Komentarze do opinii: Najnowszy symulator życia zaskakująco dobrze rozumie współczesny świat. W inZOI już nie walczymy o przetrwanie

Moim zdaniem kluczem do dobrej gry symulacyjnej jest jej "elastyczność", czyli danie graczom możliwości grania tak, jak sami chcą.
Nie każdy przecież szuka tego samego w takich tytułach. Jedni chcą po prostu spokojnie tworzyć postacie, urządzać domy i obserwować ich codzienność, a inni wolą bardziej wymagające scenariusze, gdzie trzeba coś „przetrwać” lub zdobyć. Dlatego idealnym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie różnych trybów startowych albo suwaków trudności, które pozwalałyby określić, jak trudny i dynamiczny ma być nasz świat.

Przykładowo, chcesz wyzwania? Zaczynasz z pustymi kieszeniami, w małym mieszkaniu i z niskimi umiejętnościami, a budowanie relacji czy zdobywanie pracy wymaga większego wysiłku. A jeśli ktoś woli bardziej granie na luzie, to może wystartować już z gotowym domem, stabilną pracą i przyjaznym otoczeniem. Dzięki temu każdy mógłby grać w swoim tempie, bez poczucia, że gra „narzuca” mu styl zabawy.

Drugą ważną rzeczą jest żyjący, reagujący świat. Np. w takich Simsach brakuje poczucia, że coś się dzieje poza naszym domem. Świat powinien czasem „atakować” gracza, może niekoniecznie w sposób frustrujący, ale tak, żeby utrzymywać ciekawość. Mogłyby się pojawiać losowe wydarzenia (np. zmiany w pracy, plotki, kłopoty finansowe, konflikty społeczne w mieście), które wymagałyby od nas decyzji. Jednak co najważniejsze, nasze wybory powinny mieć konsekwencje. Jeśli gra jest zbyt wybaczająca i wszystko da się odkręcić jednym kliknięciem, to emocje szybko znikają.

Dla mnie najlepsze symulatory to takie, które potrafią balansować między wolnością a wyzwaniem. Nie chcę, żeby gra mnie karała na każdym kroku, ale też nie chcę mieć wrażenia, że cokolwiek zrobię pójdzie dobrze i po mojej myśli. Drobne trudności, zmiany i nieprzewidywalność sprawiają, że świat wydaje się bardziej autentyczny.