NieR: Automata

Na początku marcu serca publiczności skradła nowa Zelda, ale warto pamiętać, że to nie jedyna wybitna produkcja, jaka wyszła w tym czasie. Przed Wami NieR: Automata – dzieło geniuszy (ale i szaleńców) z Platinum Games.

55h ~100% Hard Wybitny tytuł przełamujący granice Niesamowita spójność gry - wizualia i UI są częścią świata. Ładna grafika i świetne widoczki Ponownie przepiękna muzyka Keiichi Okabe Świetny gameplay, zabawa gatunkami, przyjemne ulepszanie postaci chipami, ładne animacje Fabuła cudowna, świetne pod względem kontynuacji Replicanta. Naprawdę daje do myslenia. Świetnie napisane, wykonane i zagrane postaci Genialny i unikatowy finał Wielokrotnie wycisnęło ze mnie morze łez Gra wykorzystuje fakt że jest grą - bawi się schematami i samym graczem CUDO

Do „NieRa” podchodziłem dobre trzy razy. Za pierwszym razem przeszedłem tylko pierwszą misję. Nawet mi się podobała, nie pamiętam więc już, czemu odłożyłem tę grę na bok. Za drugim razem, wiedząc już, że będę o tej grze pisał w moim doktoracie, utopiłem w „NieRze” jakieś 10 godzin, po czym odłożyłem tę grę, do bólu znudzony wleczącymi się w nieskończoność (jak mi się podówczas wydawało) misjami pobocznymi. Wreszcie, wiedząc, że termin oddania doktoratu się zbliża (mam jeszcze jakieś trzy miesiące na jego dokończenie…) usiadłem do tej gry po raz trzeci i wiecie co? Nie mogłem się od niej oderwać. W jakieś dwa tygodnie wpakowałem w nią dobre czterdzieści godzin, odblokowałem wszystkie pięć najważniejszych zakończeń i dotarłem do tych przesławnych napisów końcowych. Bawiłem się (i wzruszałem) fenomenalnie. Tym razem wszystko po prostu zadziałało. To jasno pokazuje, że nasze doświadczenia z każdą grą nie zależą, w bardzo kantowski sposób, tylko od samej gry jako przedmiotu, ale też od nas jako podmiotu.Kanta wspominam zresztą tu nieprzypadkowo, bo ta gra przesiąknięta jest wręcz odniesieniami do zachodniej filozofii, od św. Augustyna po Sartre’a. Wszystkie one mają charakter bardzo powierzchowny, polegają na wymienieniu zaledwie paru imion i nazwisk, ale jest tu też i głębsza, istotnie poruszająca filozofia. „NieR” bierze sobie za temat dwa główne motywy przewodnie – człowieczeństwo i bezsensowność wszelkiej wojny. I do każdego z nich podchodzi z sercem na ręce, z rozbrajającą, banalną naiwnością godną „Undertale”. Dalej utrzymuję, że najbardziej ludzką grą, w jaką kiedykolwiek grałem był „Hypnospace Outlaw”, ale „NieR” też zasługuje na bardzo wysokie miejsce w tym przedziwnym rankingu.Nie jest jednak w żadnym razie grą bez wad, bo ile bym się nie zachwycał nad historią 2B, 9S i A2, nie radował przyjemnym systemem walki i ładnym interfejsem oraz nie głowił nad wielowarstwowością narracji, zawsze będzie parę rzeczy, które kłaść się będą cieniem na moje doświadczenia z tą grą. Po pierwsze, te zadania poboczne to jednak bywają nużące i irytujące. Nie dość, że zlecają nam je nieudźwiękowione postacie niezależne, to jeszcze kończą się one w bardzo nieintuicyjnych momentach i potrafią ciągnąć o wiele, wiele za długo. Z tego i innych powodów ukończyłem ich jakoś 85% przed tym, co się dzieje w przesławnych napisach końcowych. Ponadto mapa wydaje się być zaprojektowania specjalnie tak, by jak najbardziej irytować gracza, i choć wiem, że jest to celowe i nie musiałem się tym przejmować od chwili, gdy cały układ świata gry ogarnąłem na pamięć, to jednak jest to moim zdaniem wredne i nieprzyjemne. No i coś mi cały czas nie pasowało z muzyką, wydawała się jakaś taka… wycieńczająca. Z biegiem czasu doszedłem do wniosku, że jest to zasługa faktu, iż bardzo dużo utworów ma tutaj wokal, i to nie jakieś tam „aaa” albo „pam-pam-pam”, tylko cały tekst (napisany po… japońsku? Francusku? Sam nie wiem). Niby to fajny pomysł, bo jest to dodatkowy materiał tekstowy do analizy i rozważania, ale z drugiej strony jest jednak powód, dla którego nie jest to branżowy standard. Mnie to zwyczajnie rozpraszało i męczyło.Wszystko to jednak drobnica, maleńkie rysy na wspaniałym diamencie, bogatym w prowokującą do myślenia treść i rozbudowaną fabułę. Generalnie bardzo podoba mi się to, jak rozgrywka jest tutaj ustrukturyzowana, że przed graczem stawia się zadanie odkrywania kolejnych sekretów, a pierwsze napisy końcowe nie stanowią końca naszej przygody. Jest czym się zachwycić, jeśli chodzi o kreacje postaci, do niektórych z nich, np. do Pascala, silnie się przywiązałem i ich późniejsze tragedie były doprawdy łapiące za serce. No i wszystko to, od projektów głównych postaci po modele naszych wrogów, to również pierwszej klasy robota koncepcyjna, dobrze się na tę grę patrzy, nawet jeśli ma ona dosyć nietypową, wypłowiałą (ale nie w ten sam sposób co militarystyczne strzelanki) paletę kolorów.No i są jeszcze ostatnie napisy końcowe. Gdybym o całym tym manewrze nie słyszał przed zagraniem w grę, szczęka zapewne opadłaby mi na ziemię. Że słyszałem, nie opadła, ale i tak ostatnie momenty grania w „NieRa” były dla mnie niesamowite. Z reguły nie znoszę interakcji z innymi graczami w grach w jakiejkolwiek postaci, tutaj jednak… tutaj jednak to zwyczajnie zadziałało. Człowieczeństwo w czystej postaci...

