Doomni trzydziestolatkowie - 10 najlepszych gier 1993 roku

Spis treści

• Doomni trzydziestolatkowie - 10 najlepszych gier 1993 roku
• Syndicate – „jest demoralizujący”
• The Settlers – „nic nie jest statyczne”
• Strike Commander – „przeciętnemu graczowi nic z tego nie pozostaje”
• Star Wars: X-Wing – „zamiast pseudoprzygodówki bardzo dobry symulator”
• Gabriel Knight: Sins of the Fathers – „producent poleca grę raczej starszej młodzieży”
• The 7th Guest – „takie 800-megabajtowe demo”
• Myst – „efekt nie ma sobie równych, Myst urzeka...”
• SimCity 2000 – „jedno z komputerowych arcydzieł”
• SEAL Team – „gra nie jest żadną strzelanką”

„Welcome to Jurassic Park!” A raczej: witajcie w roku 1993! Jeśli ktoś wtedy jeszcze nie interesował się dinozaurami, to na pewno zaczął, bo „dinomania” ogarnęła wszystkich! Aby zobaczyć w kinie film Park Jurajski, trzeba było odstać swoje w długiej kolejce. Wtedy też premiery miały takie obrazy jak Dzień Świstaka, Bezsenność w Seattle, Filadelfia, Uwolnić orkę, Ścigany, Firma, Niemoralna propozycja i wiele, wiele innych. Hollywood było w formie, z wielką różnorodnością gatunków.

Główne źródło wiedzy o muzycznych nowościach stanowiła anglojęzyczna wersja kanału MTV, który odbierali już niemal wszyscy dzięki popularnym antenom satelitarnym na balkonach lub raczkującym kablówkom. Wtedy MTV puszczało jeszcze teledyski. Królowała w nich Alicia Silverstone w świetnych kawałkach Aerosmith z nowego albumu Get a grip, a towarzysząca jej Liv Tyler jeszcze nie wiedziała, że za kilka lat stanie się filmową Arweną. Na imprezach rządziło No Limit, What Is Love, Mr. Vain, no i kiczowata, ale nakręcająca zabawę Macarena! W tym roku narodziły się takie zespoły jak Korn, Rammstein i Apocalyptica. Polscy wykonawcy też nie byli gorsi – dostaliśmy wtedy Teksańskiego, Zazdrość i Moją nadzieję grupy Hey, O! Ela Chłopców z Placu Broni oraz pełną hitów płytę Taty Kazika – nie wspominając o wielu innych.

Wśród polskich graczy wciąż popularne były komputery 8-bitowe oraz oferująca świetną grafikę i muzykę Amiga. Źródłem gier była głównie lokalna giełda i koledzy, ale na rynku funkcjonował już wielki wydawca IPS Computer Group, dzięki któremu można było powzdychać w sklepie do absurdalnie drogich oryginałów w przepięknych pudełkach z instrukcjami – tzw. big boxach. Na Zachodzie przesiadano się na mocne procki Intel 486 i rozpoczynała się już rewolucja CD-ROM, ale w Polsce, jeśli już ktoś miał peceta, to raczej starsze konfiguracje z procesorem 386 lub nawet 286.

Powiew tamtych czasów.Secret Service, nr 10-14.

Wielka ankieta magazynu „Secret Service” przeprowadzona wśród czytelników w 1993 roku pokazywała, że:

• 36% graczy ma komputer Amiga;
• 31% graczy ma komputer PC;
• 21% graczy ma komputer Commodore 64/128;
• 12% graczy ma komputer Atari XL/XE.

W Mega Loterii komputerowej do wygrania były wtedy następujące maszyny:

• PC 486/33 MHz, 8 MB RAM, SVGA, HDD 120 MB;
• PC 386/40 MHz, 4 MB RAM, SVGA, HDD 120 MB;
• Amiga 500.

Dla Amigi były to już jednak ostatnie podrygi – pojawiły się na niej jeszcze niektóre hity z tego roku, ale to pecet stawał się dominującą platformą z nieograniczonymi wręcz możliwościami technicznymi. Na PC zaczęły wtedy wychodzić gry, o których inne komputery mogły już tylko pomarzyć.

Honorowe wzmianki

Jak zwykle – z braku miejsca – wiele tytułów wypada wymienić w „honorowych wzmiankach”. Reszta należy do Was w komentarzach!

• Master of Orion
• Wing Commander: Privateer
• Day of the Tentacle
• The Legend of Zelda: Link’s Awakening
• Mortal Kombat II
• Simon the Sorcerer
• Virtua Fighter
• Star Fox

Doom – „można się tak wczuć, że aż strach”

Tej listy nie można było otworzyć inną grą! W zasadzie powinniśmy zacząć od zaśpiewania Sto lat solenizantowi, bo równo (prawie) 30 lat temu, 10 grudnia, odbyła się premiera gry Doom. Gry, która zmieniła branżę na zawsze, mimo że nie była pierwszą strzelaniną oglądaną z perspektywy pierwszej osoby. Dość powiedzieć, że później kolejne tytuły o tej formule nazywano grami „doomopodobnymi” – nie używało się jeszcze terminu „first person shooter” czy „strzelanka FPP”. Pamiętam, że rok wcześniej, widząc po raz pierwszy Wolfensteina 3D, mówiliśmy na niego „symulator człowieka” – takim zaskoczeniem i nowością był widok „z oczu bohatera” i trójwymiarowe lokacje.

Doom rozwijał pomysły z „Wolfa 3D”. Zupełnie zmieniono atmosferę i styl, zastępując nazistów potworami z Marsa, ale gra była przede wszystkim mocniej zaawansowana technicznie. Dostaliśmy bardziej wertykalne mapy, wrogowie byli nie tylko na linii wzroku, ale i u góry, doszło więcej rodzajów broni, a rozgrywka okazała się jeszcze brutalniejsza. Dzięki dostępności pierwszego rozdziału za darmo w systemie „shareware” gra stała się hitem już w momencie premiery. Podobnie jak w cytowanej wyżej recenzji Dooma chwalono za wszystko! To był wtedy prawdziwy król gier zręcznościowych, który pociągnął za sobą niezliczone ilości klonów i coraz bardziej złożonych produkcji FPP. Reszta jest historią, która trwa po dziś dzień.

Wspomina Filip „fsm” Grabski:

Nie zagrałem w Dooma na premierę, bo komputer w rodzinnym domu pojawił się dopiero 3 lata później. Z tego też powodu moje 12-letnie zmysły przeżyły zmasowany atak FPSów w krótkim czasie - od Wolfa 3D, przez Dooma i Duke'a 3D, aż po Quake'a. I choć celowanie myszką w prawdziwym trójwymiarze było super, to klimat kolorowej bazy na Marsie i niezrównany arsenał sprawiły, że to właśnie Doom wyszedł na prowadzenie. Wersję shareware - pamiętacie, co to? - przeszedłem kilka razy, a moment zdobycia BFG to do dzisiaj jedno z moich najlepszych gamingowych wspomnień.

1. Więcej o grze Doom