Widzę, ze Soul propaguje jakże dziś popularną postawę tryharderiatu.
Self Made Man to jest mit, milionerem nie zostaje się tylko dlatego, że się ciężko pracowało, studia nie gwarantują zatrudnienia - notariusze zamykają kancelarie, połowa wydziału architektury robi DTP w miesięcznikach lajfstajlowych, programiści tłuką strony za 100 PLN, a ci zdolniejsi klepią darmowe klony flappy birda na androida, doktoraty na uczelniach są kiepsko płatne i coraz mniej osób wybiera naukową scieżkę kariery, polscy badacze nie mają pieniędzy, a bez nich nie mogą realizować niesamowicie kreatywnych projektów, bo nawet nie mogą sobie kupić zapasowego ołówka i ryzy papieru do drukarki bez przejscia biurokratycznej ścieżki przypominającej najgłębsze komunistyczne archiwa NKWD. I nie, to nie dlatego, że się za mało starali, ze zamiast siedzieć w piaskownicy mogli napierdalać całki albo projektować wieżowce podczas wakacji rodzinnych w Ustce. Po prostu liczba intratnych, wspaniałych, wymarzonych stanowisk do obsadzenia jest niewielka, a każdy chciałby na nich siadać. I pierwszeństwo mają nie ci, co to się starają jak nikt inny, tylko ci, którzy mają odrobinę szczęścia, koneksje lub akurat się napatoczą. Stanowisk nie obsadza się ludźmi najzdolniejszymi, tylko najbardziej opłacalnymi z punktu widzenia pracodawcy - jeśli coś umiesz i przydasz się naszej firmie, to swietnie. Ale ten gościu, co umie tylko troszeczkę mniej, ale też weźmie o 500 złotych mniejszą pensję, do tego zgodzi się robić na śmieciówce, przyda nam się bardziej.
Zawsze chciałem coś znaczyć, zawsze chciałem być kimś,
iść dumnie. Sukces kryje się w rozumie, jestem inny niż ci durnie,
w wieku ośmiu lat wygrałem teleturniej.
Kto żyć nie umie, ten żyć nie powinien,
kto na dobry byt pracuje, ten nie zginie.
Prezydent miasta rzekł: przyjeżdżajcie,
tu każdy ma szansę, każdy ma szansę
na lepszą passę. Moja dziewczyna
wciąż czyta w kolorowych magazynach
jak mieszka elita. Kiedyś powstrzymując płacz
mówiła "powiedz, że kiedyś i nas będzie na to stać..."
Jasne, że będzie. Oczywiście, że będzie.
Naturalnie, że będzie, mała tancereczko.
Będziemy jeździć po świecie. Będziemy mieć dziecko.
Nie jest to łatwe, ale nie bądź smutna,
każdy ma szansę. Zrobimy to, zacznę od jutra.
Zacząłem tak: zaraz po studiach
wszedłem w spółkę - i po stu dniach
znalazłem się w bagnie głębokim jak studnia.
Sytuacja nagle stała się trudna,
gdy wspólnik firmy, co była nasza wspólna,
wziął całe pieniądze i nakupił za nie gówna.
Interes życia!... Ciekawa inwestycja,
lecz nic się nie sprzedało i nadzieja prysła
tak szybko jak przyszła. Przyjaciele mali,
kapitał uciekł - wierzyciele zostali.
Spółka zabita dechami, wspólnik zniknął.
Ale nic to, znajdę pracę, mam kwalifikacje, dyplom
i dołożę starań tak, reanimując trupa,
aż cały ten schoene stadt odbije mi się w butach.
Zawsze pierwszy zdawałem kompetencji testy,
pływalnia, taniec, angielski; nie przewidziałem tylko, że lepsi
byli ci, co z odpowiednimi
ludźmi z firm chwytali dni jedząc psylocybiny.
Na dyskach, w klubie przeżycia ich zbliżyły -
oni mają stanowiska, a ja długi, skurwysyny!
Oddałem wszystko co tylko w zastaw,
w miesięcy kilka zlazłem pół miasta.
Starłem nogi aż do tyłka!... Kaleka z twarzą martwą,
cały ten schoene stadt odbił mi się czkawką.
Do dupy. Tancereczka w baletkach uciekła,
leżę struty - była tak piękna. Mój koniec bliski.
Leżę bezwolny, wspominam jej cycki.
Wpadł komornik i zabrał mi wózek inwalidzki.
