Secret Agent Clank - recenzja gry

Niemniej nasz agent jest bardzo dobrze wyszkolony i w otwartej walce radzi sobie świetnie. Do perfekcji bowiem opanował on sztukę Clank-fu, a kopnięcia z półobrotu w powietrzu przychodzą mu równie łatwo jak lewy sierpowy. Będziemy mogli wykorzystać te umiejętności, przemierzając oświetlone neonami dachy miasta Asyanica, na których roi się od ninja. Wygląda to bardzo śmiesznie, ale jest nad wyraz skuteczne. Oczywiście mamy także do dyspozycji różne śmiercionośne zabawki i gadżety, bez których żaden tajny agent obejść się nie może. Do wyboru są np. strzelający piorunami parasol, ostra jak brzytwa muszka czy specjalne pióro, którym da się oślepiać przeciwników. Obecny jest także znany z poprzednich części R&C weapon system. Dzięki niemu możemy upgrade’ować naszą broń, zwiększając jej obrażenia, pojemność czy nadając jej nowe możliwości. Nowe zabawki kupujemy natomiast w sklepach umieszczonych na niektórych obszarach.

Czasem zamiast się schować, lepiej jest uciec.

Kolejnym zabawnym pomysłem jest specyficzny stealth mode. Ta stara jak świat opcja została tu wykorzystana w sposób pasujący do gry, a w dodatku dostarczający wiele radości. Moim zdaniem jest równie zabawna jak ta, którą mogliśmy podziwiać w dwu częściach Sly Racoon. Pierwszą lokacją, w której przyjdzie nam się chować, jest muzeum. Znajdują się w nim puste postumenty, podchodząc do których, Clank jest w stanie tworzyć z nimi posąg i nie ruszać się tak długo, jak tego chcemy. Podczas śledzenia Grubej Ryby w okolicach rynku nasz bohater może ukryć się np. za gazetą złapaną z pierwszego lepszego stoiska (szkoda, że nie wykorzystali tego twórcy Assassin's Creed). Znajdując się w pokoju pełnym strażników, za pomocą urządzenia Holomonocle może zeskanować twarz jednego z nich, a następnie upodobnić się do niego, dzięki czemu niemal bezkarnie zwiedzimy wszystkie korytarze. Oczywiście jest to ukłon w stronę Mission Impossible, ale znajdziemy tu odniesienia do wielu innych filmów czy gier szpiegowskich.

Istnieją również misje, w których gracz zmuszony jest naciskać kombinacje przycisków, pojawiających się na taśmie w dolnej części ekranu. Owocuje to zazwyczaj ciekawymi animacjami, w których robocik unika laserów czy pułapek np. w śmiercionośnym tańcu z robotem-damą na jej balu. Tak, jak wspomniałem, ta gra to nie tylko skradanka i znajdują się w niej misje pełne akcji, za które zazwyczaj odpowiedzialni są inni znani bohaterowie, którymi będziemy mieli okazję pokierować. Tytułowy robocik nie jest bowiem jedyną grywalną postacią. Pozostałymi są kolejno Ratchet, Gadżetboty oraz Kapitan Quarck.

Taniec z Clankami.

Owe Gadżetboty to mali pomocnicy Clanka, których misje skupiają się na wyciąganiu go z opresji. Potrafią oni atakować, naprawiać oraz przenosić ładunki elektryczne o wysokim napięciu. Do tego umieją stworzyć formacje jeden na drugim, co jest bardzo przydatne do pokonywania wąskich dróg lub w przypadku, kiedy musimy dostać się gdzieś wyżej.

Najmniej ciekawe są zadania postawione przed Ratchetem. Wszystkie rozgrywane są w więzieniu, w którym jest on przetrzymywany. Mamy arenę, na której musimy przetrwać określoną liczbę rund, co chwila atakowani przez multum skazańców, których liczba zwiększa się w zależności od tego, jak daleko jesteśmy.

Fajniejsze misje przypadły Quarckowi, gdyż tworzą one wymyśloną przez niego autobiografię. Raz musimy stoczyć pojedynek z olbrzymim smokiem, będąc oczywiście jego rozmiarów, kiedy indziej niszczymy wroga za pomocą odkurzacza czy po prostu uganiamy się po scenie za małymi robocikami. Ciekawym elementem potyczek heroicznego kapitana są momenty uprzedzania gracza w kwestii super broni przeciwnika, która w chwilę później zostaje użyta. Jest to nie tylko pomocne, co również niewiarygodnie zabawne. Każdy z dostępnych bohaterów posługuje się bronią innego rodzaju. Clank, jak na agenta przystało, posiada wspomniane wcześniej gadżety szpiegowskie, Ratchet niszczy wszystkich za pomocą miotaczy znanych z poprzednich części, natomiast siłą Quarcka jest jego wyobraźnia.

