Samantha Swift and the Mystery from Atlantis PC

Samantha Swift and the Mystery from Atlantis to kolejna produkcja studia Mumbo Jumbo skierowana do tzw. okazjonalnych graczy (casual gamers). Gra stanowi trzecią odsłonę przygodowego cyklu z Samanthą Swift w roli tytułowej i bazuje na sprawdzonych rozwiązaniach, znanych z Samantha Swift and the Hidden Roses of Athena oraz Samantha Swift and the Golden Touch.

Fabuła gry koncentruje się wokół wątku poszukiwania śladów cywilizacji legendarnej Atlantydy. Pracującej dla Muzeum Zaginionych Tajemnic (Museum of Secrets Lost) młodej archeolog – Samancie Swift udaje się odnaleźć w śniegach Alaski słynny Totem Świateł. Niestety, pada on łupem złego Markusa Payne'a i służącego mu pułkownika Tempesta, którzy dzięki bezcennemu artefaktowi oraz pozostałym fragmentom skarbu Atlantów zamierzają przejąć kontrolę nad ludzkimi umysłami.

Gra oferuje dwa standardowe tryby zabawy – timed mode (gracz zmaga się z upływającym czasem) oraz relaxed mode (brak limitu czasu na rozwiązanie poszczególnych zagadek). Dodatkowy tryb - hidden objects mode, w którym można zmierzyć się z dowolnie wybranymi łamigłówkami typu „ukryte przedmioty”, dostępny jest po znalezieniu 60 ptaków ukrytych na obrazkach.

Rozgrywka w Samantha Swift and the Mystery from Atlantis opiera się na schemacie znanym z wcześniejszych odsłon cyklu. Podstawę stanowią zadania z rodzaju „ukryte przedmioty”, w których gracz musi odszukać na obrazkach zakamuflowane przedmioty z listy. Utrudnienie stanowi fakt, że niekiedy poszukiwane obiekty opisane są dosyć ogólnikowo (np. pingwin to „mieszkaniec Antarktydy). Zabawa urozmaicona została przez proste mini-gierki oraz zagadki logiczne związane głównie z odpowiednim wykorzystaniem przedmiotów z ekwipunku.

Oprawa audio-wizualna nie odbiega od standardów wyznaczonych przez poprzednie gry z Samanthą Swift w roli głównej. Dwuwymiarowa grafika wyróżnia się żywą kolorystyką i wyraźną, komiksową kreską. Zabawie towarzyszy nastrojowy podkład muzyczny nawiązujący do tematyki poszczególnych lokacji.

Ostatnia modyfikacja 17 października 2012