Ja mam pracę w wyuczonym zawodzie, lubię ją, ale dostałem ją dzięki odrobinie fuksa, dzięki temu, ze znajomy znajomego znajomego potrzebował kogoś o moich umiejętnościach i akurat byłem w pobliżu. I fajnie, wszystko super, zdolny jestem niesłychanie w tym co robię i otrzymuję za to godziwe wynagrodzenie, ale nie potrzebowałem do tego ani studiów (dopiero teraz je kończę, dekadę po fakcie i raczej hobbystycznie, niż ze względu na wymogi zawodowe). Ja wiem, że ten mityczny sukces da się odnieść, ale nie utwierdzajmy ludzi w przekonaniu, że po dobrej uczelni praca człowieka znajdzie sama, że wystarczy tylko chcieć i się mocno postarać - to jest sprzedawanie kłamstw, mrzonek i marzeń o rynku pracy, zupełnie jak totolotek, przy czym w tym drugim jest większa szansa na zostanie milionerem.
1. Znajomosci i układy. Dalej żyjemy w niewoli tych dwóch rzeczy i niezależnie od wszelkich oficjalnych stanowisk - kogokolwiek - taka jest rzeczywistość i choćby nie wiem jak ją zaklinać i jakie przykłady podawać - nic tego nie zmieni.
2. Nie ważne jest to, jak trudne są studia. Ważne jest to, jaki jest popyt na rynku na danego specjalistę. Nie wspominając już o tym, że to co dla jednego trudne - dla innego łatwe.
3. Wiedza nie jest na samym poczatku listy, jeśli chodzi o robienie kariery. NIkt tego oficjalnie nie powie, nie przyzna a każdy będzie powtarzał jak mantrę stale to samo "bądz mądry, pracuj ciężko, ucz się a osiągniesz sukces". Nic bardziej mylnego. Wiedza pomaga, ale to jakieś 20% w drodze do sukcesu. Cała reszta to polityka, polityka, polityka, charyzma, bycie w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie itp. Pamiętam wstępniaka do gry Cyberpunk "nie wazne kim jesteś, ale jeżeli wyglądasz jak AS ludzie Cię za takiego będa brali".
4. Trzeba pamiętać, że wszystkie firmy kłamią. Zatem jeśli firma A stwierdza: brakuje nam 30 tysięcy inżynierów o specjalności automatyka - to nie można dawać temu wiary. Bo to zazwyczaj oznacza: "brakuje nam 30 tysięcy inżynierów, abyśmy mogli utrzymać niski poziom wynagrodzeń".
5. W Polsce mamy problem związany z wielka nadprodukcją ludzi z wyższym wykształceniem. Wynika to trochę z przemian ustrojowych i tego co miało miejsce w okresie przejsciowym. Wiele osób zauważyło pewna prawidłowośc: w trudnych czasach, kto sobie lepiej poradził? Kto otworzył biznesy, przebrażowil się, dostał pracę - a kogo zwalniali i nie chcieli nigdzie przyjąc? No właśnie. I się zaczeło: "synek, musisz koniecznie isć na studia, by znaleźć prace". I ruszyły całe armie szturmowac uniwersytety by zwiększyć swoją szansę na upragnione 1500 brutto.
W efekcie, przyzwyczailiśmy pracodawców do tego, ze czynności wykonywane do tej pory z powodzeniem przez techników czy ludzi po zawodówce - teraz robią inżynierowie czy magistrowie. Dlaczego? Bo sa na rynku i godzą się ta pracę wykonywać. I to za niewielkie pieniądze.
Duża ilość ludzi wykształconych sprawia, że od lat mamy rynek pracodawcy (nawet jeśli oni twierdza, że mają "problem" ze znalezieniem pracownika - co zwykle jest nieprawdą), a rynek pracodawcy to zazwyczaj rynek niskich zarobków. Ludzie zatem zaczeli robić po 2, 3 kierunki by ładniej w papierach wyglądało. Coraz więcej osób za wszelką cenę chce zrobić doktorat - nie z ciekawości naukowej, czy dla pasji - ale to też czasami zwiększa szanse na pracę czy awans (choć bywa, że przeszkadza). I mamy paradoks: życia nie wystarcza PROFESOROWI by zgłębić 50% swojej własnej branzy, a mamy wysyp dyletantów, którzy pokończyli po 2-3 kierunki. I wszyscy umowilismy sie na to, że dajemy wiare w to, że te osoby naprawdę wiedza wszystko z 3 dziedzin.
