Komentarze do wiadomości: Myśli nieprzemyślane - Wirtualne traumy

Fulko >> Dało się dało. Jak się grało po raz kolejny i po raz kolejny, to się brało z naboru osiłki z celnym okiem i dawało rakietnice do plecaków, potem się ich stawiało na dachu najwyższej stodoły na przykład i gdy jakiś biedak ze strzelbą zauważył obcego, to leciała na niego rakieta z góry i choćby spadła obok to i tak było po robocie. Tylko takich taktyk na każdą okazję trzeba się było dopiero nauczyć.

Fulko >> Ja to z kasą nie miałem w UFO problemów. Zawsze miałem jakieś ciężkie dziesiątki milionów na koncie. Pamiętam, że zdarzyło mi się kiedyś wybudować 7 kompletnie wyposażonych baz jednocześnie i nająć do nich żołnierzy do ochrony tylko na wszelki wypadek oraz po setce naukowców tylko po to, żeby przyspieszyć badania naukowe nad czymś dla mnie istotnym. Na początku gry latałem wyłącznie na misje dzienne, na których lepiej sobie żółtodzioby radzili - za wyjątkiem landingów, na których wynosiłem ze statków obcych cały nieuszkodzony sprzęt i go sprzedawałem - za wyjątkiem jednego egzemplarza czegoś tam do badań na przykład. Z tego była największa kasa. Przecież za jednego sprzedanego ufoka można było kupić 3 rakietnice, jeśli po blisko 15 latach dobrze pamiętam, a z misji wracałem z kilkoma ciałami na handel. Zjadłem na UFO zęby. :D Żadna inna gra nie zjadła mi tyle czasu z życiorysu, co pierwsze UFO.

byla taka misja w Operation Flashpoint gdzie trzeba bylo w nocy uciec z niewoli. Zeby dojsc do swoich trzeba bylo kierowac sie na polnoc, a nie mialo sie nawet kompasu- w posiadaniu byly za to notatki z mapa nieba i zaznaczona gwiazda polarna... do tego wrog na plecach, to byl klimat...

ps. swietny temat, well done:)

Heh, moja trauma z UFO polegała na tym, że grałem na Amidze 1200, ,gdzie komputer potrafił się 5 min zastanawiać nad ruchem :) Ale to nic, mój cioteczny brat grał na A500 a tam jak żołnierz szedł to trzeba było zmienić dyskietkę, żeby doczytać animację :) :) :) :) :) :) :) :)

A tak na serio- pierwsze Resident Evil na PSXa - masakraaaaaaaa. Jak się weszło do tego domu, strach było wejść do jakiegokolwiek pomieszczenia. Jeden z momentów które nie były straszne, ale strasznie mnie nakręciły do tej gierki to moment, jak się grało Księżycową Sonatę, i to otwierało tajne przejście :)

Z wcześniejszych traum - niepokojących do bólu - jak przejść Montezuma's Revenge. Czy to się komuś udało ? Czytałem kiedyś, że gra wyszła nieskończona. Koledzy wskakiwali do liczników i potem gdzieś skakali ale nic z tego nie wyszło.....

albz74 --> no oczywiscie ze sie dało skonczyć. Pamiętem że parę razy to skończyłem. Spadało się wtedy w jakąś przepaść

Granie w System Shock 2 było dla mnie jednym wielkim traumatycznym przerzyciem. Tam nie było sekundy nawet aby odetchnąć i się nie bać. Żadnej grze nie udało się dorównać takim obłędnie przerażającym klimatem jaki właśnie ma SS2.

vonBuBs - chyba masz na myśli Preliminary Monty 16K - tam się schodziło w dół do komnaty z szmaragdami, i lądowało na początku. Ale ja mówię o Montezuma's Revenge

Rowniez System Shock 2. Ja... ja do dzis ICH slysze...

Join us!

