TMNT - Wojownicze Żółwie Ninja - recenzja gry

Jak wygląda rozgrywka? Po rozpoczęciu każdego poziomu na ekranie pojawiają się cyfry odliczające sekundy do startu, co nadaje grze posmak wyścigu. Na początku myślałem, że czas gra pierwsze skrzypce i jeśli się nie pośpieszę, będę musiał przechodzić level od nowa. Jednak okazało się, że podczas podsumowania danej misji podliczany jest właśnie czas, w jakim ukończyliśmy poziom, oraz kilka innych współczynników, takich jak walka z przeciwnikiem (im mniej ciosów przyjęliśmy tym pasek wyższy), liczba zebranych monet porozrzucanych po planszy, a także efektywność wykonania specjalnych rodzinnych ataków/ruchów. Za całokształt przydzielony zostaje nam medal. W zależności od jego stopnia, odblokowywana jest runda dodatkowa, tzw. wyzwanie oraz otrzymujemy punkty w postaci żółwich skorupek. Te z kolei możemy wykorzystać, do zakupienia bonusów (grafik i filmów itp.).

W grze dostępnych jest 16 misji, z czego by osiągnąć 100% postępu, musimy całość przejść ponownie. Dlaczego? Otóż dla hardkorowców i starych wyjadaczy przygotowane zostały alternatywne drogi oraz dodatkowe monety do zebrania.

Na pierwszy rzut oka, TMNT przypomina jakby trylogię Prince of Persia. Podobieństwo to polega na pokonywaniu przeszkód. Akrobacje, z jakimi przyjdzie się nam spotkać, to m.in. bieg po ścianie, odbijanie się od ścian w górę, huśtanie na drążkach, podwójne skoki czy chwytanie się półek. Ale wróćmy jeszcze do samej rozgrywki. Większa jej część to właśnie wspomniana akrobatyka, przepleciona z dość nudnymi pojedynkami. Natrafiając na jakieś większe pomieszczenie (hangar, parking itp.) możecie być pewni, że czeka Was walka z wrogiem.

Prawie jak Chuck Norris.

Przeciw komu walczymy? Jest kilka grup przeciwników, których spotkamy w zależności od lokalizacji. Są to m.in. milicjanci (misja Leonarda w Ameryce Południowej), Purpurowe Smoki, Czarne Aligatory (grupa maniaków elektroniki, rządzących kanałami) oraz wspomniany wcześniej Klan Stopy, występujący chyba w grze najczęściej. Oprócz nich, na końcu poszczególnych poziomów będą czekać na nas bossowie. Jest ich dokładnie piątka, a pokonanie ich nie należy do czynności trudnych, aczkolwiek trzeba poświęcić chwilkę na „rozkminienie” systemu.

Skoro już przy eksterminacji jesteśmy, warto wspomnieć „z czym to się je”. Otóż każdy z żółwi, jak każdy dobrze wie, posiada swoją unikalną broń. Leonardo ma katany, Raph dwa miecze sai, Mike nunchaku, a Donatello kij bo. Porównałem grę do PoP-a, ale nie myślcie, że spotkacie tu jakieś megawypasione kombosy czy akcje nie z tej ziemi. Każdy z bohaterów ma tylko jedno własne kombo oraz możliwość kopnięcia przeciwnika. Jest jeszcze pasek gniewu, który wypełnia się wraz z każdym kolejnym pokonanym przeciwnikiem, jednak po wypełnieniu nie daje on nic efektywnego poza szybkim wybiciem wroga. Sytuacja jest jednak nieco lepsza, jeśli możemy wykonywać ataki rodzinne. Wtedy to w zależności od aktualnie wybranej postaci, we współudziale jednego z braci, przeprowadzamy ataki specjalne. Są bardzo widowiskowe i w przypadku walki z bossami bardzo skuteczne.

Oprawa graficzna TMNT nie należy do mocnych. Oczywiście, jest przyjemna dla oka i całkiem ładnie wygląda, jednak przy dzisiejszych możliwościach technologicznych, grzechem było z nich nie skorzystać. Do odpalenia gry wystarczy słaby komputer uzbrojony w kartę graficzną wspierającą obsługę Pixel Shader 1.1 (GeForce 3 i wzwyż). Co więcej, gra wygląda niemal identycznie na każdej platformie, na jakiej została wydana (PC, X360, PS2, GC, Wii). O ile poszczególne elementy, takie jak modele postaci, zostały wykonane bardzo ładnie, o tyle np. samochód zaparkowany na parkingu, gdzie toczymy walkę, wygląda jak trapez równoramienny.

Muzyka w TMNT stoi na naprawdę przyzwoitym poziomie. Co więcej, autorzy gry zamiast iść na łatwiznę i wykorzystać pochodzące z filmu utwory, zainwestowali w zupełnie nową oprawę muzyczną. Jej przygotowaniem zajęli się Cris Velasco oraz Sascha Dikicyan. Ci utalentowani kompozytorzy dość mocno przysłużyli się branży gier, tworząc muzykę do takich produkcji jak Dark Messiah of Might and Magic czy Splinter Cell: Double Agent. W efekcie dostaliśmy połączenie muzyki poważnej z rockiem i elektronicznymi, nowoczesnymi brzmieniami. Taka ścieżka dźwiękowa świetnie współgra z akcją, w której dzielne Wojownicze Żółwie Ninja stawiają czoła hordom przeciwników. Jedyne, co mnie po pewnym czasie zaczęło irytować, to odzywki naszych bohaterów. Na początku zabawy teksty typu: „zajefaaajnieee”, „zarąbiścieee”, „normalnie wypaaas” nie przeszkadzają, jednak po godzinie ma się ochotę pogryźć głośniki.

Spadamy stąd? Spadamy!

Podsumowując, TMNT to produkt grywalny i całkiem udany, jednak stanowi zabawę na góra dwie, trzy godziny. Wciąż powtarzany schemat, brak rozbudowanego systemu walk oraz niski poziom trudności powoduje, że gra bardzo szybko się nudzi. Pomimo że autorzy przygotowali alternatywne drogi, o których wspominałem, wątpię, by komukolwiek chciało się przechodzić tytuł ponownie. Rozgrywka jest bardzo szybka, a jednocześnie banalna – rzadko kiedy zatrzymujemy się w miejscu, by pomyśleć, jak tu pokonać przeszkodę. Może gdyby wydawcy zamiast inwestować w odmienną, rozbudowaną ścieżkę dźwiękową, skupili się na samej rozgrywce, ocena byłby znacznie wyższa.

Bartosz „bartek” Sidzina

PLUSY:

• szybka akcja;
• dynamizm;
• całkiem ciekawa historia;
• muzyka.

MINUSY:

• wciąż powtarzany schemat;
• ubogi system walki;
• w kółko powtarzane odzywki bohaterów;
• szybko się nudzi;
• grafika mogłaby być o niebo lepsza.