Hyperdimension Neptunia mk2

Bez wątpienia, prawie cała fabuła tytułu przedstawiona jest z przymrużeniem oka. W dialogach postacie często łamią tak zwaną „czwartą ścianę”, zwracają się bezpośrednio do graczy, bądź zdając sobie sprawę z tego, że występują w grze, wytykając jej wiele charakterystycznych dla japońskich RPG schematów i rozwiązań mechanicznych. Gracze znajdą tu też wielu nawiązań do sytuacji w branży lub odniesień do konkretnych tytułów i popularnych gatunków.

Podobnie jak w pierwszej części, większość czasu gry spędzimy na eksploracji różnych podziemi i zamkniętych lokacji oraz walce z napotkanymi tam przeciwnikami. Aby zabawa nie była zbyt monotonna, urozmaicona jest przerywnikami fabularnymi. Są one zrealizowane w standardowy dla tego typu produkcji sposób. Dialogom czytanym przez aktorów, towarzyszy wyświetlana u dołu ekranu tekst oraz duże portrety uczestniczących w nich postaci.

Udoskonalony turowy system walki pozwala teraz na uczestnictwo w potyczkach maksymalnie ośmiu bohaterek. Bezpośrednio w walce biorą udział jedynie cztery z nich, pozostałe zajmujące drugi szereg spełniając rolę wsparcia. Do każdej z pomocniczych postaci przypisujemy jedną wojowniczkę, którą będzie dzięki temu leczona, a jej ataki i obrona wzmacniane odpowiednimi zdolnościami. Tak jak w pierwszej części, system walki polega w głównej mierze na wykonywaniu kombinacji różnych ataków i transformacjach bohaterek w ich silniejszą „boską” formę, za którą „płacimy” zdobywanymi w czasie pojedynku punktami. Cześć graczy ucieszy fakt, że Idea Factory zrezygnowało z dosyć irytujących losowych spotkań z przeciwnikami. Widząc poruszających się po mapie wrogów, możemy teraz samodzielnie unikać lub inicjować potyczki. Nadal możemy używać własnych ilustracji, ściągniętych z dysku konsoli, jako pomagających w walce summonów. W tej roli powracają również postacie znane z gier wyprodukowanych przez deweloperów występujących w Neptunii mk2; reprezentują one zarówno klasyczne tytuły Segi jak i nowsze gry, takie jak Atelier Totori, za którą odpowiada studio Gust.

Oprawa graficzna gry została nieco poprawiona względem pierwszej części, ale nadal dostarczane przez nią wrażenia wizualne odbiegają daleko od standardów do jakich przyzwyczaiły nas najlepsze tytuły na PlayStation 3. Na uwagę zasługują jedynie pełne detali projekty postaci oraz grafiki 2D. Trójwymiarowe modele postaci i stworów, jak i lokacje cierpią z powodu niskiej jakości tekstur i małej ilości polygonów.

Autor opisu gry: Michał Kułakowski