Darkwood

Zmaganie się z tytułami pokroju "Darkwooda" - z grami wymagającymi, żmudnymi często w rozgrywce - zawsze koniec końców prowadzi mnie do dogłębnych, rozrywających od środka rozterek filozoficznych. Przychodzi mi w nich zazwyczaj (choć nie zawsze) taki moment, w którym staję przed ścianą i nie mam zielonego pojęcia, jakim cudem mógłbym iść dalej, a ściana bezlitośnie raz po raz dźga mnie nożem i wymaga dalszych poświęceń. W tym przypadku doszło do takiej sytuacji po dwudziestu godzinach gry, gdy na dobre osiadłem w Starej Kniei.
Te wcześniejsze dwadzieścia godzin było przeważnie bardzo dobrym doświadczeniem (zwróćcie uwagę, że nie napisałem "przyjemnym"). Z horrorami wciąż średnio się lubię, ale ten mnie od razu wciągnął swoją atmosferą. Wyrazisty posmak słowiańskiego Weird East, potęgowany tylko przez dobitnie polskie wątki naprawdę, naprawdę robi tu robotę. Aspekt narracyjny gry nie zawodzi, tyle że... No dobrze, postawmy sprawę jasno. W pewnym momencie gra zamyka dalszy rozwój historii za mozolnym grindem surowców i krążeniem po omacku po świecie który jest bardzo, bardzo niegościnny.
Nie będę ukrywał: nie lubię, gdy w grach narracja jest aktywnie i agresywnie blokowana przez żmudną rozgrywkę. Jest to mocna teza, ale rozłóżmy ją na czynniki pierwsze. Zacznę od tego, że tym, co ja osobiście najbardziej w grach lubię, jest narracja, lore, "theming" czy też "falvour". Oczywiście, to nie jest jedyne co sobie cenię, bo wtedy mógłbym się ograniczyć do samych filmów i książek. Uważam, że rozgrywka też jest świetna, a najlepsza jest wtedy, gdy aktywnie współpracuje z narracją w kreowaniu świata, który jest i immersyjny, i interaktywny. Oczywiście zważywszy na to, że nie jestem ani mistrzem zręczności, ani ekspertem od rozwiązywania zagadek, najbardziej lubię, gdy gra wymaga ode mnie akurat tyle, ile jestem w stanie z siebie wykrzesać przed komputerem. Dla każdego będzie to inny poziom, ja np. odpadam już przy co poważniejszych bossach w soulslike'ach. Rozgrywka obok narracji też jest spoko, a czasem nawet może być zamiast niej, wtedy jednak nie może być moim zdaniem żmudna.
Rozważmy dwa przykłady gier - "Genshin Impact" i "Pathologic". W "Genshinie" czasem główne misje fabularne zablokowane są za poziomem rozwoju bohatera itp. Wtedy trzeba sięgnąć po wątki poboczne, zwłaszcza te mające więcej rozgrywki niż narracji. Ale rozgrywka w "Genshinie" jest przyjemna - nie ma zbyt wysokiego poziomu trudności a sprawia dużo frajdy, np. w walce. Zupełnie inaczej jest w "Pathologic" - rozgrywka jest bardzo żmudna i bolesna, zupełnie jak w "Darkwood". Tym jednak, co ją ratuje przed skatowaniem takiego gracza jak ja na śmierć jest to, że w tej grze narracyjnie cały czas coś się dzieje. Gracz jest w nieustannym stanie przechodzenia od jednego momentu narracyjnego do drugiego. Żmudna rozgrywka jest tym samym stałym zmaganiem się o tę narrację, a nie grindem z obietnicą, że za parę dobrych godzin coś się wreszcie wydarzy.
No więc "Darkwood" staje się w pewnym momencie taką właśnie trzecią opcją. Survival w tej grze jest niezwykle żmudny, zbieranie surowców i zarządzanie ekwipunkiem mozolne, a na dodatek towarzyszy temu wszystkiemu ciągły stres, bo to przecież ma być horror. I w tym momencie, gdy frustracja i nieustanne powielanie tych samych czynności zastępuje aktywny udział w świecie przedstawionym, nawet tym najokropniejszym, ja wysiadam.
