Starsky and Hutch

Recenzja 29 kwietnia 2004, 12:13

Jedyną sytuacją, w której ten pomysł się nie sprawdza jest wspomniana już ochrona pojazdów. Gra najwyraźniej nie odróżnia bandytów od niewinnych osób. Wystarczy więc chwila nieuwagi i wyręczymy złoczyńców co zaowocuje oczywiście zakończeniem zabawy. Co ciekawe, istnieje możliwość urządzenia sobie małej dwuoosobowej partyjki, w której gracze wcielają się odpowiednio w Starsky’ego i Hutcha. Zabawy jest co nie miara, szczególnie wtedy gdy zawodnicy zaczynają mieć do siebie wzajemne pretensje o to kto tak naprawdę zawinił :-) Niezwykle istotnym elementem, który stanowi zarazem nietypową podstawę do ukańczania kolejnych misji jest oglądalność. Odgrywa ona nie mniej istotną rolę od tej z prawdziwych telewizji. Startując dany etap otrzymujemy odgórną pulę punktów oglądalności. Wykonywanie widowiskowych akrobacji i poślizgów oraz strzelanie do bandytów przyczynia się do jej zwiększenia. Przeciwieństwem są natomiast stłuczki z cywilnymi pojazdami czy wręcz strzelanie do nich a także nieostrożne omijanie przechodniów. Wtedy otrzymujemy odpowiednie do naszego wyczynu kary. Kolejna ważna rzecz to liczne power-upy. Zdecydowany prym wiodą dwa: automatycznie zwiększające oglądalność oraz inicjujące „scenki”. Od razu trzeba zaznaczyć, iż przyczyniają się one do budowania pozytywnego klimatu zabawy. A to z bocznej ulicy wyjedzie potężna cysterna, która w pewnym momencie wywróci się i trzeba będzie nad taką płonącą pułapką przeskoczyć albo na ulicę spadnie ogromny kontener, który urwał się z zawieszonego nad nią dźwigu... Podobnych pomysłów jest co nie miara. Praktycznie każdy etap może zaoferować dwie-trzy takie scenki. Podstawowym problemem jest tylko odnalezienie samych power-upów, które są za nie odpowiedzialne. Pozostałe dopałki nie są już tak odkrywcze. Możemy na przykład chwilowo zwiększyć przyczepność pojazdu, uniemożliwić bandytom prowadzenie ognia czy otrzymać tymczasową turbosprężarkę. Po zakończeniu każdej misji punkty oglądalności ulegają podliczeniu. Gracz, w zależności od swoich postępów, nagrodzony zostaje jednym z trzech medali: brązowym, srebrnym lub złotym. Aby móc przejść dalej będzie musiał zebrać określoną ilość tych ostatnich. Bardzo często dochodzi więc do sytuacji, w których daną misję należy powtórzyć. Mnie osobiście takie replay’e nie nużyły a dodatkowo wykorzystywałem je do dokładniejszego zbadania planszy. Warto też przy okazji dodać, iż do zebrania mamy całe mnóstwo sekretnych przedmiotów z czego największą frajdę sprawią zapewne kluczyki. Jak się można łatwo domyślić, dzięki nim otrzymujemy dostęp do zupełnie nowych pojazdów, które można później w pozostałych trybach zabawy z powodzeniem wykorzystać. Niestety, te nie są już rewelacyjne i przeważnie opierają się na sztucznym ściganiu z czasem czy oglądalnością. Obawiam się więc, iż większość osób, które ukończą podstawowe misje odłoży grę na półkę. Na szczęście tych jest stosunkowo dużo. Dobrze wyważono też poziom trudności, który sukcesywnie wzrasta. Doczepiłbym się tylko do zachowania ochranianych świadków, których pojazdy mają irytującą tendencję do pozostawania z tyłu.