...Ukryta meta. W hack and slashach najfajniejsze są początki
...Ukryta meta
W zabawie buildami nie ma niczego złego. Mój współlokator zarówno w hack’n’slashach, RPG, jak i karciankach potrafił wyczarowywać buildy pod klimat, a jednocześnie takie, aby działały, i raczej nie zaglądał do poradników. Po prostu umiał się skupić i znaleźć nieoczywiste połączenia przedmiotów oraz umiejętności, które pasowały mu do charakteru postaci. Inny z kolei umiał naginać metę do swoich potrzeb i tak ruszał do boju w Diablo 2 jako nekromanta walczący w zwarciu, przez co wyglądał jak protowiedźmin (przynajmniej względem Geralta, którego zobaczyliśmy w 2007 roku).
Ale to wyjątki. Jeśli natura poskąpiła nam tego błysku szalonego geniuszu, to albo odpadamy w którymś momencie, albo stajemy się niewolnikami mety, bo przecież chcemy grać dalej – zarówno sami, jak i z przyjaciółmi. W końcu na tym etapie sporo już się napociliśmy, grindując, więc dlaczego teraz mielibyśmy się poddawać? I w samym grindzie też nie ma niczego złego – o ile na końcu czeka na nas sensowna nagroda. Raczej trudno nią nazwać konieczność resetu lub tworzenia nowej postaci (chyba że po prostu chcemy sprawdzić, jak działają inni bohaterowie, ale to odmienna sytuacja). Już nie wspomnę o tym, że nad postaciami z gier podłączonych do sieci zawsze wisi widmo nerfa (osłabienia takowego herosa przez twórców produkcji).
Meta jest nieunikniona i niestety w pewnym momencie rozgrywki narzuca sztywne ramy. Ma swoje plusy – jeśli nie chcesz wymyślać nekromanty-wiedźmina od podstaw, możesz zajrzeć do poradnika i wiedzieć, czego szukać. Zwłaszcza że wiele umiejętności, nawet w topowych i teoretycznie nieźle zbalansowanych grach (choćby Diablo 2), okazuje się narzędziem tylko przejściowym, zbyt słabym.
Meta – czyli tzw. poziom metagame – to system zależności (np. stopień trudności, przeliczniki, możliwości potworów, przedmiotów i bohaterów), dzięki któremu określamy efektywność danego rozwiązania zastosowanego gracza, np. konkretnej konstrukcji postaci w grach RPG czy talii w grach karcianych. Meta największą rolę odgrywa oczywiście w pozycjach sieciowych, ale tak naprawdę jest wszechobecna. Po prostu w grach dla jednego gracza odczuwamy nieco mniejszą potrzebę podążania za nią. Aczkolwiek sprawdzanie, jaka broń jest najskuteczniejsza w Falloucie 2 czy jaki samochód w Need for Speed: Most Wanted to najlepsza opcja – to już zaglądanie za kurtynę mety.
Możemy oczywiście dokonać respecjalizacji (takie Path of Exile wybacza pod tym względem dużo mniej) i przydzielić wszystkie punkty od nowa. Ale to trochę przyznanie się do porażki, jeśli podchodziliśmy do sprawy ambicjonalnie. Musimy dostosować się do sprawdzonych schematów, skoro nasz pomysł był do bani. Bo nie działał.
Niezależnie od tego, czy jesteśmy szalonymi naukowcami theorycraftingu, czy królami mety, w którymś momencie skupiamy się głównie na pogoni za jak najmocniejszym sprzętem i punktami doświadczenia. Istnieje ryzyko, że stracimy wtedy z oczu inne fajne aspekty co lepiej pomyślanych hack’n’slashy, takie jak eksploracja świata czy poznawanie historii – czym może pochwalić się np. Grim Dawn. Sam temu czasem ulegam i chociażby w Diablo 3 posiadam krzyżowca, którego od dawna pasę na krótkich, ale intensywnych sesjach, kompletnie olewając atrakcje inne niż jatka i nagroda.
