Zew Japonii #32 - Dojrzewanie graczy w Catherine i Dark Souls II

Mam niestety ten sam problem i to rzeczywiście jest kwestia tego, że to gracze się zmieniają. Mam ponad 300 gier na steam, może z 50 tylko grałem, bo po prostu człowiek już nie ma tyle czasu co kiedyś, aby mógł spędzić je tylko na graniu.

omg nie dodalo linku ;x to nazwe dam where is my mind pixies

[link] to jest ta muzyczka z 7:50 pozdro

zawsze można było zjarać więcej ... spoko materiał

@YuiElliot
Oglądałem dawno temu, ale czas sobie przypomnieć ;) Dzięki za tytuł.

Dobra ale nie dla przeciętnego gracza wychowanego na durnym Call of Duty czy innym Battlefieldzie.

Catherine to naprawdę dobra gra.

Legendarne już The Pixies- Where is my mind z chociażby filmu Fightclub (jak nie oglądaliście to musicie!). Namco Bandai zrobiło fajny joke jako że undead często odchodzą od zmysłów (jak i my ginąc po raz setny) i dali do trailera piosenkę o takiej nazwie :D. Pozdro i jeszcze raz dzięki za miłe komentarze!

Podłączam się do prośby o tytuł piosenki z 7:50. Co do materiału to jak zawsze dobry w tej serii. Tak trzymać Jordan.

Jak się nazywa piosenka z 7:51 ?

kiedyś gry były trudne
Ja posiadałem dawno temu atarii,c64, na kilku amigach 386 itd itd
I kiedyś przygodówka była trudna np taki "książę i tchórz" w to się pykało :)
a teraz gry wychodzą które przejdziesz w góra 8 godzin i tyle ,albo taki nowy mgs haha ,5 h i po grze :D

A ja dalej z chęcią bym żabką poskakał i muchy zjadał lub superfrogiem poskakał haha

Ktoś mi powie w którym momencie dark souls 2 było tak strasznie trudne, ja jakoś nie mogłem się dopatrzeć takich momentów. W ogóle nie rozumiem dlaczego nigdzie ludzie nic nie piszą o tym, że trudność ds2 w porównaniu do ds1 była kpiną, zmowa milczenia czy coś. Zresztą uważam dwójkę za coś niewiele więcej niż średniaka i tyle.

Jeszcze kilka lat temu przechodziłem gry do końca, a teraz zaczynam mieć z tym problemy. Naprawdę zaczynam skakać od jednej do drugiej. Zostawiłem już tak za sobą niedokończonych prę naprawdę dobrych tytułów. Zmieniamy się nie ma co. Trochę mnie to smuci. Dobra... instaluję Dark Souls i próbuję ukończyć.

Przede wszystkim należy rozgraniczyć poziom trudności wynikający z konstrukcji gry od poziomu trudności gameplayu.
Nie da się ukryc, ze konstrukcyjnie stare gry były 100x trudniejsze (brak mapy, znajdz klucz do drzwi, który jest ch wie gdzie, przejdź gre na 3 zyciach, brak sejwa itd. itp.), pod tym względem to co teraz wychodzi to gry dla idiotow typu: "idz w lewo, gdy pojawi się przeciwnik naciśnij lewy na myszy".
Natomiast pod względem gameplayu czytaj ilości zgonow na godzine, to stwierdzenie, ze nowe gry sa prostsze jest totalna bzdura. Wezmy za przykład popularne ostatnio Dark Souls, które jest uznawane, za gre z poprzedniej epoki. Proponuje odpalić DSa pograc 5h policzyć ilość zgonow, następnie odpalić Call of Duty (World at war najlepiej:D) na najwyższym poziomie trudności pograc 5h i policzyć ilość zgonow.
Wiekszosc graczy narzekajaca na brak wyzwania w nowych grach jest o tyle zaklamana, ze odpala je na normalu (patrz acziki na np. steam, które pokazuja, ze na "hardzie" gra 1-3% populacji)

Niestety doczekaliśmy się czasów kiedy wszystko musi być łatwe, szybkie i wygodne, a tak naprawdę narzekają na to tylko ci, którzy "nie dali się zwariować", czyli to trochę starsze pokolenie graczy(ja się do niego nie zaliczam się wiekowo, ale mentalnie). W tym wypadku trzeba po prostu szukać produkcji bardziej niszowych, w których można znaleźć coś innego niż mainstreamie, i nie jest tak tylko w przypadku gier, ale wszystkiego innego(książki, filmy, muzyka, itd). W tym momencie przypomina mi się hasło mojego ojca:"Jeśli ma być szybko, łatwo i dużo, to nie będzie mowy o dobrej jakości. Taka jest cena za wejście gier do mainstreamu.

Czy mógłby mi ktoś napisać jak się nazywa tan utwór/soundtrack z początku filmiku?

super program! :)

Co tu dużo mówić. Gracze może bardzo podejściem się nie zmienili. Niektórzy z czasem po prostu doszli do etapu, gdy mają mniej wolnych chwil by pograć, kiedy dobrych gier jest więcej niż kiedyś. Do grona graczy dołączyło też nowe, szerokie grono tych, którzy oczekują lekkiej rozrywki. No to gry się dostosowały do nowych odbiorców.

Ja osobiście nie czuję żebym grał jakoś dużo mniej niż kiedyś. Rzadko raczej przesiadywałem całymi dniami. Raczej mniej a regularnie. I mimo że nie odczuwam utraty czasu na gry, to zaległości rosną. Jak kiedyś miewałem sezony ogórkowe dające czas na ewentualne powracanie do starych tytułów, tak teraz wręcz przeciwnie - tytułów ciekawych jest cała masa i nie idzie za tym nadążyć. I w takiej chwili może kusić do odfajkowania gry, ale ja tak nie umiem. Lubię się wciągnąć w klimat gry, a i przyjemnie jest jak choć od czasu do czasu pojawi się jakieś wyzwanie dające satysfakcję.
Jedyny moment gdy przyspieszam przechodzenie gry to nadmiar powtarzających się aktywności pobocznych z których niewiele wynika, a które zaczynają po prostu nudzić. Skupiam się wtedy na ścieżce fabularnej żeby nie stracić przyjemności z gry.
Ogólnie rzecz biorąc, pozostaje nam być wybrednymi i grać w to, na co się akurat na prawdę ma ochotę. Ochotę na dany klimat, dany typ rozgrywki zamiast odhaczać wszystko po kolei. Zaległości rosną, ale przyjemność z gry zostaje :)

(Teraz czekamy tak naprawde na coś, o czym jeszcze sami nie mamy pojęcia).

Tak , bardzo fajny materiał i muszę się tutaj z Jordanem zgodzić, moim zdaniem odbiorcy się zmieniają, ponieważ już widzieli to, co było nowe, to co było hitami swoich czasów i to w jaki sposób zostało to przedstawione. Osobiście "gram w co mi się podoba" natomiast hmm.. no moge powiedzieć że rynek gier i tej rozrywki stanął jak rynek nowych technologii który był upiększany przez Jobsa, w skrócie i bardzo ogólnie - dzisiaj dostajemy to samo, tylko że ulepszane. Taka moja opinia. Dzięki za temat i pozdrawiam wszystkich.