Najciekawsze materiały do: XCOM 2

Gra 'taktyczna' która zszarpie ci nerwy.

- 'taktyka' polegająca na wczytywaniu gry od nowa i od nowa, aż gra zadecyduje, że trafisz
- podawane wartości procentowe można o kant d... potłuc. Gra wylicza, że jak trafiłeś poprzednim razem, to teraz nie trafisz - i już.
- obejrzysz milion tych samych powtarzających się animacji i nic na to nie poradzisz (zamiast przejść do opcji, animacja, zamiast rozpocząć misję-animacja)
- wysłuchasz milion razy tych samych zdań - na ich czas masz zablokowany ruch, więc nic nie poradzisz
- wysłuchasz milion razy tego samej muzyczki
- przebrniesz przez liczne bugi, zacięcia i zwiechy
- weźmiesz udział w 'przygodzie' której nie rozumiesz i będziesz godzinami robił takie same misje mając nadzieję, że do czegoś to prowadzi
- uzbrajaj żołnierzy, dla których goła glaca, baseballówka i pełny hełm to to samo (kosmetyka)
- będziesz walczył z przeciwnikami mającymi kilkakrotnie więcej HP niż ty, mającymi w TWOJEJ rudzie ruch na każdy twój ruch i koszącymi cię prawie do zera jednym strzałem (Dlaczego? bo tak)

No, ale jeśli to wszystko ci nie przeszkadza i jesteś hardkorem to miłej masochistycznej gry w Xcoma2 życzę:)

Mam zgryz z tą grą. Z jednej strony nowości w porównaniu do pierwszej części jest sporo i pod paroma względami nowsza odsłona jest po prostu lepsza. Z drugiej strony RNG jest tak dziko schrzaniony, że bez względu na rodzaj i sensowność tłumaczenia tego stanu rzeczy, miałem nieodparte wrażenie, że gra mnie chamsko oszukuje. Nie mogę zliczyć sytuacji, gdy miałem ponad 80% szans na trafienie i oczywiście pudłowałem. Brak trafienia na początkowych etapach gry oznaczał najczęściej konieczność wgrania save'a, bo zwykle kończyło się to klasycznym clusterf**kiem w rodzaju pamiętnej sceny z filmu pt. "Twierdza" ("The Rock").

Wiele osób chwali się, że skończyło grę z łatwością na najwyższych poziomach trudności. Ja jestem pewnie za cienki w uszach, bo uważam, że nawet na drugim poziomie trudności (veteran) gra potrafi stanowić wyzwanie. Nowego gracza nawet takie wypierdki jak sectoidzi potrafią wystraszyć nowymi umiejętnościami. Jednak szybko okazuje się, że są oni naszym najmniejszym zmartwieniem. Ci cholerny lansjerzy potrafią przebiec przez 3/4 mapy i w tej samej turze mocno uszkodzić naszego żołnierza, lub nawet wykluczyć go z walki. Ufole są OP, to oczywiste, choć jest ku temu logiczny powód (o czym za chwilę)...

Innym problemem jest ograniczenie czasowe nałożone na część misji. W przypadku ochrony nadajnika w pewnym momencie mamy 4 tury na przeszkodzenie ufolom w jego zniszczeniu. Wielokrotnie okazywało się, że gdy dobiegałem drużyną do nadajnika (cały czas pod ostrzałem), wesoło koczowały przy nim już na przykład 3 codexy i każdy z nich naparzał w niego z karabinów plazmowych. Przy jednej pozostałej turze do zakończenia misji efekt jest łatwy do przewidzenia...

Być może popełniłem błędy w zarządzaniu bazą i kolejnością budowania obiektów, ale ufole i tak byli przegięci. Tutaj mała uwaga. Sugeruję jak najszybciej odkryć broń plazmową i maksymalnie ją dopakować. Na początku te bydlaki mają nieproporcjonalnie dużo HP i naprawdę trudno ich zdjąć bronią konwencjonalną. Chwilami to droga przez mękę, bo konieczność oddania do jednego ufola 3-4, lub nawet 5 strzałów z rzędu nie należy do najbardziej rozrywkowych rzeczy pod słońcem. Broń plazmowa naprawdę wyrównuje szanse i jest ważniejsza niż pancerze, więc proponuję inwestować w nią ile wlezie.

