Strzelanie przez łzy - najmocniejsze momenty w strzelankach

Ciekawy temat poparty konkretnymi przykładami. Kilka tych momentów było (tak jak choćby przytoczone przez ciebie śmierć Mordina i Thane czy zdrada Sheparda z Modern Warfare 2). Świetny materiał!

Było w grach trochę takich momentów. Póki co stoję na stanowisku, że na poziomie przekazu fabuły gry są tam, gdzie kino było w pierwszej dekadzie swojego istnienia. Wiele musi się zmienić w warstwie technicznej, bo póki co serwuje nam się tandetne dramaty rodem z telenoweli. Jedynie końcówka "The Last of Us" zrobiła wrażenie wymową. Jednak i tak wielu graczy było niezadowolonych, że ktoś z dwójki Joel/Ellie nie zginął. Niektórym nigdy nie dogodzisz.

Chętnie zagrałbym w The Last of Us na PC . .

"Brothers: A Tale of Two Sons"
https://www.gry-online.pl/gry/brothers-a-tale-of-two-sons/z3338e#pc

...ryczałem :(

Wiem że to co napisze to nie fpp tylko slasher ale o dziwo do tej pory odczuwam wzruszenie na ostatniej cutscenie Darksiders. Kiedy Wojna samotny całą grę na sam koniec do kolejnej walki dostaje do pomocy swych braci. I już wreszcie nie jest sam :)

Mafia 3 zaprezentowała kilka mocnych momentów, ale jeden wbił mi się w pamięć --

, która spotęgowana jest jeszcze jego wcześniejszą historią. Element opcjonalny, ale jak najbardziej warty zapamiętania.
Rzadko kiedy strzelaniny serwują nam rzeczywiście głębokie doznania, a też nie musi to być ich rola.
W zasadzie to najbardziej wdepnęły mnie w ziemię Firewatch oraz That Dragon, Cancer, ale to było poniekąd ich celem.

Dla mnie najsmutniejsze motywy z gier to chyba Walking dead final sezonu 1 i koncowka Life is strange. Strzelanki raczej nie maja az takiej sily przebicia, no moze Last of us. Cala reszta mnie nie wzruszyla.

CoD 4 Modern Warfare. Końcówka gdy wszyscy z oddziału umierają. Może i trochę patetyczny moment, ale polubiłem moich kompanów.

Dziwne, że nie wspomniano o Uncharted - 2 i 4 (szczególnie) też świetnie wywołują emocje

No i tak jak ktoś wspomniał Max Payne 2 i FEAR czyli jedne z pierwszych gier akcji w jakie gralem na PC

Dodałbym jeszcze moment znalezienia Rachel w Life is Strange. Gracz nie poznaje jej osobiście przez całą grę, ale mimo to miałem świeczki w oczach. Dodatkowo niesamowitą rolę odgrywa muzyka i gra aktorki podkładającej głos pod Chloe. Dla mnie osobiście jeden z najbardziej grających na emocjach fragmentów gier.
Poza tym, bardzo dobry materiał

Dorabianie ideologii do braku wyboru w Spec Ops lub jakichkolwiek innych grach... nie cierpię kiedy "znafcy" growi tak robią. Wyboru nie było - niby co miał zrobić gracz? Wyjść z gry i do niej nie wracać?
Gry nie mają prawa narzekać na decyzje gracza lub brak wyboru, kiedy go nie dają i kropka.
Sama jego decyzja też nie jest straszna - musiał się przebić dalej, użył dostępnego uzbrojenia. Miał pecha, bo strzelił w sojuszników - ale co z tego? Nie czyni go to potworem, bo nie wiedział, że atakuje swoich i nie mógł wiedzieć. No chyba, że ktoś ma wątpliwości dotyczące samego użycia białego fosforu. Dla mnie jest to broń jak każda inna. Nie wiem czy śmierć przez oparzenia jest obiektywnie gorsza/boleśniejsza od leżenia przez kilka minut z flakami na wierzchu z powodu zwykłego wybuchu lub ostrzału. Możliwe nawet, że to pierwsze jest lepsze.
Podsumowując - bohater nie jest potworem, bo nie wiedział co robi i nie jest potworem bo nie użył żadnej strasznej broni. To fabułka dorobiła do tego otoczkę jaki to ten fosfor straszny. Zapominają tylko, że jest tak samo straszny jak miotacze ognia, miny przeciwpiechotne, granaty i inne "zabawki" militarne.