Automaty nie przechodzi się "kolejne 5 razy".Ścieżka A to ścieżka z perspektywy 2B, z jej własnymi unikalnymi questami.Ścieżka B to ścieżka z perspektywy 9S, z jego własnymi unikalnymi questami, wieloma nowymi scenami i cutscenkami które rozbudowują wszystko to co dowiedziałeś się w ścieżce A.Ścieżka C i D to kontynuacja ścieżek A i B, zupełnie nowe otwarcie i wywrócenie do góry nogami wszystkiego czego się do tej pory dowiedziałeś - a każda informacja - w tym kogo to jest ścieżka - byłaby mega spojlerem.Ścieżka E zaś to finałowe i ostateczne zakończenie gry.

Arcydzieło. Skończyłem pierwszy raz w 2019 na PS4 i teraz ponownie w 2021 na XSX po przejściu NieR Replicant ver. 1.22. Polecam zagrać w obie gry w tej kolejności Replicant -> Automata, bo jest sporo odniesień do przeszłości, i oczywiście koniecznie z wszystkimi zakończeniami od A do E.Dla mnie najlepsza historia opowiedziana w grach i najlepsze wykorzystanie medium gamingowego do opowiadania historii. Wciąga, zaskakuje, wymaga głębszego myślenia dla pełnego zrozumienia, wywraca mózg na drugą stronę i pozostaje z człowiekiem na bardzo długo po skończeniu. Taroverse. Filozofia. Klimat. Świat. Postaci. Artstyle. Estetyka. Muzyka. System walki. Pomysły. Mechanika. Gameplay. Flow. Najwyższy poziom.

Nier: Automata 6/10Czas ukończenia: 12hPlatforma: xCloud oraz Xbox One XBardzo przyjemny slasher. Niestety nie wiele więcej dobrego mogę o tej grze napisać. Graficznie jest straszna bieda. Niedowierzając własnym oczom na to co widzę grając dzięki xCloud, zainstalowałem grę na Xboxie One X... Niestety poprawy nie było. Przeciwnicy są powtarzalni i rzadko kiedy potrafią zaskoczyć. Jak w takich grach bywa, fabuła jest absurdalna i na maksa pokręcona. Gra w żaden sposób mnie nie zachęciła do misji pobocznych, to też skupiłem się na głównym wątku by ukończyć grę jak najszybciej. Wybór muzyki do gry jest niecodzienny, ale pasuje do klimatu i potęguje wrażenie niecodzienności produkcji. Niestety ścieżka dźwiękowa dość szybko zaczyna się powtarzać. Gdyby nie ciekawy system walki, gra została by usunięta tuż po wprowadzeniu. Doceniam jednak oryginalny pomysł na fabułę. Antropomorfizacja jest tutaj bardzo ciekawym zjawiskiem a możliwość rozpoczęcia gry na nowo, inną postacią, nadaje grze nowego sensu. Niestety gra nie przekonała mnie na tyle bym chciał poznać punkt widzenia innej postaci. Nier:Automata pozostanie dla mnie jedynie dobrym średniakiem.