Niestety, uważam, że na początku XCOM 2 to festiwal save'ów i loadów. O ile zależy nam na zdrowiu naszych żołnierzy (a powinno), to każdy ruch (dosłownie: każdy), powinien być mocno przemyślany. Podjęcie złej decyzji może spowodować lawinę ufolskich ekskrementów i w rezultacie oznaczać konieczność wgrania save'a. XCOM 2 jest w pewnym sensie podobny do gry w szachy, jeden błąd i pozamiatane. Czy to jeszcze przyjemność, czy już praca? ;-)

Rozumiem powody, dla których jesteśmy od początku znerfieni. To jest konflikt niesymetryczny, wojna partyzancka z przeważającymi siłami wroga. Dlatego ograniczenia czasowe i przegięci przeciwnicy mają sens. Chodzi o to, że w ogólnym rozrachunku programiści z Firaxis pogrywają po prostu nie fair.

Następną rzeczą jest kwestia optymalizacji i działania gry z wgranymi modami. Loadingi po zainstalowaniu kilkunastu/kilkudziesięciu modów są skandalicznie długie. Gra staje się wyjątkowo ociężała i zdarzają się crushe do pulpitu. Poza tym podczas misji taktycznych występują też bugi w postaci zniknięcia ścieżki ukazującej punkt docelowy i w rezultacie żołnierzem nie można się poruszyć (konieczny load).

Mimo wymienienia tylu wad bawiłem się podczas tej gry hmm... dobrze. Gra jest wyzwaniem, potrafi dać w kość, ale dzięki temu każdy sukces docenia się bardziej. Generalnie zastosowane mechaniki (prócz tych wymienionych wcześniej) dają radę, działają i sprawiają frajdę. Rozgrywka mimo frustracji wciąga i daje poczucia rośnięcia w siłę. Warstwa taktyczna oferuje sporo możliwości i wraz z destrukcją otoczenia tworzy silny i udany trzon rozgrywki. Warstwa ekonomiczno-strategiczna może wydawać się przytłaczająca na samym początku, ale ogarnia się ją dość szybko. Też daje frajdę, choć jej niektóre elementy mogłyby być nieco głębsze.

XCOM 2 to udana taktyczna turówka z dość poważnymi problemami, ale nadrabiająca to grywalnością.

Warto wgrać mody w postaci żołnierzy takich jak Arnie, albo D. Trump. Wraz z odpowiednimi paczkami głosowymi zaczyna być całkiem wesoło :-)

PS.

Odpaliłem ... Ło matko - to ma tyle wspólnego z taktyką i strategią co moja babcia z komputerami. Ta gra robi źle jedyną rzecz jaką powinna robić - czyli jest to turowa strategia taktyczna, gdzie nie ma w niej żadnej taktyki, ani strategii. Gra to zlepek losowych map z losowymi zdarzeniami, gdzie walczysz z losowymi ufokami, losowymi postaciami i z losowym skutkiem. W tej grze nie istnieje żadna logika, żadne statystyki, wszystko co się dzieje jest przypadkowe i losowe. Broń krótkodystansowa z 20% szans na trafienie? Rozwalasz dalekiego wroga jednym strzałem. Broń długodystansowa z 90% szans trafienia - pudło. WTF?? Odzież ochronna - bielizna (dosłownie), tak samo skuteczna jak pełny pancerz (zbroje to kosmetyka). Kamera szaleje i chwilami nie widać co się dzieje i gdzie pójdzie postać. Do tego ślamazarna, zabugowana (nadal), co chwila łapie zwiechy, na 3080 klatki spadają do 10-16 fps w 4k - facepalm). Ten kolorowo opakowany koszmar może podobać się komuś, kto chce wyłączyć mózg i sobie postrzelać, ale produkt sprzedawany jest jako strategia, a nią nie jest, dlatego ocena 1.

gra jest wymagająca. Śmieszą mnie te wypowiedzi o tym że jak to możliwe że 80% szansy na trafienie kończy si pudłem hahahaha. Ja rozumiem że frustracja jest duża, ale zapominacie o tych 20% procentach.
To nie jest tak że programiści byli złośliwi i zdecydowali się ingerować w %.
Po prostu nie rozumiecie że są jeszcze modyfikatory trafień. Christopher Odd to tłumaczył kilka razy. Sam wielokrotnie nie trafiałem przez ogień, nawet jak teoretyczne % były wysokie. Nauczyłem się żeby nie strzelać poprzez płonące elementy.
Gra ma bardzo dużo różnych niuansów. Jest trudna. Dla mnie veteran jest bardzo prosty, ale już wyższy poziom trudności stanowi dla mnie wyzwanie.

