Harry Potter i Więzień Azkabanu - przed premierą - Strona 2

Harry Potter zasłużenie zdobył sobie uwagę milionów czytelników na całym świecie, ale prawdę powiedziawszy mnie działa trochę na nerwy. Owszem, jako bajka dla dzieci nie jest zły – Puchatkowi wprawdzie do pięt nie dorasta, lecz Czerwonego Kapturka bierze w przedbiegach. To, co mnie irytuje, to fakt, że ludzie poniekąd dorośli nie tylko również go z przejęciem czytają, ale stanowi on dla nich temat rozmów tudzież punkt wyjścia do rozważań o naturze wszech rzeczy. Być może świat schodzi na psy, a może to Harry Potter również dorosłym może coś przekazać. Mniejsza o to – XXI wiek ma swoje prawa – grunt, że bajka dla dzieci jest to naprawdę dobra, bo i świat jest pełen tajemnic, i pożywka dla wyobraźni odpowiednia, a postaci są ciut mniej oczywiste, niż ma to zwykle w bajkach miejsce.

Nie mogło się zatem tak stać, by trzecia część przygód młodocianego adepta sztuk magicznych, podobnie jak i dwie poprzednie, nie posłużyła z czasem za podstawę do nakręcenia filmu tudzież stworzenia gry komputerowej. Tak jak zawsze twórcom przyświeca idea zachowania ducha i klimatu oryginału, a zatem gra „Harry Potter i więzień Azbakanu” zamierzona została jako znacznie od poprzedniczek mroczniejsza. Harry jest bowiem już starszy – rozpoczyna trzeci rok nauki w Hogwart – świat, po którym się porusza staje się rozleglejszy, a problemy, które go dopadają – poważniejsze.

Źródło jego nowych kłopotów stanowi zbieg z więzienia Azbakan – Sirius Black – na równi z podążającymi za nim strażnikami – dementorami. Z pomocą przychodzi zaś Harry’emu Mapa Huncwotów (Marauder’s Map), w której posiadanie wchodzi. Ta w grze nie tylko pozwala małemu czarodziejowi dotrzeć do niedostępnych dlań wcześniej rejonów uczelni, lecz również pokazuje miejsce pobytu wszystkich nauczycieli, co znakomicie ułatwia unikanie niechcianych z nimi spotkań.

Bardzo duże znaczenie w książce, większe niż w poprzednich dwóch częściach, miała przyjaźń i wzajemna lojalność Harry’ego, Rona i Hermiony. Ten aspekt ich przygód został w grze dodatkowo wyeksponowany w ten sposób, iż gracz jest w stanie bezpośrednio kierować poczynaniami każdego z nich, ale co więcej dla pomyślnego przebycia części przeszkód konieczne jest współdziałanie ze sobą całej trójki przyjaciół. Może się bowiem zdarzyć, że ciężki przedmiot trzeba będzie podnieść nawet w sześć rąk lub sięgnąć dźwigni jednemu, by drugi mógł przez chwilowo otwierane przez nią drzwi przebiec. Zresztą cała opowieść zaczyna się od utraty przez Harry’ego przytomności i aby ocalić go z rąk chcących mu duszę wyssać dementorów to właśnie Ron i Hermiona będą musieli samodzielnie, a przy tym możliwie szybko działać.

Każdy z trójki przyjaciół posiada pewne szczególne zdolności, które nie tylko odróżniają go od pozostałych, lecz nade wszystko poszerzają one wachlarz możliwości rozwiązywania kolejnych problemów. I tak Harry może przywoływać swojego Patronusa, który przybiera postać jelenia – skutecznego w walce z dementorami. Ron oferuje jakże przydatną zdolność znajdywania ukrytych przejść. Hermiona zaś jest malutka i tym samym mieści się w przejściach niedostępnych dla swoich przyjaciół, a ponadto potrafi naprawiać zepsute przedmioty, zamrażać wrogów, zamieniać książki w myszy oraz statuy w smoki. Przełączanie między trójką przyjaciół możliwe jest praktycznie w każdej chwili, tym bardziej że przez większość gry nie będą się oni ze sobą rozstawać.