Barbie dała mi feministycznego plaskacza, ale familijny ton złagodził efekt

To niesamowite, jak Barbie urosła za sprawą kolejnych zapowiedzi. Została jedną z najbardziej wyczekiwanych produkcji, choć przecież jej rodowód to lalka mogąca wpędzać dziewczyny w kompleksy i budować niezdrowe wymagania względem kobiecego ciała. Animacje może i są lepsze (bo z jakimiś dobrymi morałami?) – ostatnią widziałem lata temu – ale też nie kojarzą się z kinem wysokiej jakości. Tymczasem Barbie Grety Gerwig próbuje się z tą całą przeszłością rozliczyć, wyjść z feministycznym przesłaniem i zapewnić rozrywkę dla każdego. Zadanie to uznaję za wykonane, lecz tu i ówdzie trafiają się zgrzyty.

Life in plastic

Naiwny Barbieland to róż w najczystszej postaci. Uśmiechałem się od ucha do ucha, obserwując to plastikowe codzienne życie, rozkosznie absurdalne i jakże odmienne od naszego. Mieszkańcy żyją w przeświadczeniu, że stanowią inspirację dla dziewczynek i kobiet z prawdziwej rzeczywistości, a faceci – wszyscy, z jednym wyjątkiem, o imieniu Ken – stanowią jedynie dodatek do rządzących, edukujących się i zajmujących wysokie stanowiska pań – wszystkich o imieniu Barbie.

Forma jest totalnie przejaskrawiona. W płytkich rozmowach nie ma refleksji, każdy dzień jest taki sam, niczym na zapętleniu. Plastik i róż biją po oczach, zaś konwencję ubarwiają fragmenty typowo musicalowe – przy udziale rwącej do tańca choreografii – czy przesłodzone piosenki jak z Disneyowskiej animacji o księżniczce. Pojawiają się jednak rysy na tym tworzywie, burzące jego złudną idyllę.

Powiązane:8 odcinków, które mogą podbić Netflixa. Już jutro u giganta streamingu premiera nowego serialu o marines

Barbie ma satyryczne zacięcie, więc wiele rzeczy jest tu nie na poważnie. Rywalizacja między Kenami to najlepszy przykład zabawy dialogiem, który skrywa śmieszne, erotyczne podteksty. A to tylko początek rozrywki, bo poza niewiele mniej radującym, świadomie przesadzonym cukrem film ma dużo do powiedzenia w kontekście patriarchalnego porządku w prawdziwym już świecie. W tym aspekcie również dostarcza trafnej komediowej treści, obnażającej nierówności społeczne czy korporacyjne mechanizmy. Żeńska część widowni z pewnością jeszcze bardziej wczuje się w sytuację bohaterki, odkrywającej brzydką prawdę o naszych realiach – uderzającą, nawet jeśli utrzymaną w tonie humorystycznym.

Barbie, reż. Greta Gerwig, Warner Bros. Pictures 2023

Nie zawsze fantastic

Obawiałem się, że Barbie zabrnie w swoich feministycznych dążeniach za daleko. Na szczęście Greta Gerwig odnalazła równowagę – z jednej strony poczułem się, jakbym dostał w twarz społeczną niesprawiedliwością, ale z drugiej znalazło się co nieco również na temat niewłaściwego traktowania mężczyzn. Ken (Ryan Gosling) nie służy tylko jako dekoracja, on ma swoją własną drogę do przejścia, a zakończenie to taki niezły pstryczek w nos (dla mnie jako faceta).

Popkulturowe nawiązania, imponująca obsada aktorska i wszelkie kolorowe aspekty sprawiają, że Barbie podbija nasze serca. Margot Robbie jest w tej roli obłędna i łatwo jej kibicować w konfrontacji z patriarchatem i egzystencjalnymi rozważaniami. Fabuła też próbuje uchwycić życie, a ono nie może być wiecznie kolorowe, jakby się wciągało noskiem jakiś narkotyk szczęścia. Niestety tutaj pojawia się pewne potknięcie.

Główne postacie z prawdziwego świata – matka i córka, czyli Gloria i Sasha – są przeokropnie nudne i mają nieprzekonującą relację (zdecydowanie nie jest to poziom Lady Bird). Jakby zostały wyjęte z familijnego filmidła puszczanego niegdyś w porannej ramówce na TVN-ie (kiedyś leciały takie produkcje, przynajmniej w święta!). Wspomniane bohaterki służą jako narzędzia fabularne, przynoszące magiczne rozwiązanie problemów – ale robią to bez humorystycznego akcentu. Przełomowe wypowiedzi w ich wydaniu okazują się pozbawione wyrazu. Rażą łopatologicznością, która działa głównie w przejaskrawionej, zabawnej konwencji. W innym razie, jak tutaj, zaczyna się robić trochę nużąco i film traci na tempie.

Barbie nie do końca przekonuje mnie w kontekście rozliczenia się ze swoim wpływem na wiele młodych, dorastających dziewczynek. Tam wciąż można było wpleść więcej krytyki, ale rozumiem, że Grecie Gerwig i tak udało się ograć temat w inteligentnym, satyrycznym stylu, co nadal wydaje mi się wręcz nieprawdopodobnym wyczynem (serio ktoś na to pozwolił?). I choć zazgrzytało topornością w przypadku kobiecych postaci z prawdziwego świata, to nie ma co ukrywać – obejrzenie Barbie to konieczność dla każdego kinomaniaka lubiącego wyjątkowe produkcje.

Więcej:Apple TV+ triumfuje na Emmy 2025, ale nie dzięki serialowi sci-fi, którego się spodziewaliście. The Last of Us większym przegranym niż Fallout w ubiegłym roku

• komedie
• recenzje filmów i seriali
• nasze opinie
• publicystyka filmowa