Komentarze do gry: Gris

Mam ogromny żal do twórców że postanowili nie zdradzać fabuły nawet troszeczkę już na samym początku gry, co totalnie zabiło dla mnie cały klimat.
Ja wiem że odblokowując jedno z 5 wyzwań można się już bardzo wcześnie domyślić o czym ona jest, ale te wyzwania nie są wcale oczywiste do osiągnięcia, więc w moim przypadku dosłownie 30 sek przed zakończeniem gry nagle mnie oświeciło o co tutaj chodziło. Jest to niesprawiedliwe, bo GRIS to bardzo ładna i przyjemna produkcja, ale robiąc to wszystko co się tutaj robi nie ma żadnego sensu jeśli nie dostajesz nawet namiastki motywacji głównej bohaterki albo nawet drobnego wyjaśnienia fabuły. Dodam też że jeżeli ktoś nigdy nie słyszał

Piękna gra aż wzruszyłem

Ta gra to arcydzieło. Muzyka wręcz hipnotyzuje.

Nice, naprawdę. Nie ma się do czego przyczepić

Bardzo ładna, ale dość nudna. Za 6 zł mimo wszystko było warto. Chyba jestem na takie gry zbyt prosty...

Przeszedłem na Decku, niestety jest dużo momentów gdzie słabo widać co się dzieje, parę razy utknąłem nie zauważając motylków nad dzbanami.

Per aspera ad astra – tą jedną sentencją można określić grę GRIS. To produkcja życiowa, która w mniejszym lub większym stopniu dotyka wielu ludzi, jest jednocześnie silnie inspirowana dobrze znanym w psychologii modelem Kübler-Ross. Model ten w uproszczony sposób opisuje proces opisuje kilka etapów przeżywania żałoby, ale znajduje zastosowanie także w innych życiowych trudach: rozpadzie związku, trudnościach z odnalezieniem się w pracy lub gdy łajzowaty znajomy nas olewa, gdy potrzebujemy jego obecności, a także wielu innych. Od pierwszych chwil widać wyraźne nastawienie na symbolizm – gra kolorów czy umiejętności bohaterki, które odpowiadają danym emocjom, a do tego bardziej oczywiste zabiegi, jak np.

Zaletą, dopełniającą tę drogę, jest oprawa audiowizualna. Muzyka idealnie współgra z wydarzeniami na ekranie, a dźwięki otoczenia łechtają bębenki uszne. Surrealistyczna grafika nie tylko cieszy oko, ale także doskonale wpasowuje się w motyw opowieści.
Niestety, gorzej wypada gameplay. Heroina jest ślamazarna – na początku może to nie przeszkadzać, lecz później, przy dłuższych odcinkach, przebieżki zaczynają męczyć. Elementy platformowe są zwyczajnie kiepskie – niewymagające, proste i niedopracowane. Postać czasami przenika przez platformy i spada w otchłań, przez co zmuszeni jesteśmy powtarzać fragmenty poziomów. Liczyłem na pomysłowe zagadki, ale moje oczekiwania zostały zawiedzione – są proste jak drut zrobiony ze złotówki rzuconej pomiędzy dwóch Poznaniaków, kompletnie niesatysfakcjonujące i wywołujące znużenie. Na szczęście produkcja nie należy do najdłuższych tytułów, gdyż można zamknąć ją spokojnie w 5–6 godzin, zbierając wszystkie znajdźki i odkrywając wszelkie tajemnice.