Lepszej gry taktyczno strategicznej nie ma.

Weteranem turówek nie jestem, ale widzę, że inni gracze też zwrócili uwagę na rażące w oczy głupoty.

1. Nieważne czy twój żołnierz ma trzy paski życie czy dziewięć, bo 3/4 przeciwników kasuje każdego żołnierza na strzała.

2. Możesz się chować za osłoną i być oddalonym o pół mapy od przeciwnika, a zawsze perfekcyjnie cię trafi, czymkolwiek by nie strzelał.

3. Powyższego nie można powiedzieć o naszych żołnierzach. Snajper na poziomie kapitana z ulepszoną bronią na celność, strzela w nieosłoniętego przeciwnika i nie trafia, bo tak ma być i cha ci w de, graczu. Ogólnie kosmici na 10 strzałów mają może jeden niecelny, jeśli w ogóle, a żołnierze tak pół na pół. Procenty nic nie znaczą, no chyba że masz 100%.

4. Dodatkowe ruchy kosmitów, nie ogarniam. Jest moja tura, zbliżam się do stojących w kupie ufoków, żeby rzucić im granat, a oni nagle - w trakcie mojej tury - rozbiegają się na wszystkie strony i wskakują za osłony. Co to ma być? Moi żołnierze podczas tury kosmitów tak nie robią. WTF?

Nie oceniam póki co, bo gram, ale ogólnie gra na plus.

Niestety XCom 2 niewiele ma wspólnego z grą taktyczną...ustawienie ekipy do zastawiania zasadzki? Zapomnij wróg dysponuje dodatkowym ruchem będąc zaatakowanym z zaskoczenia. Celność naszych "żołnierzy" to kpina czego nie można powiedzieć o pimpkach wroga. Gra w wielu elementach robi kurtyzanę z logiki. Godzinami zagrywałem się w pierwszą odsłonę do 2-ki raczej nie wrócę. Całe szczęście była darmówką ne Epic bo bym pluł sobie w brodę.

Przeszedłem grę już ze dwa razy, a prób podejmowałem z 8.
Zasada jest jedna.
Jeśli postępujesz wg założeń twórców gry, to wydaje się za łatwa, jeśli kombinujesz po swojemu, nie dasz rady ukończyć.

Stawiajcie na snajperów i niech nie strzelają w swojej turze, tylko w turze przeciwnika. Wtedy trafiają lepiej i strzelają po kilka razy na turę.
Widać takie rozwiązanie spodobało się twórcy gry i tak, a nie inaczej macie grać.

Do przejścia tej ostatniej misji, wystarczy wziąć 5 snajperów i jednego innego żołnierza.
Snajperzy stoją na podwyższeniu i w każej turze kilku musi mieć ten stożek śmierci. Wtedy kosmitów kasują setkami. Jeden musi biegać tam po nich i uciekać na pole przed snajperami. Snajperzy stoją całą grę w miejscu i wygrana wydaje się za łatwa.

Czytałem wywiad z twórcą i pomysłodawcą gry. Chwalił się on, że poradził sobie z cheatowaniem. Wprowadził takie rozwiązanie, po którym nic nie da wczytywanie gry przy nietrafionym strzale. Jeśli przed strzałęm zrobisz zapis gry i po strzale wczytasz grę ponownie, to efekt będzie taki sam.

Oczywiście deweloperzy z cheatowaniem w grach sieciowych nie potrafią nic zrobić i są wobec cheaterów bezsilni. Natomiast w grze single player, gdzie cheatowaniem nikomu nie szkodzisz, to tu pokazali siłę i moc.

Trochę mi się ten facet skojarzył z policjantem, który mówi.
Wprawdzie kiboli i złodziei w sklepach się boję i nic im nie mogę zrobić, ale za to rozrabiającym w podstawówce dzieciaczkom przyłożyłem po plecach tak, że aż im kredki z tornistrów powypadały.