Infernal - recenzja gry

Infernal, jak na rasową strzelaninę przystało, oferuje ogromną dawkę akcji. Eliminowanie wrogów atakujących Ryana w dużych grupach jest głównym celem zabawy. Naprawdę rzadko spotyka się w tej grze plansze, straszące pustką i sporadycznymi akcjami zaczepnymi ze strony przeciwników. Walki jest sporo, każdy amator sieczki w najczystszej postaci powinien być zatem zadowolony, tym bardziej że żołnierze rywalizującej z Abyss agencji nadrabiają słabą inteligencję dużą przewagą liczebną. Niewątpliwym smaczkiem programu są również stosunkowo częste pojedynki z mniejszymi lub większymi bossami. W tych przypadkach trzeba na ogół znaleźć słaby punkt wroga, zanim w końcu odeślemy go do piachu.

Jednym z największych atutów pojedynków strzeleckich jest możliwość ukrywania się za przeszkodami. Autorzy wykonali ten element rozgrywki po prostu świetnie! Ryan jest w stanie przykleić się do ściany i prowadzić ogień, wystawiając tylko karabin zza węgła. Drastycznie spada wówczas celność, ale sam fakt możliwości wykorzystania naturalnych elementów plansz jako osłon, to ogromne ułatwienie zabawy. Chować można się praktycznie za wszystkim – nawet niewielkimi, drewnianymi pudłami. W tym przypadku należy jednak mieć na uwadze, że ogień z karabinów wroga jest w stanie dość szybko rozwalić nasze schronienie.

Infernal to także ukłon w stronę fanów skradanek. Dobrze jest od czasu do czasu wyeliminować wroga bez zbędnego hałasu.

Oczywiście nie ma rzeźni bez arsenału środków zagłady, ale na brak tych ostatnich nikt w Infernalu narzekać nie będzie. Na początku rozgrywki podstawową bronią Ryana jest pistolet, ale szybko asortyment narzędzi do dziurawienia oponentów zostaje poszerzony. Trzy rodzaje karabinów maszynowych (łącznie z kałasznikowem), niezbyt skuteczne, ale dobre z braku laku shurikeny, wyrzutnia rakiet, snajperka i kilka futurystycznych wynalazków: pistolet laserowy, spawarka (działa bardzo podobnie do Lightning Guna z czwartej odsłony Quake’a) i wyrzutnia, wysyłająca w kierunku przeciwników kule niebieskiej energii – taki infernalowy odpowiednik BFG. W trakcie zabawy napotkamy również stacjonarne karabiny maszynowe, które pozwalają kosić wrogów w tempie nieporównywalnie większym niż ma to miejsce w przypadku tradycyjnych broni. Ponadto będziemy mogli skorzystać z granatów i min reagujących na ruch, które w jednym z etapów można zastawiać w charakterze pułapek.

Pakt z Diabłem pozwala Ryanowi korzystać z mocy, których próżno szukać po stronie wroga. W bezpośredniej konfrontacji z bogobojną opozycją znakomicie sprawdza się piekielny atak, zamieniający każdą broń w maszynę siejącą wojnę, śmierć i zniszczenie. Lennox może także teleportować się na kilka sekund, zaskakując tym samym swoich oponentów. Nie ma nic skuteczniejszego niż kilka nieoczekiwanych strzałów w plecy, zwłaszcza że w trakcie przemieszczania się, czas zostaje zwolniony tak, jak w popularnym trybie bullet time. To jeszcze nie wszystkie niespodzianki, jakie przygotowali twórcy gry. Lucius Black obdarował bowiem swojego podopiecznego innymi, bardzo przydatnymi umiejętnościami: wchłanianie dusz powodujące regenerację sił witalnych (tradycyjne apteczki pojawiają się w zaledwie kilku momentach) czy też tryb ducha, pozwalający na unikanie czujników laserowych. Mało? Co powiecie na piekielne okulary, pozwalające wykryć wrogów, zastawione wcześniej pułapki, a także źródła energii życiowej i drogocennej many. Macie ochotę pobawić się przedmiotami, tak jak w popularnej grze Half-Life 2? Żaden problem! Wystarczy skorzystać ze specjalnych rękawic, aby przenosić na odległość nie tylko najcięższe przedmioty, ale również wrogów, zarówno tych żywych, jak i martwych. Jak widać, jest tego wszystkiego całkiem sporo. Nic, tylko grać!

Bardzo ciekawie twórcy gry podeszli do tematu regeneracji energii magicznej, potrzebnej do korzystania z większości oferowanych przez Luciusa Blacka mocy. Mana odzyskiwana jest automatycznie, ale tylko w sytuacjach, gdy sprzyja nam diabelska aura. Mrok to domena wysłanników Piekieł, dlatego też w trakcie zabawy należy szukać obszarów pozwalających na odzyskanie nadnaturalnych sił. Wszystkie obiekty sakralne, a także emitowane przez specjalne lampy anielskie światło wpływają negatywnie na naszego śmiałka. W tego typu sytuacjach gracz musi zdrowo pokombinować, żeby móc skorzystać z dodatkowych właściwości prowadzonego przez niego bohatera. Na szczęście, w większości wypadków zawsze znajdzie się jakiś sposób. Wystarczy go tylko odkryć.