Fajna, ale spodziewałem się czegoś więcej. Fabuła ok, sporo różnych zakończeń. Z tym wielokrotnym przechodzeniem to trochę ściema, bo albo gramy inną postacią albo kontynuujemy wątek. Nie jest też jakoś strasznie długa - licznik w grze po zakończeniu E - niby to ostateczne - wskazywał 26 godzin (w sumie zebrałem 6-7 zakończeń zwyczajnie grając, sprawdziłem tylko jak zdobyć E bo pewnie bym przeoczył).Fajna walka i rozwój postaci, trochę monotonny świat - ale ma swoje momenty. Technicznie brzydka grafika - słabe tekstury, modele(poza postaciami).

Za pierwszym razem fascynuje niezwykłym światem przedstawionym i intryguje zadawanymi pytaniami. Przy drugim przejściu serwuje odpowiedzi i rozszerza wiedzę o sobie, stopniowo sprawiając, że to wyjątkowe uniwersum przestaje być obce, a staje się znajome i przyjemne niczym ponowne wizyty w miejscach pamiętanych z dzieciństwa. I wreszcie, w trakcie trzeciego podejścia wywraca wszystko, co o nim wiemy, do góry nogami, serwując przy tym ładunek emocjonalny takiej siły, że ciężko jest się z niego otrząsnąć długo po ujrzeniu ostatnich napisów końcowych. Gra dekady.

Ciężko mi cokolwiek napisać na temat tej gry żeby jej nie ubliżyć.To zwyczaje arcydzieło. Fabuła, muzyka, gameplay...no wszystko to coś czego jeszcze nie doświadczyłam w grze.Strasznie się zdziwiłam kiedy po zrobieniu kilku misji pobocznych i raptem kilku misji głównych pojawiły się napisy końcowe, a tu ZONK, bo kontynuowanie gry raz jeszcze przenosi gracza do innej perspektywy, a trzecia rozgrywka to zupełnie coś innego. Piękne dopełnienie tragicznej historii. Pozostaje mi polecić NieR Automata każdemu kto szuka w grach czegoś więcej niż zwykłej rozrywki.Tak w ogóle to nie mogę się nadziwić japońskiego dubbingu. Ci ludzie mają wrodzony talent do przedstawiania emocji w danej sytuacji, tak że człowiek ma wrażenie że dana postać rzeczywiście przeżywa to co się dzieje na ekranie. Amerykańscy aktorzy wypadają przy takich profesjonalistach strasznie blado, bez wyrazu i życia.

Wyjątkowa gra. Gra która jest czymś więcej niż prostą grą. Scenariusz, klimat, muzyka, postaci. świat, lore to wszystko co w tej grze stoi na mistrzowskim poziomie. Przemierzając ren zrujnowany świat można zatracić się na tyle, że zapomina się o tym, że to tylko gra i że to nie jest prawdziwe. Jeszcze nigdy nie grałem w grę gdzie miałbym wątpliwości czy to jeszcze gra czy już sztuka. Gra nie jest idealna, zadania to w większości fetch-questy, route B jest dosyć męczący ale wszystko to zostaje nam wynagrodzone. Wspaniała podróż w głąb umysłu genialnego Yoko Taro.

Najpierw ograłem Mass Effecta Andromeda, a potem Nier, cóż za błąd. Gra jest genialna. Świetny feeling walki, prawie tak dobry jak w bayonetta. Praca kamery, historia, rozwój postaci, wszystko na plus. Jedno oczko mniej za taki sobie port.

Przedziwna gra! Wygląda jak z poprzedniej generacji, ale intryguje historią i wciąga bogactwem mechanik. Do tego nie traktuje gracza, jak idiotę i ciągle zaskakuje. PlatinumGames stworzyło świetną mieszankę, która bawi żartem, satysfakcjonuje mechaniką walki i daje do myślenia fabułą.