Final Fantasy XII

Mi ta odsłona zdecydowanie przypadła do gustu, chociaż jako fanatyk wszystkich części ff z psx, szczególnie ffIX na początku miałem pewne wątpliwości. Na pewno jest lepsza od ffX(ocena subiektywna - nie znoszę gier sportowych, a tam było jakieś piłkopodobne cudo i cholernie się z tym ścierałem). Przeszedłem także FF12 IZJS, bo jest łatka językowa już od kilku dobrych lat i muszę przyznać że gra robi się o wiele trudniejsza. Nie jest już tak, że mając na późniejszym etapie gry wykupione wszystkie licencje na postaciach można zakładać każdemu co się podoba. Każdy ma inne "drzewko umiejętności". Oczywiście tak jest lepiej, z tym że liczę na jeszcze jakieś poprawki właśnie tych "drzewek licencji". Dla mnie giera na 9 i po remasteringu na pewno do niej wrócę.

Grało się ok, ale to pierwszy FF w którym nie zrozumiałem fabuły ni w ząb. :D

Moja pierwsza część Final Fantasy za którą się zabrałem i chyba miałem pecha, bo wypada dość słabo. Fabuła kiepściutka, a na dodatek bardzo rozciągnięta. Główny bohater najmniej ciekawy ze wszystkich napotkanych w całej grze, a graficznie nawet jak na PS2 prezentuje się brzydko. Do plusów zaliczyłbym system walki będący odskocznią od turowego z którym najczęściej spotykamy sie w jRPG-ach. Teraz ze wszystkimi przeciwnikami walczymy bezpośrednio na terenie, który eksplorujemy, także zyskało to trochę na dynamice. Przeciwnikami i bossami również jestem rozczarowany, zwłaszcza w przypadku tych drugich, bo większość jest na jedno kopyto. Tereny choć duże to niestety bardzo do siebie podobne i często też nieciekawe. Podobały mi się gambity, czyli dobrowolny system automatycznej walki, ograniczający ją do minimum, przynajmniej ze strony gracza - dla tych którzy chcą cieszyć się samą fabułą i zwiedzaniem. Nie byłem przekonany co do licencji, czyli przymusu wykupienia sobie umiejętności do dzierżenia każdej z broni/noszenia jakiegoś pancerza, bo teraz już same przedmioty nie wystarczają, ale nie traktuję tego jako minus. Gra jest długa i zawiera masę dobrej jakości renderowanych filmów, głosy postaci również wypadają dobrze, a muzyka jest zwyczajnie poprawna i nic poza tym, no może poza piosenką z finałowej sekwencji, która towarzyszyła moim myślom przez kilka dni. Nie będę oceniać całej serii poprzez pryzmat tej właśnie części i na pewno dam szansę jeszcze nie jednej, a przejścia tej nie żałuję.

Mój drugi po VIII final co do którego mam tak ambiwalentny stosunek.

Lubię świat Ivalice, jego estetykę, upolitycznione historie i design postaci, pod tym względem nie mam co narzekać, dostałem dokładnie to czego oczekiwałem.

Zmiana modelu walki również przypadła mi do gustu, choć to nie jest tak że poprzednich nie lubiłem, wręcz przeciwnie. Pierwszy raz w serii realnie w pełni widać przeciwników na ekranie podróży i to na tym ekranie z nimi walczymy, bez przejść, i z trochę złudnie mniej turowym systemem walki. Nowe podejście, choć w moim odczuciu niekoniecznie gorsze.

System gambitów to coś czego potrzebowałem, choć nie zdawałem sobie z tego sprawy. Daje on wiele możliwości zautomatyzowania potyczek, z tą najbardziej praktyczną na czele czyli podpięciem białej magii pod gambity co minimalizuje potrzebę nużącego przeklikiwania czarów. Świetna mechanika, jedyny minus jest taki że gracz nie ma dostępu do wszystkich jej aspektów od początku gry - wykupowanie gambitów za symboliczną kwotę i ich stopniowe odblokowywanie jest w mojej ocenie totalnie zbędne.

Tak jak to z finalami bywa, w każdej, nowej odsłonie dostajemy nowy system rozwoju postaci, w dwunastce system ten występuje w postaci tablicy na której wykupujemy licencje. Jest to zdecydowanie najgorszy system rozwoju postaci jaki dotychczas napotkałem w grach z tej serii. Każda postać zaczyna w tym samym "miejscu" na tablicy która dla wszystkich postaci jest jednakowa, jest cała masa bezużytecznych lub mało efektywnych licencji, są też te które gracz będzie chciał wykupić dla każdej postaci i koniec końców rdzeń umiejętności dla każdej z nich będzie wyglądał identycznie. Wiele z licencji nie ma sensu od razu wykupować z racji na brak ekwipunku/umiejętności potrzebnych do ich wykorzystania. Kończy się to tym że gracz ma w zanadrzu kilkaset LP które w zasadzie nie ma na co wydawać. Całe szczęście zostało to znacznie ulepszone w The Zodiac Age.

Kolejnym aspektem jest grind którego nie unikniemy jeśli chcemy na bieżąco ulepszać ekwipunek całej drużyny. Jest kilka dobrych miejscówek do wzbogacenia się, jednak wymaga to nudnego, czasochłonnego farmienia lootu.
Skrzynie ze skarbami nie ułatwiają zadania, w olbrzymiej większości ich zawartość jest godna pożałowania.

Tempo akcji jest ślamazarne, od pewnego momentu staje się wręcz uciążliwe. Dużą rolę pełnią w tym męczące dungeony oraz puste, duże lokacje.

W większości przypadków magia ustępuje sile fizycznej, nie jest tak że jest ona totalnie bezużyteczna bo pewną jej część gracz używać będzie regularnie(zwłaszcza jeśli nie chce polegać na przedmiotach) i taki np. Haste jest bardzo użyteczny, jednak istnieje cała masa czarów która wydaje się zbędna jeśli alternatywą jest okładanie oponenta normalnymi, skutecznymi atakami. Pamiętam tylko jeden moment w którym pewna magiczna sztuczka(reflect) była kluczowa.

Jeśli chodzi o postacie to dwunastka również wypada blado, jest to jedna z najgorzej zarysowanych drużyn jakie widziałem w Final Fantasy(od FF6 w górę). Niemal brak tutaj relacji, interakcji między towarzyszami, gra jest w stu procentach nakierowana na historię minimalizując przy tym jakiekolwiek osobiste wątki postaci, zagłębianie się w charaktery postaci jest tutaj tak powierzchowne jak tylko mogłoby być.

Jaki obraz się z tego wyłania? Gra z ciekawymi zmianami względem swoich poprzedniczek, borykająca się jednak ze zbyt wieloma problemami.

Final Fantasy XII - recenzje graczy