Wspomniałem wcześniej, że gra koncentruje się w głównej mierze na walce, bo tak też jest w istocie. Nie brak jednak w Infernalu interesujących problemów, zmuszających gracza do użycia szarych komórek. Zagadki nie spowodują co prawda zagotowania płynu mózgowego, ale część z nich może Was zatrzymać na dłuższą chwilę. A to trzeba poprzestawiać pudła, tworząc z nich prowizoryczne schody, innym razem trzeba znów pokombinować z teleportacją, żeby wcisnąć trzy przyciski w odstępie kilku sekund. Tego typu sytuacji nie napotkamy w grze zbyt wiele, ale i tak należy pochwalić autorów, że pokusili się o urozmaicenie rozgrywki. W końcu nie samym wirtualnym mordowaniem fan strzelanin żyje.

Jatka w kanałach.

Infernal oferuje pięć rozbudowanych misji, składających się z kilku mniejszych etapów. Pierwsze trzy są naprawdę długie, dwie ostatnie niepokojąco krótsze. Odniosłem wrażenie, że scenariusze na lotniskowcu i w dżungli zostały potraktowane po macoszemu – lecimy tu praktycznie cały czas do przodu, pokonując coraz liczniejsze grupy przeciwników. Brak tu charakterystycznych dla poprzednich batalii problemów, gra zmusza nas od czasu do czasu jedynie do użycia teleportacji. Nie ukrywam, że odczułem lekki zawód. Poziomy te nie są co prawda słabe (co to, to nie), ale dzięki nim rozgrywka wydaje się krótsza niż powinna. Takie odniosłem wrażenie, być może po kontakcie z Infernalem przyznacie mi w tej kwestii rację.

Co by jednak nie mówić, wykonanie poziomów jest po prostu FENOMENALNE! Miazga! To co mieliście okazję widzieć w wersji demonstracyjnej programu, to tylko wierzchołek góry lodowej. Konia z rzędem temu, kto nie zachwyci się pięknymi widokami w dokach, lodowym krajobrazem po wyjściu na górny pokład lotniskowca czy też zasypaną przez padający śnieg wioską Weissdorf. Poszczególne scenariusze tak bardzo różnią się od siebie pod względem oprawy wizualnej, że nie ma w Infernalu mowy o jakiejkolwiek monotonii. Wszystko urzeka od pierwszych chwil spędzonych z programem. Po prostu coś pięknego dla posiadaczy sprzętu, którzy zdołają udźwignąć produkt polskiego studia w najwyższych detalach.

Bardzo podoba mi się również w Infernalu oprawa muzyczna. Autorzy pokusili się o identyczny patent, jak w innej polskiej produkcji – Painkillerze. W trakcie wędrówki słyszymy dark ambientowe dźwięki, ale wystarczy, że na horyzoncie pojawi się choćby jeden przeciwnik, a w ruch od razu wchodzą ciężkie, gitarowe riffy. Efekt doprawdy znakomity, skutecznie podnoszący poziom adrenaliny. Mam ogromną nadzieję, że wydawca pomyśli o wydaniu płyty ze ścieżką dźwiękową z tej gry. Soundtracku słuchałbym godzinami.

Niestety, Infernal nie jest wolny od wad. Nie są to co prawda jakieś wielkie błędy, zniechęcające do ukończenia zmagań, ale z obowiązku wspomnieć o nich trzeba. Zdecydowanie najbardziej poirytowały mnie niewidzialne ściany w dokach – nie lubię, gdy jestem ograniczany przez sztuczne bariery, tym bardziej że rzecz dotyczy np. dostępu do krótkiego molo. Część z Was może być również zawiedziona nienajlepszą inteligencją wrogów. Od momentu premiery gry F.E.A.R., nieco inaczej patrzymy na kwestię współpracy przeciwników na polu bitwy. W Infernalu nie zostaniesz przez nikogo niespodziewanie otoczony (zaskakujące sytuacje, którymi rządzą skrypty, oczywiście przemilczmy), wrogowie pojawiają się w tych samych miejscach, decydując się czasem na uskok, przewrót czy też kryjówkę za kolumną lub stojącym pudłem. Rewelacji nie ma, ale z drugiej strony fakt, że przeciwnicy potrafią korzystać z naturalnych osłon i prowadzić ogień zza węgła wystarczy, zwłaszcza na najwyższym poziomie trudności.

Walka ze śmigłowcem.

Infernal to zaskakująco dobra produkcja. Z pełną wersją gry bawiłem się tak dobrze, że zmagania ukończyłem dwa razy w bardzo krótkim odstępie czasu, co raczej często mi się nie zdarza. Gdybym miał wskazać najlepszą polską produkcję wydaną do tej pory, bez wahania wymieniłbym Infernal. Jestem dumny, że po przyjemnym Painkillerze doczekaliśmy się kolejnej gry na wysokim, światowym poziomie. Miejmy nadzieję, że druga odsłona cyklu, która miejmy nadzieję powstanie, zostanie pozbawiona nielicznych błędów i zaoferuje maniakom gatunku jeszcze większą dawkę emocji. W tym momencie nie pozostaje mi nic innego, jak polecić Infernala wszystkim fanom strzelanin. Naprawdę warto!

Krystian „U.V. Impaler” Smoszna

PLUSY:

• ogromna dawka akcji;
• świetnie zrealizowane ukrywanie się za przeszkodami;
• sporo broni wspartych piekielnymi umiejętnościami oraz gadżetami;
• rewelacyjna oprawa audiowizualna;
• znakomite przygotowanie poziomów od strony graficznej;
• przyzwoita fizyka oparta o technologię PhysX;
• niezłe przerywniki filmowe.

MINUSY:

• kilka niewidzialnych ścian w etapie w dokach;
• marna animacja śmierci bohatera;
• nie powalająca na kolana inteligencja wrogów;
• końcowe etapy wydają się zbyt krótkie.