Komentarze do opinii: Najlepsze światy w grach nie chcą, żebyś zrozumiał je od razu

Świetny tekst!

Mogę oczywiście się mylić ale wydaje mi się, że tekst powstał głównie o grach typu soulslike. Chciałbym się podzielić osobistym doświadczeniem. Szanuję design map w tego typu grach lecz pomimo tego odbijam się od nich skutecznie przez dwie rzeczy:
1. Roz(g)rywka polega na przechodzeniu x razy tego samego, co mnie nudzi. I konkretnie nie chodzi mi o to, że pokonuję jakiś fragment mapy ucząc się walki, ani o to, że powtarzam starcie z bosem ucząc się jego ruchów/ataków/etc. Dla mnie wręcz nie do przeskoczenia jest system, w którym, by powalczyć kolejny raz z bosem muszę dajmy na to 15 minut przedzierać się przez jakiś leszczy. Nie rozumiem, co ma to wnosić.
2. Fabuła jest znikoma. Tak, składamy całość z jakiś szczątków informacji zawartych w opisach przedmiotów lecz tego jest super mało. Dla mnie głębokość świata polega na opisaniu go. W grach takich jal Torment, Mass Effect 2 czy Cyberpunk potrafiłem siedzieć godzinami w menu i czytać opisy wszystkiego: frakcji, postaci, lokacji, przedmiotów, zależności, historii itd. I wtedy czułem prawdziwość i głębię świata. Dopełniały to czasami wręcz absurdalnie długie rozmowy z postaciami. Sprawiało to, że mogłem spędzić w tych światach dowolną ilość czasu i zrobić wszystko, bo po prostu dobrze się tam czułem.

Nie neguję poczucia głębi wynikającej z elementów wymienionych w artykule (dobry tekst swoją drogą), po prostu mam inaczej. Dla mnie głębia to opis świata. Spójność w tysiącach linijek tekstu oprawiona dobrym stylem graficznym. Dodatkową immersję zapewnia porządne udźwiękowienie i motion capture. Ale przede wszystkim historia. Dla mnie nie ma historii to nie ma zabawy. Z małymi wyjątkami typu Rayman Legends, hdzie historii nie było, a dalej bawiłem się świetnie ;)