The Horns of Hattin | Kampania Saladyna w Age of Empires II The Age of the Kings poradnik Age of Empires II: The Age of the Kings

Ostatnia aktualizacja: 8 sierpnia 2019

The Horns of Hattin

Wiele czasu minęło od ostatniej bitwy Saladyna, której byłem świadkiem. W tym czasie przywykłem już całkiem do życia Saracenów - niemal zapomniałem rodzinnej mowy, a moja skóra ogorzała od słońca. Stałem się też posłuszny naukom proroka Mahometa. Saladyn wciąż nie przestaje mnie fascynować i gdy usłyszałem, że planuje kolejną wielką bitwę, nie mogło mnie zabraknąć u jego boku. I dobrze się stało, bo bitwa pod Hattin, o której teraz opowiem, miała przejść do historii.

Gdy przybyliśmy na miejsce, do jednego z otoczonych palisadą obozów (zdj. 1), podoficerowie szybko objaśnili Saladynowi sytuację. Arabowie władali dwoma niewielkimi wzniesieniami na północnym i południowym krańcu mapy. Z braku kamienia, którego złóż w okolicy nie było, oba miasteczka otoczono zwykłą palisadą. Między nimi rozciągało się zaś morze krzyżowców - kilka warownych obozów i pełno wojsk. Gdzieś nieopodal (zwiadowcy twierdzili, że na południowy-zachód od górnej osady) krzyżowcy trzymali swój święty artefakt. Jego zdobycie mogło nam zapewnić zwycięstwo.

Saladyn nie tracił ani chwili - przejrzał dostępne siły i natychmiast zaczął rozbudowywać garnizon osady południowej. Była słabo broniona, a leżały tam duże złoża złota, które na pustyni także było rzadkie (zdj. 2). Docelowo miało się tam znaleźć półtora tuzina pikinierów, łuczników i harcowników, wspartych kapłanami i paroma wielbłądami. W północnej potrzeba było za to znacznie więcej chłopów - szczególnie do prac w farmach. Jako że nie można było polegać na fortyfikacji, wrogów musiał odpierać mur ciał. Saladyn, słusznie spodziewając się dużych strat, rzucił ponad dziesiątkę ludzi do zbierania jedzenia, które było niezbędne do uzupełniania sił. Gdy tylko stało się to możliwe, wódz unowocześnił osadę, by móc awansować wszystkich łuczników na kuszników, zaś włóczników na pikinierów. Kuźnia pracowała pełną parą, produkując coraz lepsze pancerze oraz bronie.

Wreszcie nadszedł atak - krzyżowcy pod wodzą hrabiego Reynalda uderzyli na obóz północny. Powstrzymaliśmy ich jednak (by zminimalizować straty, Saladyn ściągnął ich aż pod sam ratusz, który był wypełniony chłopami), zaraz potem odbudowując fortyfikacje. W najważniejszych punktach ich warstwa była podwójna.

Od tej pory uderzenia zaczęły nadchodzić regularnie. Duże grupy łuczników okazały się idealne do ostrzeliwania wroga, walczącego z palisadą, ale potrzebni też byli pikinierzy oraz jeźdźcy - ci ostatni przede wszystkim do natarć na maszyny przeciwnika (zdj. 3). Z powodu braku bram, gdy wróg atakował katapultami, czy podobnym sprzętem, trzeba było niestety samemu robić dziurę w ogrodzeniu (klawisz del). Kawaleria uderzała wtedy na machiny, a reszta armii - na inne jednostki przeciwnika. By zminimalizować straty, Saladyn miał w każdej z osad trójkę kapłanów, zawsze gotowych do leczenia. Ponadto, by ludzie nie rozbiegali się bez sensu po mapie, wszystkim przykazano postawę obronną.

Arabski wódz dokładał wszelkich starań, by wrogie ataki pochłaniały jak najmniej ofiar. Armia musiała cały czas rosnąć, aż do osiągnięcia maksymalnego limitu. Gdyby ze szturmu na szturm malała, znaczyłoby to, że przegrywamy...

Gdy siły były maksymalnie rozbudowane, a ulepszenia - wykupione, Saladyn zebrał w każdej osadzie półtora tuzina żołnierzy i po dwa tarany. Jednocześnie, z dwóch stron, uderzyli oni na osadę, leżącą pomiędzy naszymi miasteczkami (byli to Bryci o czerwonych flagach) (zdj. 4). W ten sposób wyeliminowane zostało duże zagrożenie. Potem ofensywna armia uderzyła na siły jerozolimskie (niebiescy), które stacjonowały na południowym krańcu pola bitwy. W międzyczasie skończyło się złoto, więc arabowie zaczęli eksploatować złoża na półwyspie który leżał za górną osadą (północno-zachodni kraniec mapy). Ponieważ dolna osada była już niepotrzebna, jej armia obronna przeszła do górnej, a tam, po zbudowaniu paru machin, ruszyła zdobyć fragment Prawdziwego Krzyża.

Znajdował się on na wzgórzu, w zachodnim rogu pola bitwy. Otoczony był przez dwa pierścienie palisady, a w środku znajdowało się jeszcze kilku kapłanów (zdj. 5). Już samo dotarcie w pobliże wzgórza rozwścieczyło teutonów, którzy natychmiast zaczęli atakować arabskie wojsko. To broniło dzielnie machin, które obaliły szybko palisadę. Wtedy pozostało już tylko wyrąbać wrogich kapłanów przy pomocy jeźdźców i podnieść artefakt za pomocą własnego duchownego. Cała armia osłaniała go, aż do momentu, gdy dotarł bezpiecznie pod namiot Saladyna (zdj. 6). Wtedy misja została zakończona sukcesem.