obecność Bioshock Infinite rozumiem, ale co tu robi Spec Ops? Przecież scenariusz tej gry to nieudolne kokietowanie "wyrobionych graczy"; shooter, który rzekomo "dekonstruuje" strzelanki, zbudowany jest na strzelankowych schematach.

jedyne mocne momenty w strzelaninach, to właśnie zakończenie Infinite (a zwłaszcza Burial at Sea) oraz urwanie akcji w HL-2 ep2. No i może jeszcze kampania z Modern Warfare (bo pozostałe odcinki to niezamierzona parodia samej siebie).

Według mnie śmierć Soap'a w COD MW3, najsmutniejsza dla mnie chwila w grach

Może nie strzelanka, a raczej jeden wielki QTE... Asura's Wrath. Nie bede się rozpisywał, ale ten kto grał ten pamięta moment przeistoczenia się Asury w demona przy "In Your Beliefs" (z japońkim wokalem włączonym w japońskiej wersji językowej). Coś pięknego. Jeden z niewielu momentów w grach, w którym czułem się jednocześnie smunty, wkurwiony, zrozpaczony i wszechmocny.

Grałem w część z tych gier. Ale jedyna, która wycisnęła ze mnie łzy to zakończenie Mass Effecta, już pełne po dodatku. Wybrałem syntezę i kiedy EDI opowiadała o tym wszystkim co się wydarzyło później, dzięki poświęceniu mojej Shepard to po prostu zacząłem płakać. Dlatego jak dla mnie ta seria jest jedną z mistrzowskich. Gdy masz problem by podjąć wybór bo ci zależy, kiedy za wszelką cenę dążysz do pokoju między Gethami i Quarianami, widzisz śmierć Mordina i coś cię ściska za gardło. To determinuje mistrzowskie gry.

PS. Mamy 2016. Czemu do jasnej cholewki nie można dodać komentarza do materiału bez każdorazowego odświeżania strony po logowaniu i dodaniu komentarza? Panowie, nie dość że ośmieszacie się z HD, które dajecie na Youtubie i tak, to jeszcze taka lipa z komentarzami.

Z wymienionych grałem w jedną. Z ogółu, w które grałem - hm. Prawie nie ma wśród nich takiej, którą bym zapamiętał jako szczególnie poruszającą mnie czymś, może ze trzy. I tylko ta jedna wymieniona to quasi-strzelanka - ME. Dlaczego? Z jednej strony raczej nie po to gram i nie pod tym kątem dobieram sobie gry, choć, z pozoru paradoksalnie, cenię sobie imersję i doceniam, gdy gra umie poruszyć, a z drugiej - jakoś trudno mi się wczuwać w sensie emocjonować perypetiami bohatera, z biegiem lat i ilością gier na koncie coraz trudniej. Czasem też, niestety coraz częściej (bo człek obeznany już ze sztuczkami), razi sztuczność momentów-mających-poruszyć, w sensie takiego wyreżyserowania zdarzeń, by gracz w sposób nieunikniony się w danej sytuacji znalazł. Ta świadomość odgradza mnie od wydarzeń. I poruszają wówczas jedynie w tym sensie, że frustrują/irytują. Bo np. "mechanicznie", a więc rażąco sztucznie, zmuszają do "trudnego wyboru" z którego widzę trzecie a może i czwarte, być może znacznie lepsze wyjście. Ale nie.

A z ostatniej strony - typowe strzelanki mnie nie kręcą.

Za to czasem zastanawiam się, czemu ludzie szukają środków, które "sztucznie" wygenerują w człowieku emocje, jakich nie chciałby doświadczać w prawdziwym życiu. Smutek, strach, gniew...

PS Co do sceny z Wolfensteina - nie grałem, ale z opisu mi wynika, że, etycznie biorąc, niewskazanie ofiary to jak najbardziej pełnoprawny trzeci wybór. I chyba jedyny słuszny.