Współczesna artyleria - jak zmienił się bóg wojny

Spis treści

• Współczesna artyleria - jak zmienił się bóg wojny
• Chirurgiczna precyzja

Chirurgiczna precyzja

Prócz zwiększonego zasięgu, inżynierowie chcą udoskonalić wspomnianą precyzję ognia, co jest jednak trudne, bo im większy zasięg, tym na ogół mniejsza precyzja. Tak jest w przypadku zastosowania tak zwanych gazogeneratorów, które zwiększają nawet o kilkanaście procent donośność artylerii, ale kosztem celności.

Chęć zwiększenia precyzji wynika z szeregu powodów. Po pierwsze humanitarnego – współcześnie walki są często toczone w terenie zurbanizowanym, a masowe ostrzeliwanie dużego obszaru generuje straty w ludności cywilnej. Po drugie, precyzja pozwala zmniejszyć ilość zużytej amunicji, co ma znaczenie tak finansowe jak i logistyczne. Już teraz nowoczesne haubice posiadają pokładowe komputery balistyczne, które pozwalają na automatyczne obliczenia i wystrzelenie pocisku w konkretne miejsce. Takie zdolności potwierdzili we wrześniu 2020 roku Amerykanie, którzy dokonali rzeczy przełomowej – na poligonie w Nowym Meksyku zestrzelili wystrzelonym z haubicy M109A6 Paladin pociskiem rakietę manewrującą BQM-167. Ta przemieszczała się z prędkością pięciokrotnie większą niż dźwięku. Jeżeli skuteczność rozwiązań antyrakietowych potwierdzi się, dojść może do niemałej rewolucji, jako że póki co zwalczanie rakiet manewrujących jest niezwykle trudne.

W czasie I wojny światowej zużywano wagony amunicji, często bez osiągnięcia zamierzonych efektów.

Celność zawsze była bolączką artylerii – wybrany cel bombardowano czasem długimi dniami, by go zniszczyć. Przykładowo, w 1917 roku Brytyjczycy wykorzystali 3,5 miliona pocisków artyleryjskich w bitwie o belgijskie miasto Mesen. Współcześnie dużo lepsze efekty można osiągnąć pojedynczymi pociskami, bowiem te stają się „inteligentne” – mogą precyzyjnie razić cele, a nawet je wybierać. Przykładem jest europejski system BONUS, już będący na wyposażeniu kilku państw, w tym Finlandii, Francji, Norwegii i Szwecji – 47-kilogramowy pocisk artyleryjski kal. 155 mm ma dwa podpociski z pracującymi w podczerwieni sensorami autonomicznie wykrywającymi cele w promieniu 32 km2. Po ich uwolnieniu sensory wyszukują cel, analizując obraz i porównując go z danymi zapisanymi w komputerze. Pociski te przeznaczone są między innymi do niszczenia czołgów – atakują je od góry, a więc tam, gdzie pancerz jest najcieńszy.