Wy tak specjalnie dzisiaj straszycie wysokim poziomem artykułów? Mega tekst i daje do myślenia.
Wtf... Genialny artykuł!!! Co za głębia (bez ironii). A.I. supported, czy Pana własne przemyślenia zamknięte w słowa? Brawo!
Dziękuję bardzo! Przemyślenia oczywiście własne bazujące właśnie na ciekawości i próbie zrozumienia tego, dlaczego ja gry z tego rodzaju światami sam tak bardzo lubię
Mogę oczywiście się mylić ale wydaje mi się, że tekst powstał głównie o grach typu soulslike. Chciałbym się podzielić osobistym doświadczeniem. Szanuję design map w tego typu grach lecz pomimo tego odbijam się od nich skutecznie przez dwie rzeczy:
1. Roz(g)rywka polega na przechodzeniu x razy tego samego, co mnie nudzi. I konkretnie nie chodzi mi o to, że pokonuję jakiś fragment mapy ucząc się walki, ani o to, że powtarzam starcie z bosem ucząc się jego ruchów/ataków/etc. Dla mnie wręcz nie do przeskoczenia jest system, w którym, by powalczyć kolejny raz z bosem muszę dajmy na to 15 minut przedzierać się przez jakiś leszczy. Nie rozumiem, co ma to wnosić.
2. Fabuła jest znikoma. Tak, składamy całość z jakiś szczątków informacji zawartych w opisach przedmiotów lecz tego jest super mało. Dla mnie głębokość świata polega na opisaniu go. W grach takich jal Torment, Mass Effect 2 czy Cyberpunk potrafiłem siedzieć godzinami w menu i czytać opisy wszystkiego: frakcji, postaci, lokacji, przedmiotów, zależności, historii itd. I wtedy czułem prawdziwość i głębię świata. Dopełniały to czasami wręcz absurdalnie długie rozmowy z postaciami. Sprawiało to, że mogłem spędzić w tych światach dowolną ilość czasu i zrobić wszystko, bo po prostu dobrze się tam czułem.
Nie neguję poczucia głębi wynikającej z elementów wymienionych w artykule (dobry tekst swoją drogą), po prostu mam inaczej. Dla mnie głębia to opis świata. Spójność w tysiącach linijek tekstu oprawiona dobrym stylem graficznym. Dodatkową immersję zapewnia porządne udźwiękowienie i motion capture. Ale przede wszystkim historia. Dla mnie nie ma historii to nie ma zabawy. Z małymi wyjątkami typu Rayman Legends, hdzie historii nie było, a dalej bawiłem się świetnie ;)
Oczywiście każdy będzie miał swoje preferencje, ale myślę, że mimo wszystko patrzymy na to w ten sam sposób. W soulslike'ach rzeczywiście więcej rzeczy jest ukrytych i nie każdemu będzie to pasowało, bo za dużo rzeczy trzeba się domyślać, ale jednocześnie jest to czynnik, który napędza jedną z potrzeb, o której pisałem - istotność/poczucie przynależności (np. wspólne odkrywanie lore). Rozgrywka to już nieco inny temat, bo też każdy ma swoje preferencje, ale czasem to ciężko przeskoczyć, nawet jeśli świat wydaje się strasznie ciekawy i bogaty.
Dzięki wielkie za dodanie swojego punktu widzenia na ten temat!
Wydaje mi się, że jest sporo odniesień do soulslików chyba głównie dlatego, że te mają bardzo unikalny sposób na przedstawianie świata. Ja też mechanik nie trawię prawdę powiedziawszy. Ale artykuł nie poszedł na łatwizne i nie opisywał fajnych światów tylko postarał się rozkminić co powoduje, że akurat te są fajne a nie inne. I za to mi się podoba.
PS. dla mnie np. ciekawy był świat Gears of War. o ile same gry mają prostą fabułę to mroczne uniwersum w tle i to jak życie tam wygląda jest mega. Uzupełnione książkami czy komiksami.
Swoją drogą Mike Pondsmith prowadził bardzo ciekawą prelekcję właśnie w temacie tworzenia fikcyjnych światów i też tam mocno podkreślał istotę uzupełniania ich poprzez inne media (książki, seriale, podręczniki RPG, komiksy). To dość oczywiste, ale różne media pozwalają na pokazanie konkretnych rzeczy, postaci i wydarzeń w nieco inny sposób, budują większą świadomość odbiorcy czy po prostu pozwalają na wzbogacenie tego, co już udało się stworzyć. Gearsy to ciekawy przykład, mi na myśl od razu przychodzi oczywiście Warhammer (choć tego już jest aż tyle, że ciężko wskoczyć) i też np. League of Legends, które swoim serialem udowodniło, że coś w tym faktycznie może być.
LOL, kolejny pean na cześć soulslike'ów? Quality content, faktycznie. I jaki odkrywczy (nie, oczywiście, że autor nie ma racji sugerując, iż tylko narracja w stylu soulsów jest angażująca, i tylko itemizacja na modłę soulsów gwarantuje graczom satysfakcję)!
PS Spokojnie, Kwisatz, bo ci żyłka pęknie. ;)
haha, no znając jego wielbienie do grindowania itemków i tendencję do traktowania itemków jako najważniejszą część w grach, to może mu jednak żyłka pęknąć xD.
Nie jestem fanów Soulsów i fabuły w stylu "Domyśl się poprzez ten jeden przedmiot, który mogłeś pominąć", lecz kocham zarazem podejście gdzie odkrywamy coraz więcej szczegółów świata wraz z graniem.
Dlatego zdecydowaniem dla mnie, jedną z tych wyjątkowych gier, które zapamiętam na lata obok Mass Effecta, Cyberpunka, Disco Elysium, Wiedźmina czy KOTOR'a, będzie liniowa historia, jaką jest Clair Obscur. Rzucony jesteś w uniwersum, którego nie znasz, nie masz absolutnie pojęcia co się dzieje, a jednak twórcy umiejętnie zastępują jedną tajemnice, kolejną. Wyjaśniają ci jedną rzecz, by następnie dwie kolejne postawić w znak zapytania. Genialna gierka, która na swojej liniowości tylko zyskuje ;)
Nie rozumiem fenomenu Elden Ringa. Dla mnie to jest słaba gra. Miałem kilka podejść i zawsze mnie odpychała po godzinie. Nawet nie chodzi o poziom trudności, tylko po prostu nie widzę sensu w biciu kolejnych takich samych potworków i zwiedzaniu podobnych do siebie, pustych lokacji. System walki też mi nie podpasował, za mało dynamiczny.
Mam podobne co do niego odczucia, dla mnie po prostu duży, porządny, ale bezpieczny soulslike, który nie miał niczego wyjątkowego do zaoferowania i dawał po prostu akceptowalną rozgrywkę. Już na początku dziwiły mnie ogromne oczekiwania co do gry kiedy jeszcze nie miała premiery, a ja nie widziałem nic nadzwyczajnego w niej.
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
