Doors: Paradox

Mam mieszane odczucia co do tej produkcji. Bardzo przypomina serię The Room, która wiadomo, że jest przyjemna, ale też bardzo łatwa. "Doors: Paradox" jest jeszcze łatwiejsze, bo ograniczone do niewielkiej przestrzeni. Nie stanowi jakiegokolwiek wyzwania. Ot wystarczy być odrobinę spostrzegawczym i dobrze kojarzyć i dopasowywać kształty. Coś jak klocki dla dwulatków. Trzon rozgrywki wygląda podobnie: znajdujemy jakąś wajchę czy dźwignię, dopasujemy ją do miejsca przeznaczenia, przekręcimy i otwiera nam się skrytka z konkretnym przedmiotem lub mechanizm z prostą łamigłówką. I tak przez większość rozgrywki. Oczywiście drzwi się różnią stylem, wykonaniem, animacjami, ale to tylko otoczka. Najważniejsza rzecz, czyli łamigłówki to banał i duże rozczarowanie.Jak zaczynam grę, staram się ją skończyć. I "Doors: Paradox" ukończyłem, ale przyznam, że chciałem ją kilka razy już porzucić z braku wyzwania i wkradającej się nudy. Już gry o szukaniu kotków dostarczają więcej zabawy i wyzwania.