Graliśmy w Watch Dogs 2 - czy rozbudowana rozgrywka wystarczy by przekonać się do Marcusa?

Czy Watch Dogs 2 będzie tym dla Watch Dogs, czym Assassin’s Creed II było dla pierwszej części tej serii? Przed wyjazdem na targi E3 liczyłem, że uda mi się udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, ale po ujrzeniu nadchodzącej gry w akcji nie jestem jeszcze na to w pełni gotowy. Progres w mechanice rozgrywki widać gołym okiem – tytuł, który zadebiutuje na rynku już w listopadzie, ma do zaoferowania znacznie więcej niż wydane w 2014 roku przygody Aidena Pearce’a. Na drugim biegunie stoi jednak dyskusyjny klimat towarzyszący perypetiom nowego hakera i to właśnie on może okazać się barierą nie do pokonania zarówno dla mnie, jak i sporej grupy fanów wyjętych spod prawa buntowników, którzy walczą nie tylko przy pomocy broni palnej, ale również dzierżąc w dłoniach potrafiące-wszystko-supertelefony.

Efektowne SanFran

Wirtualne San Francisco zaoferuje teren niemal trzykrotnie większy od obszaru, który zwiedzaliśmy w debiutanckiej odsłonie cyklu. Mapa przypominająca aplikację firmy Google robi świetne wrażenie, a na uwagę zasługuje fakt, że oprócz nieźle odwzorowanego serca metropolii mamy również obszary dodatkowe, pełniące podobną funkcję co maleńkie Pawnee z pierwszego Watch Dogs. Po drugiej stronie zatoki znajdziemy miasto Oakland (niestety, tylko mały fragment), z kolei na północy, już za mostem Golden Gate, udostępniono hrabstwo Marin, oferujące sporo naturalnych terenów, nieskażonych tak mocno ręką człowieka. „Dwójka” pozwoli również zapuścić się na południe, do Krzemowej Doliny, gdzie swe siedziby mają wszystkie zmyślone przez deweloperów firmy IT. Choć dodatkowe lokacje nie dorównują wielkością głównej metropolii, będą stanowić miłą odskocznię od betonowej dżungli, w której spędzimy najwięcej czasu.

Za mostem Golden Gate też istnieje życie!

Na uwagę zasługuje wykonanie samego miasta, które w ciepłych barwach prezentuje się po prostu ślicznie. Zawiera ono wszystkie kluczowe dzielnice San Francisco oraz ikoniczne budynki, m.in. wykonaną w stylu art deco wieżę Coit oraz charakterystyczną piramidę, czyli najwyższy drapacz chmur w tej części Stanów. SanFran to jedno z niewielu miejsc w USA, gdzie po ulicach jeżdżą zabytkowe tramwaje i je również zobaczymy w grze. Świetnie prezentują się doki, a także majaczące na horyzoncie Alcatraz. Słynne, zamknięte już więzienie w Watch Dogs 2 znaleźć się po prostu musiało, choć gdy zapytaliśmy o jego rolę w fabule, towarzyszący nam deweloper nabrał wody w usta. Można się jedynie domyślać, że to właśnie w tym miejscu Marcus wykona jedną z ważniejszych misji.

Hakerzy hipsterzy

Usprawnienia objęły nawet tak błahą funkcję jak modernizacja wizerunku bohatera. W pierwszym Watch Dogs mogliśmy zmieniać jedynie zestawy ciuchów dla Aidena, teraz da się spersonalizować każdy element ubioru z osobna. Nowe fatałaszki kupujemy w sklepach.

Skoro o Marcusie mowa, muszę wspomnieć o rzeczy, która mnie w Watch Dogs 2 odrobinę irytuje. O głównym bohaterze i jego motywacjach wciąż wiemy niewiele, ale widząc, w jakim towarzystwie się obraca, mam sporo obaw o fabularną stronę produkcji. W dialogach pojawia się zbyt wiele luzackich, wymuszonych tekstów, a fakt, że tego typu wypowiedzi za pośrednictwem komunikacji radiowej na okrągło słychać podczas misji, sprawia, że jesteśmy wręcz skazani na komentarze wygłaszane przez naszych tajemniczych kompanów. Niezbyt podobają mi się też hipsterskie klimaty, ale rozumiem, że Ubisoft znajdzie ich zwolenników wśród nastolatków i jest to świadomy zabieg. To tak naprawdę jedyna rzecz, do której w tym momencie mógłbym się przyczepić, ale nie da się ukryć, że jest to kwestia dla wielu niezmiernie ważna. Drażniący bohater i jego świta mogą przecież skutecznie zabić przyjemność z rozgrywki, która zapowiada się wspaniale.

Gra oferuje bardziej rozbudowany system hakowania niż poprzednia odsłona cyklu. Nakierowanie celownika na interaktywne elementy otoczenia lub ludzi i wciśnięcie przycisku L1 umożliwia przeprowadzenie domyślnej akcji przypisanej do danego obiektu, np. otwarcie zamkniętych drzwi, dobranie się do telefonu ofiary czy też przesunięcie zaparkowanego samochodu. Większość tych operacji pozwala zdezorientować mieszkańców miasta, dzięki czemu Marcus przestaje być przez nich obserwowany. Manipulowanie cywilami jest wskazane przed wykonaniem wszelkich podejrzanych działań, bo każdy przejaw niedozwolonego zachowania powoduje, że obywatele San Francisco wzywają policję. Oczywiście szybkie hakowanie przerywa i taką czynność. Element ten funkcjonuje podobnie jak w pierwowzorze, choć widać gołym okiem, że tym razem mamy większe możliwości ogłupiania ludzi.

