Nowy horror rozsadził mi mózg

Powroty znanych franczyz z zaświatów są mocno dyskusyjne. Ileż to razy przejechaliśmy się na fali nostalgii, bo dana produkcja nawet nie stała obok kultowego pierwowzoru? Spodziewałem się, że podobnie będzie z nową odsłoną Martwego zła, tymczasem po seansie miałem poczucie, że czym prędzej potrzebuję się przewietrzyć. To było stresujące doświadczenie, pełne hektolitrów krwi i godnie reprezentujące klasyczną serię horrorów.

Groza prawie na poważnie

Nowe Martwe zło zaskoczyło mnie niedostatkiem kampowości. Oryginał był umoczony nie tylko we krwi, lecz także w doskonale bawiącym kiczu. Zwłaszcza w serialowej wersji Ash stał się odważnikiem, który równoważył oglądaną na ekranie grozę. W Przebudzeniu tego elementu mi brakowało – chciałbym, żeby do akcji wkroczył protagonista grany przez Bruce'a Campbella i z wujasowym uśmiechem porozstawiał demonicznych bydlaków po kątach, tnąc im kończyny przy pomocy piły mechanicznej. Groovy!

Asha jednak nie ma. Martwe zło startuje na nowo i musi wykreować nowego bohatera, który zastąpi ikonę horroru klasy B. Nie nastąpi to zbyt szybko, zatem demoniczne siły mają dużo czasu, by napędzić widzom strachu i dokonać krwawej rozróby. W scenach gore przesadną brutalność trudno było mi odbierać humorystycznie – nawet jeśli różne sztuczki są naśladownictwem i puszczeniem oka do fanów gatunku, to wydarzenia mają zbyt srogi wymiar i w najmniejszym stopniu nie trącą plastikiem.

Powiązane:Premiera drugiej części głośnej trylogii o zombie nadejdzie szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał. Zobacz pierwszy zwiastun 28 lat później: Świątynia kości

Widać, że dołożono starań, by film był realistyczny w swojej drastyczności. Krew wygląda jak prawdziwa, a bohaterowie dosłownie w niej toną. Opętane osoby mają na twarzy upiorny uśmieszek w stylu klauna z najgorszych koszmarów i poruszają się w sposób – zarówno wizualnie, jak i akustycznie – który wprowadza w dyskomfort. Charakteryzacja powoduje ciary, wydaje się wręcz szatańska, od pewnych widoków chce się też odwrócić wzrok, przynajmniej na moment, żeby wziąć oddech, i dopiero potem stawić czoła kolejnej strasznej scenie.

Seans pod znakiem stresu i krwi

Przebudzenie gdzieniegdzie jest mniej intensywne, ale zazwyczaj ma to swoje uzasadnienie, np. podczas przedstawiania poszczególnych uczestników demonicznej masakry. To jednak było potrzebne, żebyśmy zdążyli poznać wszystkie postacie i uwierzyć w to, że mogą wyjść cało z tej kabały. Nie będę zdradzać fabuły, musicie już sami się przekonać, kto przeżyje, a kto nie – ale podoba mi się ta niepewność. Z jednej strony zło prezentuje się bardzo groźnie i zdaje się niepokonane, z drugiej zaś – mamy znany motyw rodziny z problemami, która zasługuje na lepszy los i w której na pewno obecna jest miłość. Po drodze nieraz padają budujące deklaracje, lecz na ile będą miały pokrycie w rzeczywistości?

Martwe zło: Przebudzenie, reż. Lee Cronin, Warner Bros., 2023

Czuć NAPRAWDĘ straszne zagrożenie i są bohaterowie, z którymi zdążyliśmy się zżyć i którym kibicujemy. Do tego ujęcia trzymające w napięciu, choć oglądane już nie pierwszy raz (np. jeden fragment kojarzył mi się z Dziedzictwem. Hereditary). Cholernie stresujący spektakl współtworzy również zamknięta sceneria – poza wstępem akcja zostaje zamknięta w bloku. Postacie poruszają się głównie po jednym piętrze, próbując umknąć panoszącemu się złu, dla którego klaustrofobiczna winda czy prosty korytarz z mieszkaniami odgrodzonymi zaledwie drzwiami to wdzięczne pole do zabawy z ofiarami.

Nie wiem, czy obecność Asha uczyniłaby Przebudzenie jeszcze lepszym filmem – odczuwalność braku tego bohatera wynika z czegoś innego. Nowe Martwe zło dopiero na końcu przynosi pewne rozprężenie od stresującej grozy. I choć dokonuje tego z satysfakcjonującym uderzeniem (cenzura nie pozwala użyć adekwatniejszego słowa) i nawiązaniami dla fanów serii, to... nadal nie popuszcza hamulców w stronę radosnej masakry, zwłaszcza że przecież wśród bohaterów jest małe dziecko. Zostajemy sami z obejrzaną makabrą, przeoranym mózgiem i pragnieniem kolejnych podobnie pełnokrwistych seansów. Brzmi jak sadystyczna przyjemność – ale czy nie tym właśnie jest oglądanie horrorów?

OCENA 8/10

Więcej:W styczniu był klapą w kinach, a teraz horror podbija streaming. W Polsce już stał się numerem 1

• horror
• recenzje filmów i seriali
• nasze opinie
• publicystyka filmowa