Najbardziej podobała mi się refleksja Shuck'a, sam też w obawie przed tymi draniami z kosmosu równałem miasta z ziemią - ale to była frajda :-)

Ja natomiast pierwszy zawał ever miałem na Atari 800 XL - gierka zwała się "Behind Jagged Lines". Ciemno, sound na full, grałem chyba pierwszy bądź drugi raz, ale jak się łatwo domyślić to był pierwszy raz gdy napotkałem obcego na swej drodze :] Nie zapomnę tego nigdy, tak mi ciśnienie skoczyło, że o mało nie byłoby najmłodszego na świecie zawałowca (bo chyba miałem wtedy 5 lat). Ehh, to były czasy...

Dzięki Shuck. Przypomniałeś mi grę przy której spędzałam nie godziny i dnie, ale tygodnie. Ledwo sięgający stołu bachor, który usilnie próbuje zrozumieć mechanikę gry i wygrać. I nie trząść się ze strachu w trakcie nocnej misji w mieście (UFO:TFTD). A potem nieco już starsza panna, która w wolnej chwili wraca do klasyka, żeby w pełni świadomie skopać tyłki całemu temu galaktycznemu tałatajstwu. Cudo. Szkoda, że potem gra rozmieniła się na tak drobne drobne...

f

Fulko >> UFO2 w samej rzeczy było znakomicie poprawione względem jedynki, nie dało się już skompletować uniwersalnego wyposażenia dla oddziału, nie było powiedziane, że bronie obcych są zawsze lepsze od ziemskich - no i te misje dwuetapowe, gdzie terror na statku potrafił zabrać caluśki dzionek z życiorysu, mniam. :-) Jednak dwójka to zawsze dwójka - to nie był już ten dreszczyk, że oto gram w coś, co wcześniej nie istniało...

Boginka >> Cieszy mnie to bardzo, że Ci zrobiłem przyjemność. :-)

albz74 --> no właśnie wspominam Montezuma's Revenge

aa to była ver na c64

matchaus, znasz: http://www.ufoai.net/ ? Taka fanowska wariacja na temat. prawdopodobnie aż tak daleko nie zajdą, żeby być "na miarę Wielkiego Pierwowzoru", ale...

matchaus >> Ja też czekam na godne pierwowzoru UFO. I czekam... No i póki co tyle w tym temacie.

matchaus, fakt. Ale to jest chyba uniwersalny problem tego typu przedsięwzięć (takie np. Mount&Blade też posuwa się baardzo powoli). I tak pewnym optymizmem napawa fakt, że jeszcze istnieją i prowadzą jakąkolwiek działalność.

Moje wirtualne traumy... Traumy to moze za duzo powiedziane, ale bylo pare takich gierek w ktorych klimat baaardzo sie udzielal.

Pierwszy w kolejce byl Thief. Pamietam ze przechodzilem demo grajac oczywiscie po ciemku gdzies w srodku nocy. W pewnym momencie poczulem zew natury i musialem isc do toalety. Dopiero wracajac z kibla zauwazylem ze sie... skradam. We wlasnym mieszkaniu. Pelna wersja gry miala podobny wplyw. Dwojka w duzej mierze tez. Trojka juz jakos nie, czegos jej brakowalo.

Rowniez pierwsze Alien vs Predator dawalo nieco w kosc. Juz pierwsza misja Marinem sprawiala ze rece zaczynaly sie trzasc. AvP powtorzyl ten klimat. Co ciekawe, grajac Predziem czy Alienem nie bylo juz az takiej frajdy.

Popieram to, co ktos napisal wyzej o System Shock 2. Ta gra rowniez miala znakomity klimat. Gdy w bardzo napietej sytuacji nagle mi wyskoczyl przed nosem jakis Bogu ducha winny duch, wpakowalem w niego pol magazynka... No, w sciane za nim.

Ach, jeszcze jeden klimatyczny staroc: pierwsze Alone in the Dark. Miodzio :)

matchaus >> Ja dokończę, jeśli wolno. Eric Chahi (i Jean Francois Freitas). :-)