stopniem interakcji ze światem i sprawia, że bardziej niż w wielu RPG-ach, czujesz się wolnym człowiekiem. Tylko kota trochę szkoda...

Bardzo dobry FPS. Zdecydowanie lepszy od pierwszej części. Fabularnie jest dobrze, w końcu jakieś ciekawe postaci i konkrety. Bronie też działają lepiej i dają większą satysfakcję z użytku. Gravity Gun to jedna z najlepszych zabawek z gier wideo EVER! Na minus etapy z pojazdami - strasznie mi się dłużyły. Boli też fakt że Freeman jest niemy, jakby przemówił to mogłoby być ciekawiej. Gra ukończona w 10h na normalnym poziomie trudności.

Half Life 2 2004 PC: 7/10Witam wszystkich!Wstyd się przyznać, ale jako gracz który przeszedł ponad sto gier na pc musze powiedzieć, że w Half Life 2 zagrałem wczoraj i dziś skończyłem tą wspaniałą grę.Grałem na poziomie normalnym, cały gameplay trwał około 6h. Jak na 2004 rok to grafika zaje*ista, ostre tekstury, wyraziste postacie, otoczenie. Ogromne zadziwiające mapy, nawet w obecnych grach FPS nie widziałem tak dużych map. Średni wybór broni, dobry rozrzut w nich, dźwięki broni na plus. Najbardziej spodobał mi się rewolwer Magnum 357 i kusza, najlepiej mi się z tego strzelało, oraz z karabinu pulsacyjnego. Co do samej fabuły, jest ona prosta jak drut i niezbyt skomplikowana, ale wciągająca i czasami zaskakująca. Dobra muzyka w grze. Fajnie jeździło się też poduszkowcem, chociaż troche nie realnie bo gdzie by człowiek nie wjechał tym poduszkowcem, to i tak nie dało się go zniszczyć ani uszkodzić, tak samo samochodu. Postacie takie jak Alyx Vance, Barney czy Dog w niektórych misjach nas prowadzą i to jest plus, możemy mieć też nawet swoich sojuszników, którzy idą z nami walczyć, np: te piaskowe potwory oraz ludzie, szkoda tylko, że czasami gdy jest sporo wrogów oni nas blokują. Przeciwnicy czy byście szli na kucaka to i tak was zauważą, to jest minus w tej grze. Napotkałem też kilka bugów, np przeciwnicy zabici utykali w drzwiach, można było je otworzyć, czasem np po wybuchu kawałek drutu, ściany utykał w powietrzu. widziałem też jeszcze kilka innych bugów, lecz nie przeszkadzały mi one w rozgrywce. Jak na grę z 2004 roku jestem mega zaskoczony, trochę lipnie się zakończyła, myślałem że walka z Wallace' Green'em będzie jakaś bardziej widowiskowa i będziemy z nim walczyć tak jak z jakimś bossem, ale cóż. Teraz przyjdzie mi przejść jeszcze Episode 1 oraz Episode 2, zobaczymy czy kolejne epizody okażą się równie dobre co zwykły HF2. Na prawde warto zagrać w tą gre, jeśli jeszcze nie graliście to serdecznie polecam. Elo!

Podobno kiedy Gordon Freeman przemówi ludzkim głosem nastanie koniec świata!:-DA co do HL2 to nie pamiętam gry SF, która tak mnie wciągnęła (a grałem w 2018). Choć jej nie ukończyłem (wtedy grałem okazyjnie), to już rozumiem, dlaczego oczekiwanie na trzecią część jest już owiana legendą

Half-Life 2, GTA V, Skyrim. To moja czołówka... w przereklamowanych grach. Są niezłe wg mnie, ale nic poza tym. Dla mnie to były gry z rodziny "zagrać raz i zapomnieć".

Grałem w to ostatnio jakieś 10 lat temu. Pamiętam, że mi się bardzo podobało, ale z jakichś powodów nie skończyłem. Zapewne chodziło o to, że podekscytowałem się nowszymi grami.I jakkolwiek niektóre z owych gier faktycznie były udane, to jednak klasyka pozostaje klasyką. Grafika, akcja, efekty specjalne... wszystko to jest wtórne, jak dekoracje na zwieńczonym wiśnią torcie. Liczy się fabuła, atmosfera i ogólny fun z gry. A w Half-Life 2 jest tego pod dostatkiem. Będę wracał do tej gry, tak jak zawsze będą kochał i wracał do Bioshocka i Dead Space.

Gra pod względem prezentacji świata przedstawionego, klimatu oraz imersji jest po prostu genialna. Od rozdziału nova prospekt czyli notabene od momentu gdy mamy coraz więcej strzelania a coraz mniej chłonięcia tego klimatu jest troszkę słabiej niemniej z perspektywy 2019 roku (roku w którym ją ogrywałem) ciągle świetna. Nie dziwię się ani trochę, że doczekała się statusu kultowej i mam nadzieje, że pewnego dnia ukaże się część trzecia (bez VR).