Żeby było ciekawiej, Diablo 3 po wszystkich aktualizacjach wyrosło na naprawdę porządną grę. Na swój sposób lubię ten prostszy i wybaczający system rozwoju postaci, dobierania umiejętności. Pewnie, produkcja ta boryka się z kilkoma problemami projektanckimi – system paragonów ocalił grę, ale i zawiódł graczy w pułapkę niekończącego się rozwoju postaci, fabuła z podstawki dalej jest fatalna, a przerzucenie ciężaru doskonalenia herosa na przedmioty nie każdemu pasuje – jednak ostatecznie to rozbudowana pozycja z mnóstwem atrakcji, ciekawymi możliwościami i kapitalnym trybem przygodowym. Do tego ostatniego trafiły zresztą strzępy lokacji drugiego, niewydanego dodatku King of the North. I powiem Wam, że wyglądają kapitalnie. Mroczne, zniszczone ruiny, tajemnicze świątynie i wyspy, krew, gotycka architektura i odpowiednia kolorystyka. Mam z tą grą „love-hate relationship”, ale po tym, co zobaczyłem, i tak żałuję, że Blizzard nie pozwolił na dokończenie dodatku. Nie był to zresztą ostatni ani najpoważniejszy błąd tej firmy.
Dlatego bardzo lubię początki w hack’n’slashach i zazdroszczę mniej świadomym czy doświadczonym graczom. Zwłaszcza jeśli dany tytuł pozwala zanurzyć się w świecie i historii. Oraz jeśli nagradza za poznawanie tego wszystkiego. To naprawdę świetne uczucie, kiedy nie muszę dostrzegać żadnych trybików i endgame’owych konsekwencji. Szkoda, że zdarza mi się to coraz rzadziej, zwłaszcza w dobie mocniejszego „usieciowienia” hack’n’slashy.
A jak na tym tle wypada Last Epoch? Cóż, zapowiada się na świetnego hack’n’slasha z mnóstwem zawartości. W walce czuć pieprznięcie i płynność, mimo że część bohaterów wygląda jak ziemniaczki ze starych wersji Unity (mają zresztą zostać zmodyfikowani). Postać buduje się fajnie i dość intuicyjnie, a trzymane w ryzach statystyki nie pozwalają pogubić się w mechanice. Do tego dochodzi udany system rzemiosła.
Od strony artystycznej projekt nie zachwyca, ale za to jest porządny i z niewielką ilością błędów. Świat, choć nie jakoś szalenie interaktywny, też daje radę, a pomysł na fabułę (podróże w czasie) odrobinę wyróżnia się na tle konkurencji. Wypatruję premiery Last Epoch i pewnie spróbuję przejść całość przynajmniej raz, najlepiej ze znajomymi – twórcy zapowiadają pełnoprawny multiplayer, tylko chcą go dopracować pod okiem byłych fachowców z Riotu i Blizzarda. Jestem niemal pewien, że produkcja Eleventh Hour poradzi sobie lepiej niż np. Wolcen i zyska wierniejszą bazę fanów. Wersja Early Access czaruje magią wywołującą syndrom jeszcze jednej godziny. Szkoda tylko, że już teraz odczuwam presję grania z arkuszem Excela pod ręką.
OD AUTORA
Power fantasy i tworzenie potężnej postaci to fajna sprawa. Niestety, czasem staje na przeszkodzie cieszeniu się innymi aspektami rozgrywki. Ale i tak kocham hack’n’slashe. Czekam na Diablo 4, choć po ostatnich doniesieniach o sytuacji w firmie Activision Blizzard jakby z mniejszym entuzjazmem. Wypatruję też jedynej realnej konkurencji, czyli Lost Arka (Path of Exile, mam wrażenie, celuje w nieco inną niszę, ze względu na skomplikowany system rozwoju postaci, ale zobaczymy, jak poradzi sobie druga część gry). I jestem ciekaw, czy autorzy zmienią nieco podejście do budowania postaci, czy wpadną w te same pułapki co ich poprzednicy.
