Recenzja gry The Walking Dead: A House Divided - wysoka forma utrzymana

Chyba wszyscy fani gry The Walking Dead obawiali się, że po fenomenalnym pierwszym sezonie, utrzymanie tego samego poziomu w drugim może okazać się zbyt ciężkim zadaniem dla studia, które równocześnie przygotowuje trzy inne tytuły. Wydany w połowie grudnia odcinek All That Remains rozwiał te wątpliwości, doskonale wprowadzając nas z powrotem do mrocznego, przygnębiającego świata po apokalipsie zombie. I o ile początkowy epizod godnie odegrał niewdzięczną rolę zarysowania nam nowej rzeczywistości, w jakiej musi odnaleźć się młodziutka Clementine, tak w A House Divided historia zaczyna nabierać tempa. I powiem szczerze: jeżeli utrzyma je przez cały sezon, już wkrótce zapomnimy o pierwszym. Drugi odcinek nie tylko przyćmiewa swojego poprzednika – to po prostu jeden z najlepszych epizodów w krótkiej historii wirtualnego serialu.

Poprzedni odcinek skończył się z przytupem, więc i ten zaczyna od mocnego uderzenia.

Telltale Games podtrzymuje tradycję z All That Remains i od samego początku stawia nas w nieciekawej sytuacji. Clementine, odosobniona i przytłoczona przez napierające zewsząd zombie, musi nie tylko wymyślić sposób na wydostanie się z opresji, ale też na zmobilizowanie do pomocy swego towarzysza. To swoista zapowiedź roli, jaką dziewczyna odegra przez następne dwie godziny. O ile w pierwszym epizodzie czasami jeszcze widać w niej było przejawy naiwności i bezradności, tutaj szybko okazuje się, że w nowej grupie ocalałych sterowana przez gracza postać nie będzie kulą u nogi, a w pełni wartościowym członkiem zespołu. Jedenastolatka nie boi się stawiać na swoim, czym budzi szacunek jednych, a odpycha drugich. Dość powiedzieć, że często to właśnie na barkach Clementine spocznie ciężar bycia decydującym głosem w burzliwej dyskusji. Doświadczona przez długi pobyt najpierw z Lee, a później z Christą, dziewczynka momentami bywa wręcz zuchwała wobec dorosłych, a zabijanie żywych trupów przychodzi jej z łatwością, której nie powstydziłby się żaden z jej starszych towarzyszy. Nadal ogranicza ją wiek i niewielka w porównaniu do swych kompanów siła, ale jak na dłoni widać, że od jedenastolatki przerażonej widokiem pojedynczego szwendacza dzielą ją już lata świetlne.

Po trudnych początkach Clementine zaczyna przywiązywać się do nowych towarzyszy.

Clementine to oczywiście postać, wokół której kręci się cała opowieść, ale Telltale nie byłoby sobą, gdyby nie zaserwowało nam paru interesujących postaci drugoplanowych. Pierwszy epizod, służący jako wstęp do nowej historii, nie zdołał wytworzyć więzi pomiędzy graczem a kimkolwiek ze znalezionej grupy, drugi jednak w pewnym stopniu nadrabia te zaległości. Kilku bohaterów nadal pozostaje na razie wyłącznie szkicami, które muszą uzupełnić kolejne trzy odcinki, ale co najmniej trójkę ocalałych da się już poznać lepiej. Inna sprawa, że twórcy w moim odczuciu powielają w pewnym stopniu postaci poznane w pierwszym sezonie. U członków nowego zespołu nie sposób nie zauważyć podobieństw do Lee, Bena czy nawet Lily. Nie są to oczywiście kalki wymienionych osób, ale brakuje w nich czegoś zupełnie świeżego. Na plus warto zaliczyć, że ponownie brak tu charakterów czarno-białych: napotkani ludzie mają swoje ciemne i jasne strony. Ponadto drugi odcinek prezentuje nam kilku kompletnie nowych bohaterów (co najmniej jeden z nich ma spory potencjał, by mocno namieszać w kolejnych trzech rozdziałach...), a także parę znajomych twarzy z pierwszego sezonu oraz 400 Days.