Fable III - recenzja gry

Oprócz nowych obszarów odwiedzamy także zapamiętane z części drugiej, choć oczywiście trochę odmienione lokacje. Miasteczko Bowerstone stało się właściwie metropolią, nad znanym jeziorem, nad którym wcześniej położony był cygański obóz, wyrosły rezydencje miejscowych potentatów. Niemal w niepamięć odeszły klimatyczne lokacje typu cmentarz czy bagna, teraz wszędzie królują wielkie kamienice i fabryki. Era industrializacji w grach fantasy powinna kojarzyć się ze steampunkiem, ale jak na ironię, tego w Fable III niestety raczej nie znajdziemy.

Ładnie za to prezentuje się pustynny kontynent Aurora, na którym przychodzi nam wykonać kilka misji. Rozedrgane gorące powietrze, tumany unoszonego wiatrem piasku i muzyka podkreślająca nastrój wprowadzają bardzo mistyczny i interesujący klimat. Szkoda tylko, że wszystkie lokacje wydają się jakieś takie wyludnione. Nie dam sobie co prawda ręki uciąć, ale mam wrażenie, że w części drugiej po miasteczkach snuło się znacznie więcej niezależnych postaci. I pisząc znacznie, mam na myśli naprawdę sporo większą ich liczbę.

Siły rewolucyjne planują inwazję.

Jednym z najbardziej krytykowanych elementów poprzednich odsłon był interfejs użytkownika. A konkretnie konieczność przekopywania się przez tony menusów, by dotrzeć do tej jednej, interesującej gracza opcji. W „trójce” wprowadzono więc Sanktuarium – stale rezydującą w pamięci konsoli lokację, do której dostajemy się, wciskając przycisk Start na padzie. Znajduje się tu mapa, wszelkie opcje związane z samą grą oraz komnaty pozwalające na zmianę ubioru, broni czy obejrzenie zawieszonych na ścianie zdobytych trofeów. Na pewno jest to wygodniejsze niż wcześniej i wcale nie wymaga więcej czasu, bowiem po dostaniu się do Sanktuarium aktywne stają się skróty pozwalające natychmiast przenieść się do konkretnej komnaty. Wszystkie stroje prezentowane są na manekinach, broń leży w gablotce, a barwniki stoją na półkach. Przyznam, że podoba mi się to rozwiązanie, które może nie jest idealne, ale na pewno sprawdza się lepiej od tego nieszczęścia, z jakim męczyliśmy się w Fable i Fable II. W Sanktuarium znajduje się także jeden z najważniejszych elementów całej gry, czyli wspominana już mapa. Koniec ze żmudnym bieganiem od lokacji do lokacji. Teraz wybieramy interesujące nas miejsce bądź po prostu wyświetlamy listę questów i życzymy sobie przeniesienia w pobliże zleceniodawcy.

Jako że w grze inaczej rozłożono akcenty i zrobiono z niej właściwie przygodówkę akcji, kupowanie, sprzedawanie przedmiotów i inwestycja w nieruchomości przestały mieć znaczenie. Wraz z bohaterem rozwija się także jego broń i szczerze mówiąc – przez całą grę nie ingerowałem specjalnie w to, czym się on posługuje. Poniekąd dlatego, że potyczki z przeciwnikami niemal nie sprawiały żadnego problemu. To nie jest „dwójka”, w której mój heros dorobił się pokaźnej listy blizn. Tutaj ładna buzia księcia bądź księżniczki nawet w przypadku chwilowego „zejścia” pozostaje niezmieniona, a jedyną konsekwencją jest utrata pieczęci gildii. Postać jest szybsza, lepiej radzi sobie ze zmianą stylu walki mieczem i pistoletem, a przede wszystkim jej potęgę zwiększa moc magii.

Producenci podkreślali, że tym razem stawimy czoła większej ilości wrogów naraz. To prawda, jednak zawsze jest jakieś ale. Zupełnym nieporozumieniem są niby to epickie batalie, w których podążamy wymyślonym przez autorów korytarzem. Gracz musi wierzyć na słowo, że gdzieś tam toczy się jakaś wielka bitwa. Tymczasem fragment ten niczym nie różni się od normalnej rozgrywki. Może poza tym, że grafika jest brzydsza niż zazwyczaj.

Magia została zupełnie przemodelowana. Choć same zaklęcia są dość podobne, to nie ma już konieczności walki kilkoma stylami, aby otrzymać orby określonego koloru. Nie ma wyboru bezpośrednio w trakcie walki – zamiast tego postać zakłada rękawice z konkretnym czarem, co pozwala na proste, dwuskładnikowe comba. Na przykład moje ulubione, czyli kula ognia plus wir powietrzny. Łatwiejsze używanie magii doprowadziło do tego, że stała się ona podstawą walki. Faktycznie, jest to efektywniejsze i być może efektowniejsze, ale mnie jakoś stary system bardziej pasował.

