Baito Hell 2000

WTF

po premierze

Data wydania: 6 grudnia 2006

Zręcznościowe, Tytuły ekskluzywne PlayStation, Singleplayer, LAN

WTF (alias Baito Hell 2000) to tytuł ciężki do sklasyfikowania. Jest on zbiorem około czterdziestu prostych mini–gier. Sposób rozgrywki jednak raczej nie przypomina znanego z chociażby z serii Mario Party. Nie bez przyczyny w tytule gry mamy piekło - autorzy gry zrobili wszystko, by uczynić życie bohatera diabelnie ciężkim.

2.6

Gracze

 OCEŃ



 Oceny 

Screenshoty: 37 

WTF (alias Baito Hell 2000) to tytuł ciężki do sklasyfikowania. Jest on zbiorem około czterdziestu prostych mini–gier. Sposób rozgrywki jednak raczej nie przypomina znanego z chociażby z serii Mario Party. Nie bez przyczyny w tytule gry mamy piekło - autorzy gry zrobili wszystko, by uczynić życie bohatera diabelnie ciężkim. Wystarczy wspomnieć, że granie w Baito Hell 2000 nierozerwalnie związane jest z pracą. I to pracą z rodzaju tych mało rozwijających i ciekawych.

Zaczynamy od wyboru imienia i płci naszego bohatera. Kolejnym krokiem jest poszukanie sobie płatnego zajęcia. Na początku wybór nie jest wielki – zaledwie cztery oferty (czyli cztery mini–gry), na coś się jednak musimy zdecydować. I tak zaczyna się kariera, która prędzej czy później, doprowadzi nas do rozstroju nerwowego, choroby psychicznej i zachowań podobnych do reakcji Charlie'go Chaplina po pracy na fabrycznej taśmie.

Czytaj więcej

Wszystkie gry są nieskomplikowane (żeby nie powiedzieć prymitywne), monotonne i mają prościutką grafikę. A mimo to są wciągające. Wybieramy np. grę, w której musimy nakładać skuwki na przesuwające się długopisy (te poruszają się coraz szybciej lub są ułożone w odwrotną stronę), inne zajęcie to liczenie osób przechodzących przez ulicę (odrzucając kosmitów, pojazdy i inne „nieludzkie” rzeczy). Właściwie cała rozgrywka polega na wciskaniu, w odpowiednim momencie, jednego przycisku. Po zakończeniu pracy nasze punkty przeliczane są na gotówkę, z którą udajemy się do maszyny z kapsułami. Za pieniążki losujemy pojemniczki, zawierające najczęściej takie gadżety jak miniaturowe żołnierzyki, samochodziki, bączki, gwiazdki itp. Te przedmioty nie są nam do niczego potrzebne, czekamy na wylosowanie kapsuły z kolejną pracą. I na tym polega cała zabawa: idziemy do pracy, zarabiamy pieniążki, odblokowujemy kolejne zajęcie, pracujemy, zarabiamy, znajdujemy nową pracę... Po prostu piekło.

Pewnym urozmaiceniem jest odkrywanie, zamieszczonych przez twórców, nawiązań do innych gier. Na przykład w mini–grze, polegającej na rąbaniu drewna (gdzie czasami zamiast kłody podrzucają zwierzęta), postaci ubrane są we wdzianka do złudzenia przypominające kostiumy Mario i Luigi. Wprawni gracze znajdą o wiele więcej takich przedmiotów, tematów muzycznych itp. Ostatnią rzeczą wartą wspomnienia jest, klasyczna dla tego typu gier, możliwość odblokowania gadżetów ułatwiających rozgrywkę. Do znalezienia jest dwanaście takich przedmiotów, jak między innymi rozjaśniające ekran (ułatwiające widzenie w ciemności) lub spowalniające przesuwanie się elementów.

Autor opisu gry: Radosław Grabowski

Platformy: