Gra Hell Is Us

"w Hell Is Us nie uświadczmy szczegółowej rozpiski misji czy znaczników na mapie. Wszystko musimy odkrywać samodzielne" - znowu jakiś soulslike. Czy robi się jeszcze jakieś normalne, rozrywkowe gry na sobotnie popołudnie ?

Nie trawie gier gdzie settingiem jest futurystyczny/współczesny świat ale gdzie posługujemy się głównie bronią białą w stylu średniowiecza czyli mix średniowiecza i technologi tak jak np. w Elexie, zawsze jest to dla mnie głupie i odrzuca

Kogoś chyba tam poniosło z tymi wymaganiami...

UE5 HAHAHA

https://www.youtube.com/live/z-oE9uvHjjs

Z jednej strony super, że można wyłączyć respawn wrogów, nie ginie się też aż tak łatwo nawet na normalu.

Z drugiej wkurza słaba latarka, a sama walka jest jakaś drewniana, nieintuicyjna, nie wiadomo na dobrą sprawę kiedy parować, kiedy odskakiwać i co będzie lepsze, "przeciwnicy" niczym z Nier w realistycznym świecie też średnio tu pasują.

Wszystko jakby takie sklejone na ślinę. Choć zagadki i eksploracja nawet fajne, nie wiem tylko, czy z czasem nie będą zbyt przytłaczać bez mapy.

Tak, przeciwnicy mogliby być bardziej ludzcy. Ale i tak gra zrobiła na mnie pozytywne wrażenie.

Odpalając demko nie wiedziałem się czego się spodziewać. Okazało się, że jest to soulslike co mnie zaskoczyło, bo gra zapowiadała się na jakiegoś zwykłego akcyjniaka ze strzelaniem i skradaniem. Ciekawie prezentuje się uniwersum. Nie jest tak oderwane od rzeczywistości jak gry z tego podgatunku zdołały nas przyzwyczaić. Przypomina nasz współczesny świat pogrążony w wojnie. Nasz bohater ma konkretny cel: odnaleźć rodziców. Nie uważam się za harkora gatunku: przeszedłem pierwsze DkS, DkS III przerwałem gdzieś pod koniec i do tej pory nie wróciłem. Trochę grałem w Bloodborne, ale jakoś się odbiłem. Ukończyłem też Lords of the Fallen z 2014 od CI Games. Hell is Us uświadomiło mi, że ten gatunek mnie nadal bawi i należałoby wreszcie powrócić do DkS 3 i wreszcie grę skończyć. Walka w grze póki co jest ok. Mamy typowy garnitur ruchów, jest też specyficzny system leczenia. Oprócz typowych apteczek mamy leczenie przy pomocy specjalnych okruchów. Jeśli uderzamy w przeciwnika cząsteczki (chyba energii limbicznej wokół której kręci się sporo mechanik) gromadzą się wokół nas. Jeśli w odpowiednim momencie naciśniemy L1 można odzyskać całkiem sporo zdrowia. Jeszcze nie rozgryzłem do końca timingu i tego w którym dokładnie momencie trzeba wcisnąć przycisk. Mamy też drona, który może oświetlać nam drogę czy odwracać uwagę przeciwników. W trakcie gry zapewne będzie zdobywał nowe możliwości. Rozwojowi ulegają także nasze bronie. Jeśli pokonamy daną bronią dostateczną liczbę przeciwników wejdzie ona na wyższy poziom. Przeciwnicy przypominają tych standardowych pojawiających się na początku soulsów. Niektóre zaś potrafią wyrzucić mackę z czymś w rodzaju jądra (coś jak oponenci i bossowie w DkS 3 czy Bloodborne transformujący się przy pomocy tej czarnej mazi). Dopóki nie pokonamy tej odnogi nie będziemy mogli zadać przeciwnikowi obrażeń. Dialogi z napotkanymi postaciami prowadzimy w sposób typowy dla erpegów wybierając odpowiednią kwestię. Możemy też skorzystać z tematów pobocznych by pogłębić wiedzę o świecie. Po świecie gry zaś poruszamy się przy pomocy transportera opancerzonego dzięki któremu przenosimy się w nowe lokacje. Działa to jak szybka podróż, sami za sterami transportera nie zasiądziemy. Zapewne do wcześniejszych lokacji będzie można powracać by dostać się do wcześniej niedostępnych miejsc. Po ukończeniu demka w niecałe 2 godziny jestem zaintrygowany i będę obserwował jak gra zostanie przyjęta po premierze. Na podstawie demka mogę stwierdzić, że zapowiada się co najmniej dobry soulslike. Jest jeszcze trochę czasu na optymalizację, ale na wysokich ustawieniach i włączonym FSR 3 gra działała ok.

W całej grze, jest tylko jeden rodzaj przeciwników! To strasznie ubogo!

I słuszne jest porównanie tej gry do Banishers, jeszcze z jednego powodu: przeciwników...

https://youtube.com/shorts/u3sswQw1r6g?feature=share

Dawno temu była taka gra Beautiful Desolation, gdzie chodziło się po całym świecie, zbierało przedmioty, gadało z ludźmi, no i rozwiązywało zagadki, żeby przejść dalej. No i wszyscy pocisnęli tej grze, że nie ma systemu walki, no i nikt jej nie kupił. Twórcy Hell is Us wyciągnęli z tej sytuacji wnioski i dodali walkę do swojej gry, i nawet jeśli jest przeciętna, to dobrze na tym wyszli.

Nie mniej jednak Hell is Us jest przygodówką i to nie taką jak Syberia 4, czy grą akcji typu Plague Tale, ale najbliżej jej właśnie do Beautiful Desolation. Po dość marnym, fabularnie absurdalnym i liniowym prologu dostajemy wjazd na otwartą mapę i kombinujemy, jak dostać się na kolejną. Ale nie jest tak, że wjeżdżamy do lokacji, czyścimy wszystko i przechodzimy do kolejnej miejscówki. No nie. Tutaj znajdujemy przedmiot w jednym miejscu, a dać go trzeba postać na zupełnie innej mapie, którą eksplorowaliśmy 10 godzin temu. Dodatkowo przykładowo nawet questy poboczne (dobre uczynki) z samego początku pierwszego aktu rozwiążemy dopiero na końcu drugiego (końcówka gry), bo wpierw jeszcze kwestie fabularne muszą się zadziać.

I tu powstają 2 konflikty w samej budowie gry. Przeciwnicy nie odradzają się, gdy giniemy. Przeciwnicy odradzają się gdy opuszczamy mapę, a rozwiązywanie zagadek mocno tego wymaga, więc szczególnie na początku, gdy kursuje się między pierwszymi trzema mapami, to za każdym razem respawnują się wrogowie, co powoduje więcej dość przeciętnego tłuczenia frajerów i mocno opóźnia rozgrywkę. Po pewnym czasie dostajemy opcję tzw. zamknięcia pętli i wyłączenia respawnowania się przeciwników, ale do tego też trzeba polatać między mapami i odnaleźć właściwy przedmiot. Więc finalnie w grze jest dużo bezensownego chodzenia w jedną stronę i drugą, i jak jeszcze w tym przeszkadzają ciągle odradzający się wrogowie, to może być nieco monotonnie.

Tym bardziej, że twórcy porobili na mapach checkpointy, gdzie można zapisywać grę, ale zapomnieli dodać opcji szybkiej podróży między owymi checkpointami. Nieustannie ciśnie się do jednego starego dziada po nagrody za questy, ale do niego od transportera idzie się z minutę, więc robiąc to 20 razy trochę życia się traci. A co ciekawe, od niego jest już opcja szybkiej podróży. Jakby można było się teleportować między już odkrytymi checkpointami no to świat byłby o wiele prostszy.

Nie ma też opisów zadań. Mamy w naszym komputerku wypisane wszystkie zagadki i questy poboczne, ale... to tyle. jeden obrazek i tytuł. Nie ma napisane, że ten chce tego badziewia, a ten potrzebuje tego, a tutaj jest takie coś ze znaczkami i trzeba tam wcisnąć to. Więc jak po paru dniach wracasz do gry to już nic nie pamiętasz, a gra ci w przypomnieniu nic nie pomoże. Ten tytuł najlepiej ciągiem ogrywać.

Przejdźmy do świata i klimatu. Jest różnie... mapy, gdzie mamy osiedla ludzkie, zniszczone miasto, tajną placówkę badawczą, no to ma mega klimat. Ale są też randomowe łąki rodem z najbardziej generycznego fantasy, no i gra polega na spenetrowaniu 3 starożytnych grobowców całkiem sporych rozmiarów, także przez dużą część czasu niby tam wojna domowa jest i giną ludzie, a my się bawimy w Tomb Raider. Także trochę się to gryzie.

W ogóle nieco z immersji wyrywa fakt, że npce w ogóle się nie poruszają i to tak perfidnie kłócąc się z wydarzeniami na ekranie. Ludzie nam mówią, że idą teraz gdzieś, bo im drogę oczyściliśmy, ale stoją jak kołki i później się cudownie przeteleportują. Nie tęsknię za questami eskortowymi, no ale kilka razy aż się o nie prosiło. Nie mówiąc o tym, że w tej grze ludzie nie stosują w ogóle przemocy. Nie muszę oglądać jak wrodzy żołnierze gwałcą zwłoki cywilów, ale chociaż kolbą karabinu przez łeb by mogli zdzielić dla efektu. Tak naprawdę wszyscy napotkani przez nas ludzie są dość mili (prócz jednego psychopatycznego naukowca) i tak jako całość to nieco kontrastuje. Powiedzenie "człowiek człowiekowi wilkiem" lepiej obrazował Days Gone, gdzie czuć było gdzie jedna grupka była wroga wobec drugiego obozu.

W Hell is Us mamy stosy trupów na każdym kroku, ale ludzie już wszyscy mądrzy i oświeceni i mówią takimi górnolotnymi ideami i ogólnikami, że nimi zmanipulowano, że celowo podziały społeczne robiono. Dialogi brzmią jak wykłady akademickie, a nie teksty zwykłych prostych ludzi. Nikt nie gada, że np. rząd dawał tamtej grupie hajs za darmo, nawet jak nie pracowali, a oni jeszcze niewdzięczni byli i języka się nie chcieli uczyć. Konkretów brakuje, jest gadka o podziale religijnym, o różnicach historycznych, ale brakuje przysłowiowego mięsa.

A sam lore gry jest bardzo zacny. Napisano backstory różnych władców sprzed wielu wieków, dodano tajne organizacje no i oczywiście wyjaśniono powody obecnej sytuacji w kraju. Tylko żeby dostać wszystko jasno i klarownie wyjaśnione to trzeba zebrać wszystkie relikwie z danej grupy. Ale i tak to jasne i sensowne wyjaśnienie danego wątku to najlepsze, co na końcu gry może gracza spotkać.

Tylko często za rozwiązanie zagadki dostajemy jakieś glify i inne badziewia do zmieniania statystyk naszej postaci. Jako że to nie jest rpg, to nie ma tu normalnego systemu perków, czy levelowania. Nasza broń dostaje kolejne poziomy i możemy do niej dobrać odpowiednie umiejętności specjalne i nawet to spoko wypada, różnorodnie się walczy toporami, mieczem czy halabardą. Jednakże same przedmioty dla naszej postaci mają identyczne statsy w zależności od poziomu i tylko cechą specjalną się różnią, więc mało sensu jest je zmieniać.

Równie marny jest system namierzania przeciwników. Bez niego ciężko trafić normalnie ciosem, a z nim to uniki dostają szału, gdy walczymy z większą ilością przeciwników. O samym chaosie namierzania nawet nie ma co wspominać, gdy mamy guardiany materializujące się z powietrza. Ale przynajmniej bloki i uniki w miarę działają. Jestem wciąż lekko straumatyzowany beznadziejnym sytemem walki z Echoes of the End, więc poprzeczkę mam zawieszoną nisko, ale myślę że nawet tak w ogólnym rozrachunku, to płynnie i responsywnie wypada walka, zwłaszcza gdy później dochodzą dystansowe specjale i szybkie doskoki.

Natomiast fabularnie samo zakończenie rozczarowuje. Niby odkrywamy coś wielkiego, ale nic tam nie jest wyjaśnione, tak trochę urwano to, żeby móc zrobić kontynuację. No i niech ją robią, może niech nieco zmienią formułę na bardziej rpga, niech dadzą ludzkich przeciwników. No bo finalnie Hell is Us to gra z duszą i pomysłem. Bardzo rzetelnie zrobiona, technicznie sprawnie wykonana, bogata fabularnie i narracyjnie, tylko trochę nie do końca sensownie to wszystko połączono. To nie jest tytuł, gdzie ciśniesz radośnie do przodu i ciśniesz mapę, tylko taki, gdzie myślisz i z sensem kolejne kroki stawiasz.