Marcus jest w stanie hakować wszystkich cywilów jak leci.

Bardziej zaawansowane umiejętności bohatera ujawniają się po przytrzymaniu przycisku L1, który przywołuje dodatkowe menu z listą dostępnych opcji. W przypadku samochodów wszystkie hakerskie sztuczki dotyczą ich jazdy. Marcus może zdecydować, czy pojazd ruszy do przodu, czy do tyłu, potrafi również nim skręcać, ale nie liczcie tu na fajerwerki. W trakcie hakowania wozów kamera zawsze pozostaje w pobliżu naszego śmiałka, więc nie da się przejechać pół miasta bez kierowcy, gdyż zwyczajnie nie widzimy, dokąd zmierzamy. Odpalanie aut przydaje się przede wszystkim do potrącania lub dezorientowania wrogów. Przeciwnicy na ogół nie domyślają się, że nagłe uruchomienie samochodu wiąże się z obecnością hakera, dlatego można ich wyłączać z walki, ukrywając się jednocześnie w miejscu, gdzie normalnie nie są w stanie nas dostrzec.

Selfie z fokami – obowiązkowy punkt wizyty w dokach.

Zwiększenie możliwości hakera pozwala na ciekawsze manewry podczas infiltracji obiektów kontrolowanych przez przeciwników. Nie ma żadnej przesady w stwierdzeniu, że zlecane zadania da się wykonać na co najmniej kilka sposobów, bo dróg prowadzących do celu jest zazwyczaj parę, a znaczenie ma również to, czy zachowujemy dyskrecję, czy też nie. W Watch Dogs 2 na dobrą sprawę można grać jak w uproszczoną skradankę, w której przemykamy pomiędzy kolejnymi osłonami, nie informując przeciwników o naszej obecności i przeprowadzając wszystkie operacje zdalnie. Takie działanie ułatwia zarówno dron, który pozwala na spokojną obserwację terenu i namierzenie wszystkich potencjalnych zagrożeń, jak i mały robocik, włamujący się do urządzeń elektronicznych równie sprawnie co sam Marcus. Autorzy dorzucili nawet specjalny tryb „detektywa”, w którym oznaczane są wszystkie interaktywne obiekty i cywile. Mając na podorędziu taki zestaw gadżetów, można czynić prawdziwe cuda.

Lepiej, choć inaczej

Kolejne usprawnienia dotyczą prowadzenia pojazdów. Samochody faktycznie zachowują się na drodze lepiej niż w pierwowzorze, ale wciąż mówimy o bardzo prostym i typowo arcade’owym modelu jazdy. Interesująca wydaje się obietnica autorów o położeniu większego nacisku na rozróżnienie sposobu sterowania autami w zależności od ich typu. Nie mogę się jednak wypowiedzieć szerzej na ten temat, gdyż podczas pokazu dane mi było pojeździć tylko dwa razy i to sportowymi brykami. Sporo za to skakałem i tu wrażenia są bardzo pozytywne. Autorzy zaimplementowali znany z Assassin’s Creed system parkouru i choć o klasycznej wspinaczce po ścianach nie ma w Watch Dogs 2 mowy, bohater bez problemu przeskakuje z budynku na budynek i płynnie pokonuje przeszkody. Nowy system przydaje się przede wszystkim podczas ucieczek, bo pozwala w łatwy sposób tak pokierować Marcusem, by utrudnić rywalom pościg. Podobnie jak w „Asasynach” free running aktywuje wciśnięcie określonego przycisku, w tym przypadku jest to prawy trigger.

Grafika w Watch Dogs 2 daje radę.

Opisane wyżej zmiany sugerują, że Watch Dogs 2 zostało znacznie usprawnione w stosunku do pierwowzoru i tak jest w istocie. Studio Ubisoft Montreal postawiło nie tylko na sprawdzone schematy, dorzuciło też kolejne funkcje, dzięki czemu całość sprawia wrażenie bardziej rozbudowanego produktu, przynajmniej w kontekście rozgrywki. Wciąż dużą niewiadomą pozostaje jednak fabuła, która niczym nie przypomina już opowieści o nocnym mścicielu z „jedynki”. Marcus jest zupełnie inną postacią niż Aiden i nawet gdy działa sam, pozostaje w ciągłym kontakcie radiowym ze swoimi przerysowanymi koleżkami z grupy DedSec. Taka koncepcja może niektórym nie przypaść do gustu i specjalnie mnie to nie zdziwi. Wspomniałem już, że sam mam olbrzymi problem z zaakceptowaniem zarówno nowego hakera, jak i jego towarzyszy, którzy wydają się bardziej psocić wyszukanymi gadżetami, niż faktycznie wyzwalać miasto spod jarzma kontrolującego wszystko systemu operacyjnego. Młodsi gracze będą zapewne hipsterskimi bojownikami zachwyceni, no ale tak to już bywa – nie da się zadowolić wszystkich.

Hakerzy hipsterzy – czy ta zmiana odrzuci fanów pierwszej części?

Podsumowując, Watch Dogs 2 może okazać się interesującym doświadczeniem, ale z mojego punktu widzenia – wyłącznie pod kątem rozgrywki. Liczne usprawnienia formuły znanej z „jedynki” zapisuję na razie na ogromny plus, z kolei całą otoczkę i klimat produkcji – na minus. Pewnie nie odwiedzie mnie to od przetestowania pełnej wersji gry, jednak wydaje mi się, że z kontynuacją przygód Aidena bawiłbym się lepiej. Czy to wrażenie się potwierdzi, przekonam się po premierze.