Ode

Mechanika

Produkcja jest utrzymana w dość artystycznymi klimacie i skłania gracza do swobodnej eksploracji kolejnych klimatycznych lokacji. Nie znajdziemy w niej samouczka, przydatnych porad czy wskazujących drogę do celu strzałek. Autorzy zachęcają tym samym użytkownika do poznawania uniwersum we własnym tempie. Przygoda skupia się na synestezyjnym chłonięciu niestandardowego wizualnie świata gry oraz zabawie z muzykalnymi elementami otoczenia. Pod tym względem przypomina muzyczno-eksploracyjny projekt Proteus.

Tytuł nie jest zbytnio wymagający, Joy – oprócz poruszania się oraz skakania – może jedynie rzucać przedmiotami i przyciągać je do siebie. Te dość podstawowe umiejętności są wykorzystywane przy rozwiązywaniu elementarnych zagadek logicznych i prostych problemów blokujących dalszą eksplorację. Bohaterka zbiera też po drodze kolejne spadające gwiazdy. Im więcej gwiazd jej towarzyszy, tym intensywniejsze stają się kolory oraz dźwięki otaczającego ją świata.

Podstawowym elementem gry jest jej dźwiękowa interaktywność. We wszystkich „ogrodach” umieszczone są różnorodne stworki, rośliny i inne żyjątka. Każde z nich ma zaś przypisany do siebie dźwięk. Początkowo Joy odkrywa np. grające pojedynczą nutkę ukwiały, ale w ramach zabawy szybko znajduje rośliny wydające gamę dźwięków perkusyjnych, basowych i nie tylko. Często podróż związana jest więc z tworzeniem indywidualnego utworu, który ma ponadto umilać dalsze zwiedzanie zakamarków poziomu.

Kwestie techniczne

Produkcja stworzona została z myślą o dynamicznej interakcji grafiki oraz dźwięków wewnątrz gry. Początkowo tytuł wydaje się umiarkowanie interesujący pod obydwoma względami, jednak w miarę rozgrywki rozwija skrzydła i zaczyna cieszyć oko oraz uszy ruchomymi instalacjami audiowizualnymi.

Autor opisu gry: Krzysztof Sobiepan