Zrezygnowałem z "Darkwooda" po ok. dwudziestu godzinach, w Starej Kniei, gdzie po każdej śmierci budzę się z tą samą intencją - dotrzeć do budynku z psami na północy mapy. Ile razy bym nie próbował, tyle razy zabija mnie jakaś cholera albo po drodze, albo w samym budynku. A jeszcze co jakiś czas przychodzi noc i ją też trzeba przeżyć, nie wychodząc z domu. I tu ktoś bardziej zaparty ode mnie powiedziałby "Przecież sprawa jest prosta. Musisz się cofnąć, zebrać więcej zasobów, zrobić sobie lepszą broń, zrobić git gud w walce i progres będzie leżał przed tobą otworem". I zapewne tak jest, ale najzwyczajniej w świecie nie chce mi się tego robić, jeśli wiem, że nie będzie się to wiązało z ciekawymi interakcjami ze światem i fabułą. Odmawiam syzyfowej dłubaniny dla samej dłubaniny. Nie przynosi mi ona satysfakcji z rozgrywki, pójdę szukać jej gdzieś indziej. Nie będę po raz dwusetny walczył z tym samym cholernym bossem w nadziei, że tym razem coś się zmieni.
Nie robię tego jednak, wierzcie mi, z lekkim sercem. Część mnie chciałaby git gud i grać w to dalej, i zobaczyć o własnych siłach zakończenie. Byłbym dumny, gdybym mógł tu napisać, że przeszedłem tę grę. I dlatego rodzi się we mnie tak wiele pytań: czy to, że grałem w "Darkwooda", ale go nie przeszedłem czyni ze mnie słabego gracza? Czy jako słaby gracz jestem impostorem, gdy rozmawiam o grach jako genialnym medium, gdy się nimi pasjonuję i badam je w mojej pracy naukowej? Czy słaby gracz ma prawo być i uważać się za rdzennego, dobrze zorientowanego gracza? Czy czas, który spędziłem przy "Darkwoodzie" nie będzie stracony, jeśli okaże się, że tej gry nie przejdę? Czy jeżeli przestanę grać w tę grę to nie wyrobię sobie aby nawyku rezygnowania z gier i w konsekwencji nie przestanę ich w miarę regularnie przechodzić? Czy gracz, który przeszedł 10 gier od A do Z jest lepszym ich znawcą od tego, który zaczął grać w 100, ale nigdy ich nie skończył? Czy sam fakt, że zadaję tego typu pytania nie świadczy o toksycznej merytokracji dominującej w mentalności graczy, której powinienem się wyzbyć? Ale jeżeli ja mam się jej wyzbyć, to czy uzasadnieni są twórcy "Darkwood" w tym, że aktywnie wtłaczają ją w umysł gracza? Czy "Darkwood" można uznać za złą grę, bo promuje niezdrową merytokrację, czy był po prostu dla mnie subiektywnie słabym przeżyciem? Czy aby nie próbuję tutaj uzasadnić mojej frustracji i rozczarowania tą grą, podpisując się po prostu pod szerszy nurt krytyki merytokracji w grach? I jak to świadczy o tych, którym "Darkwood" się autentycznie podobał, którzy przechodzili go wiele razy i na wyższych poziomach trudności? Czemu niektórzy ludzie którzy nie mają dużej wiedzy o teorii gier wideo bardzo lubią "Darkwood" i są w nim świetni, a ja, który na tej teorii zjadłem zęby słabo sobie radzę w tej grze i mi się nie podobała? Czy to jest jednostkowa sytuacja, czy mam na jej podstawie wyciągać dalsze wnioski na temat gier w ogóle? Czy fakt, że nie lubię tej gry nie zbliża mnie do zwolenników teorii, że gry są tylko po to, by sprawiać frajdę i rozrywkę, nawet mimo tego, że się tej teorii deklaratywnie z całych sił przeciwstawiam? Czy wizja artystyczna twórców na trudną rozgrywkę tej gry powinna być skompromitowana przez moją do niej niechęć? Skoro cenzura z góry jest niedopuszczalna, czy cenzura z dołu w postaci negatywnych ocen ma moralne prawo wywierać wpływ na dalszą sztukę?
Jak widzicie, takie rozterki, które są dla mnie naprawdę czymś trudnym, mogą ciągnąć się w nieskończoność. Nie lubię tej sytuacji i nie lubię tego, że "Darkwood" mnie w nią wpędziło, nawet jeśli wiem, że nie taka była intencja jego twórców i że tylko część graczy doświadczy tego samego zawodu co ja. Nie mam dobrych odpowiedzi na powyższe pytania, ja się nimi tutaj tylko dzielę. Wiem tyle, że napisanie tego komentarza było dla mnie czymś terapeutycznym. I tyle jest w tym wszystkim dobrego, że w dzisiejszej dobie mam przynajmniej miejsce w Internecie, w którym mogę na spokojnie przepracować moje rozczarowanie tą grą.
...oczywiście dopóki w komentarzach nie pojawią się nieuprzejme mądrale, które zaczną mi pisać swoje własne komentarze...