Warto wspomnieć o grafice, która jest bardzo ładna. Zarówno bohaterowie jak i przeciwnicy świetnie się prezentują, wiemy, kto jest dobry a kto zły. Misje są zróżnicowane, futurystyczne miasto kapitalnie zaprojektowane, a przyjęcie pełne robo-kelnerek, robo-gości oraz robo-dostawców. Lasery i fotokomórki wyglądają i poruszają się bardzo dobrze, a frajdę, jakiej dostarcza unikanie ich przy przechodzeniu na drugą stronę, trudno opisać. Fabuła jest ciekawa, chociaż niczym nie zaskakuje. Muzykę tworzą przyjemne utwory, przypominające te z filmów o Jamesie Bondzie, a efekty dźwiękowe nie denerwują.

Długie lata treningu pod okiem mistrza Zen nie poszły na marne.

Sterowanie jest proste i wygodne, krzyżyk odpowiada za skok, kwadrat za atak rękami, a kółko za użycie broni, którą aktualnie mamy wyekwipowaną. Przytrzymanie trójkąta powoduje szybką zmianę broni bądź specjalną akcję, którą można wykonać tylko w wyznaczonych obszarach.

Secret Agent Clank nie jest jednak pozbawiony błędów. Animacja potrafi niekiedy mocno zwolnić. Misje poboczne z czasem stają się coraz bardziej monotonne, a gracz ma nieodparte wrażenie, że zostały one wrzucone trochę na siłę. Raz próbuje prześlizgnąć się niezauważenie pomiędzy strażnikami, by za chwilę być zmuszonym do otwartej walki z niezliczoną falą współwięźniów. Na dodatek oponentów z czasem robi się coraz więcej, a energia życiowa kurczy się w bardzo szybkim tempie i – co gorsza – nie odnawia się. To potrafi zirytować.

Z powodu nielogiczności w sposobie przechodzenia misji gra wydaje się mało spójna, a określenie secret agent zdaje się nie pasować. Gra powoli buduje skradankowo-szpiegowski klimat, by za chwilę zmienić go o 180o. Początkowo zabawnym misjom Clanka po jakimś czasie można wytknąć pewną powtarzalność. Jednak największym zaskoczeniem jest walka z ostatnim bossem. Zostajemy rzuceni w bijatykę, w której musimy strafe’ować, uskakiwać i precyzyjnie strzelać. Tajny agent? Nie wydaje mi się.

Sporym minusem jest także ruch kamery. Już poprzedniej grze z serii Ratchet & Clank wydanej na konsolę PSPzarzucano, że kamera znajduje się zbyt blisko bohatera. Teraz problem ten pojawia się ponownie. Jest to szczególnie kłopotliwe podczas skoków oraz walki z dużą liczbą przeciwników.

Jeden z głównych błędów gry. Za blisko ustawiona kamera.

Gra jest również dość krótka. Bez problemu można skończyć ją w 6-8 godzin wraz z misjami Ratcheta i Quarcka. Oczywiście pozostaje jeszcze odblokowanie wszystkich kostiumów oraz innych śmiesznych opcji, jak choćby dużej głowy Clanka, ale myślę, że będzie to zajęcie tylko dla zagorzałych fanów, a po całkowitym skończeniu gry i oni raczej nie będą do niej wracać.

Podsumowując, gra choć nie jest świetna, ma w sobie coś sympatycznego. Robot w czarnym smokingu naprawdę cieszy oczy, a oglądanie go w akcji jest równie przyjemne. Fani na pewno znajdą tu coś dla siebie, a i pozostali powinni miło spędzić ten krótki czas przed ekranem Playstation Portable. Mnie tytuł trochę rozczarował. Śledząc kolejne informacje dotyczące gry, spodziewałem się otrzymać świetną opowieść, na miarę pierwszej części przygód Ratcheta, w dodatku utrzymaną w szpiegowskiej konwencji. W rezultacie dostaliśmy dobrą, ale nierówną platformówkę. O ile separacja Jaka i Daxtera wypadła świetnie, to oddzielenie od siebie Ratcheta i Clanka okazało się już nie aż tak dobre. Co następne? Kazooie Chronicles?

Mikołaj „MiKaS” Królewski

PLUSY:

• szpiegowski klimat;
• stealth mode;
• duża dawka humoru.

MINUSY:

• nie do końca secret agent;
• misje Ratcheta;
• ruch kamery;
• animacja czasem zwalnia.