O prawo do wszczepu. Dlaczego potrzebujemy neuroregulacji?

W Deus Ex: Buncie ludzkości, grze, której fabuła rozpoczyna się zaledwie cztery lata od teraz, augmentacje ludzkiego ciała i umysłu to żadne novum. Ugrupowania przeciwstawiające się ideom transhumanistycznym nadal prowadzą swoją walkę, a główny bohater, Adam Jensen, zamieniony przez eksperymentalne wszczepy w pół-człowieka, pół-maszynę, jest traktowany jak odmieniec – generalnie jednak świat powoli oswaja się z wizją cybernetycznych ulepszeń. Nam do tego scenariusza nadal sporo brakuje, ale nie łudźcie się: to, że nie mijacie na chodnikach osób wyglądających jak Robocop, nie oznacza, że nowoczesne implanty nie odmieniają ludziom życia. Czasami do takiego stopnia, że ich odebranie jest równoznaczne ze zniszczeniem czyjejś tożsamości.

Pięć praw ery neurotechnologii

Kwestia neuropraw może wydawać się czymś rodem z literatury science fiction, ale w obliczu galopujących postępów technologicznych trzeba ją traktować jak najbardziej poważnie. W marcu ubiegłego roku Smithsonian Magazine donosił o całkowicie sparaliżowanym mężczyźnie, który przy pomocy interfejsu mózg-komputer (BCI; Brain-Computer Interface) nawiązał kontakt z badaczami i ze swoimi bliskimi. Cztery lata temu The Guardian pisał o szóstce niewidomych pacjentów, którzy przy pomocy implantu przesyłającego obraz bezpośrednio do kory wzrokowej odzyskali częściowo zdolność widzenia. Technologia wchodzi w nasze mózgi i odzyskuje zmysły, i choć może na razie nie robi tego w tak spektakularny sposób jak w Deus Ex, jej błyskawiczny rozwój tworzy obawy o to, czy nasze istniejące prawa są zdolne udźwignąć to zagadnienie.