I tu przechodzimy do największego rozczarowania. Kiedy już zdobędziemy władzę i zasiądziemy na tronie, zaczynamy prawdziwe rządy. Peter Molyneux zapowiadał cuda niewidy, a tymczasem wszystko sprowadza się do wyboru pomiędzy dwiema opcjami, z których jedna pozwala napełnić królewski skarbiec, a druga tylko go ogołaca. Nie muszę chyba wspominać o tym, że w tym drugim przypadku polega to na zmniejszaniu podatków, pomocy biedakom i lepszym opłacaniu straży miejskiej. Problem w tym, że niezależnie od tego, jakim zarządcą postanowiliśmy być, dla rozwoju fabuły nie ma to najmniejszego znaczenia. Co najwyżej otrzymamy krótki komunikat podsumowującym nas jako władcę. Królewskich decyzji w całej grze podejmujemy kilka, może osiem-dziesięć, ale najzabawniejsze jest to, że nawet jako król jesteśmy zmuszeni do samodzielnego uganiania się za rzezimieszkami czy poszukiwań klejnotu. Kilka wyborów ma też wpływ na wygląd Albionu. Na przykład wybudowanie oczyszczalni ścieków doprowadza do usunięcia smogu. Zupełnie nie rozumiem, o co było tyle hałasu przed premierą. To klasyczny przykład, jak Peter Molyneux podkłada się krytykom i wręcz prosi się, aby powiedzieć o nim kilka przykrych słów. Stawiam dolary przeciw orzechom, że za jakiś czas usłyszymy przeprosiny w rodzaju, że to nie tak miało być i ekipie nie starczyło czasu. A fe.

Ładna buzia to za mało, żeby zrobić znakomite wrażenie.

Skoro jest tak źle, to dlaczego jest tak dobrze? Bo Fable III to również świetny design, zabawne questy i fabuła, która nie stara się naśladować nadętych i bufoniastych tzw. poważnych RPG. Przede wszystkim dialogi przesiąknięte są specyficznym angielskim poczuciem humoru. Ma to związek z zadaniami pobocznymi, często dość zróżnicowanymi i będącymi w zasadzie takim lukrowanym ciastkiem w wielkim ciachu pod tytułem Fable III. Jak choćby misja z kurami, kiedy w przebraniu wielkiego kurczaka tłamsimy rodzącą się kurzą myśl wyzwoleńczą czy stajemy się głównym bohaterem sesji RPG, rozgrywanej przez trzech nie do końca rozwiniętych kolesi.

Oprawa graficzna pozostała właściwie identyczna jak w części drugiej, poprawie uległa chyba tylko woda. Również muzyka w większości korzysta z wcześniejszych motywów, z wyjątkiem podróży po Aurorze, kiedy to w tle przygrywają bardziej orientalne dźwięki.

Fable III to interesująca pozycja nie tylko dla fanów, aczkolwiek nie tak nowatorska i rozbudowana jak część druga, do której chętnie wracam do tej pory. A przy tym nie jest też pozbawiona drobnych, widocznych na pierwszy rzut oka bugów, jak na przykład wariująca ścieżka świetlna wskazująca drogę do celu czy niereagujący czasem na poczynania gracza przeciwnicy. Po ukończeniu wątku fabularnego (ok. 10 godzin zabawy) odstawiłem grę na półkę z westchnieniem, że fajnie było, ale teraz raczej długo się nie zobaczymy, i z rozrzewnieniem wrzuciłem do konsoli płytkę z Fable II, by przypomnieć sobie, za co faktycznie kocham tę serię.

Przemek „g40st” Zamęcki

PLUSY:

1. specyficzny klimat;
2. niektóre questy poboczne;
3. interfejs użytkownika;
4. wyraźnie zarysowana fabuła.

MINUSY:

1. z gry cRPG zrobiono przygodówkę akcji;
2. zmarginalizowanie funkcji socjalizujących;
3. pozbawienie psa największego przymiotu, czyli bycia przyjacielem gracza;
4. dziwnie opustoszałe i niezapadające w pamięć lokacje;
5. pozbawione emocji, nudne i sprowadzające się do raptem dwóch wyborów zarządzanie królestwem;
6. brak wpływu owego zarządzania na cokolwiek poza drobną modyfikacją kilku lokacji, czyli tzw. sztuka dla sztuki;
7. Peter Molyneux ponownie w swoim żywiole „ściemniacza”.