Darkwood to dla mnie niezmiennie najlepszy horror, w jaki grałem. Klimat jest po prostu nie do podrobienia, grając w to czuję, jakbym to ja był w centrum wydarzeń. Gra nie ma żadnych jumpscareów, jednak powoduje niewytłumaczalne uczucie niepokoju przez te niepewność. Nasze pole widzenia jest ograniczone, więc nigdy nie wiemy, co nas czeka. To uczucie, gdy wiemy, że musimy szybko wracać do kryjówki, ale dalej chcemy eksplorować. A potem zamykamy się w domu i nasłuchujemy... Wciągająca historia, surrealizm, przerażające postacie, muzyka - wszystko to sprawia, że jest to mój top najlepszych gier, w jakie kiedykolwiek grałem. Polecam to wszystkim, którzy szukają świetnego horroru, który nie polega na jednorazowym wystraszeniu gracza przez tanie chwyty jak jumpscare.

Otrzymana za darmo od Epica. Nie wierzyłem że uda mi się ją ukończyć ale jednak dałem radę. Na każda grę znajdzie się sposób tak samo jak w przypadku Darkwood. Tytuł jest specyficzny i do rozgrywki trzeba podchodzić kilka razy i za każdym razem odkrywany coś innego.

Kilka porad dla początkujących, niby oczywiste ale jednak nie.
- przeskakiwanie przez niezabarykadowane okna - pomaga w kilku lokacjach (w samouczku było tylko przeskakiwanie przez płot)
- pochodnią da się walczyć - jednak lepiej unikać walki
- drewniane drzwi da się zniszczyć - metalowych się nie da
- autozapis gry jest po każdorazowym spojrzeniu na piec
- twoje mieszkanie to te które posiada wycieraczkę przed drzwiami
- jeżeli po najechaniu kursora na przedmiot (lub szafkę) nie zmienia się mamy glitcha - trzeba wczytać grę tj. wyjść z gry i rozpocząć w ostatnim zapisanym punkcie (Darkwood ogólnie jest dosyć dobrze dopracowany ale ta sytuacja czasami się pojawia)
- ***uwaga spoiler*** w początkowej lokacji po rozpoczęciu Rozdziału 1 mamy zamkniętą skrzynię na szyfr i jest to sekret. Przedmioty ze skrzyni są mocnym wzmocnieniem. Kod do skrzyni to:

Gra przyjemna, miło spędziłem z nią czas. Daję dychę. Polecam i pozdrawiam autorów gry. Brawo chłopaki kawał świętej roboty. Darkwood został dostrzeżony za granicą a to już coś.

Fajna gra z ciekawą historią i niesamowitym mrocznym i przygnębiającym klimatem. Eksploracja bardzo ciekawa, ale nie wszystkie mechaniki przypadły mi do gustu z walką na czele. Crafting i "przeżywanie" nocy było na dłuższą metę odrobinę nużące. Ocena 7/10.

Darkwood - recenzje graczy