10 rzeczy, które Netflix musi poprawić w 2. sezonie Wiedźmina

Spis treści

• 10 rzeczy, które Netflix musi poprawić w 2. sezonie Wiedźmina
• Martwy świat, czyli generyczne fantasy
• Nilfgaardzkie pancerze
• „Przypadkowe” spotkania postaci
• Błagam, trochę mniej głupot!
• Show, don’t tell – czyli mniej dosłowności
• Czas odpuścić sobie tanie szokowanie
• Więcej Sapkowskiego, mniej dodatków
• Skoro serial ma tyle wad, to czemu oglądało mi się go tak dobrze?

Martwy świat, czyli generyczne fantasy

Widzieliście już serial – spróbujcie teraz na jego postawie opisać, jak wygląda świat Wiedźmina. Miasta, karczmy, rzeki czy nawet przydrożne kapliczki. Ale nie oszukujcie – nie na podstawie opowiadań, sagi czy gier, tylko samego serialu. Problem w tym, że jak próbuję wyjść poza jego wąskie kadry, to obraz, jaki podsuwa mi wyobraźnia, jest mdły i nijaki. Czemu? Ponieważ twórcy nie dość, że rzeczonego świata za bardzo nie pokazują, to jeszcze jak już to robią, jest on pozbawiony charakteru.

W trakcie pierwszego sezonu oglądamy głównie wnętrza pomieszczeń i dużo, dużo lasów. Te drugie są często absurdalnie zamglone, a przez to strasznie do siebie podobne, zaś te pierwsze to najbardziej typowe i banalne fantasy, jakie można sobie wyobrazić. Wszystkie karczmy wyglądają tak samo, bez względu na to, czy są w Nilfgaardzie, czy w Temerii. Nie wiemy też, co jest obok nich – inne budynki? Jakieś miasteczko? A może pola lub ogródek? Porównajcie to sobie z pierwszą gospodą z Wiedźmina 3 – i jej otoczeniem.

Witajcie w Cintrze, mamy tutaj wiele atrakcji. Oto słynne puste ulice.

Weźmy pod lupę taką Cintrę. Tylko pamiętajcie, że to przecież najmocniej eksponowane miejsce w serialu. Większość akcji toczy się w tej samej, pustej jak protestancki kościół, sali balowej czy też tronowej. Poza tym widzimy parę kamiennych korytarzy i pustych komnat, jakieś fragmenty murów, pojedynczą wieżę, w której bronią się wojska Calanthe. Parę razy pojawia się też bardzo odległa panorama całego miasta. Tak odległa, że w sumie prawie nic ciekawego nie widać. I tyle – to wszystko. Ba, twórcy pod koniec sezonu serwują nawet te same sceny z Cintry, które oglądaliśmy w pierwszym odcinku.

Albo popatrzcie na Blaviken – to miasteczko, w którym regularnie organizowany jest targ. Następny odbędzie się już za chwilę, a przygotowania do niego musiały rozpocząć się w trakcie wizyty Geralta. Tylko jakie przygotowania, spytacie? Bo w serialu nic takiego nie widać. Znowu – oglądamy parę smutnych i pustych uliczek, typową karczmę, ze dwie chaty i wieżę Stregobora. Efekt jest dość mizerny, a to przecież chyba drugie po Cintrze najlepiej pokazane miejsce z pierwszego sezonu.

W obrazie świata Wiedźmina bardzo zauważalne są ograniczenia budżetowe. Niewątpliwie odstaje on od tego, co pokazała konkurencja. Gra o tron miała swój styl – mocno wzorowany na średniowiecznej Anglii, ale unikatowy i wyróżniający ten serial na tle innych. Polacy z CD Projektu RED wykorzystali słowiańskie motywy w trzeciej odsłonie Wiedźmina właśnie po to, żeby ich wizja odróżniała się od dziesiątków innych gier RPG. Niestety, Netflixowi się to nie udało – zaprezentował najbardziej typowe fantasy, jakie można sobie wyobrazić. Tak generyczne, że dekoracje spokojnie mogłyby zostać użyte na planach paru innych seriali.

Część z Was powie, że się czepiam – że przecież serial wcale nie wygląda tak źle. Jasne, to nie jest tragedia, ale mnie jego świat rozczarował – zwłaszcza w porównaniu z tym, jak barwnie i z jaką masą smaczków czy detali opisał go Sapkowski. A nawet nie tyle rozczarował, co go po prostu nie zobaczyłem.

A tak sobie siedzimy. Cały czas. I patrzymy w reflektor.