Mamy zatem tutaj proces bardzo złożony, do którego wszyscy dokładają. I nie jest tak banalny, jak zwykło się to przyjmować, że "winne są uczelnie bo uczą ludzi zbyt ogólnie, a nie przygotowują do zawodu".
6. Propaganda. Interesującym elementem całej układanki jest pewna przezabawna propaganda. Składają się na nią dwie bzdurne tezy:
a) że studia mają niby przygotowywać do zawodu a tego nie robią
b) że po studiach młody człowiek jest nic nie wart i nic nie umie
ad a) Ten sam głupi tekst pojawia się w każdym kraju. Weźmy np. informatykę. Ilośc zawodów jakie można wykonywać po takich studiach idzie w setki. Do którego z nich ma przygotowac uczelnia? Przekonanie o tym, że z uczelni ma wyjść człowiek o umiejętnościach praktycznych, kto od razu wpasuje sie w mechanizm firmy niczym zaprojektowany na wymiar element - jest albo skrajnym brakiem umiejętnośći myslenia i rozumienia czym sa studia wyższe, albo sprytną manipulacją. Obstawiam to drugie.
ad b) Skoro człowiek po studiach nic nie potrafi, to dlaczego ktokolwiek ich zatrudnia? Po co na stanowiska specjalistyczne wybierać absolwentów, skoro można by brac ludzi przypadkowych z ulicy?... A no wlasnie. Bo jednak ten absolwent wie i to nie mało. Bywa, że ma wiedze nieuporzadkowana, część musi nadrobić - ale wie jednak sporo by podejmowac pewne działania pod nadzorem.
A i B ma obniżyć ludziom poczucie wlasnej wartosci i oczekiwania. Gdy po latach wmawiania tego samego, powtarzają to już wszyscy - to efekt jest osiągnięty. Ludzie po studiach czują się nikim i godza sie na najniższe stawki. Przestają tez wierzyć w sens edukacji i zamiast przykładać się do nauki, odbębniają byle zaliczyć - bo "liczy się papier a zawodu nauczę się w pracy". I potem spotykam ludzi, dla ktorych elementarne pojęcie bilansu masy i energii jest czymś na poziomie odkrywania nowych doznań.
7. Strategia pracodawców.
Polski rynek jest trudny. Ludzie sa na dorobku, nie mają kasy. O ile nie mówimy o programistach czy zawodach regulowanych (co jest odrębna patologią na odrębny temat) - to dominuje praktyka działania: szybko, tanio, po łebkach, byle jak dużo na raz. Aby uzyskać rentowność, czesto zatem zatrudnia się ludzi najtańszych (czytaj. absolwentów, studentów) zarzuca ich robotą i obrabia się partactwo w ramkę dobrego marketingu. Zatem ten absolwent, czesto w pracy uczy się byle jakości - i nagle uświadamia sobie, ze jedyne rzeczy które robił porzadnie, dokładnie i rzetelnie z przemyśleniem i analizą - to były projekty na studiach.
Ale tego tez nikt nie powie. Dobrze, że to forum o grach i można wbić kija w mrowisko i poczekać na reakcję oburzonych :-)
BTW prosze się od GOLa odczepić. Gdyby wszystko w tym kraju było na takim poziomie jak ten serwis, to by tutaj ludzie z USA składali masowo wnioski o pozwolenie na osiedlenie sie z zamiarem stalego pobytu.
Pieniądze bywają przydatne tylko z powodów finansowych, z całą resztą można spokojnie dać sobie bez nich radę.
Drackula --> To odrębny temat. Mnie chodzilo o to, że nawet gdyby wziąc takiego profesora najwyższego sortu, np z jakiegoś renomowanego univerku z USA, to swojej branży nie zgłębi nawet do 50% za życia, a tu udajemy, ze ludzie po 2-3 kierunkach maja opanowane 3 branże.
Ale to co napisałeś o uczelniach wyższych jest prawdą absolutną. Tylko z tym jest taka sama sytuacja jak z zawodami regulowanymi. Ktokolwiek chce to zmienić, to zwykle ustawy nie pisze sam, tylko jakas grupa specjalistów.... która się wywodzi z kręgów będących przedmiotem owej regulacji, zatem nikogo chyba nie dziwi, że zmian nie ma i nie będzie.
Przykład Titana wywołuje u mnie uśmiech szeroki na buzi, bo to tak bardzo symptomatyczne, że gdyby Bareja jeszcze żył....
Dzieciom bogatych rodziców wydaje się że wszystko osiągnęli sami. Nie rozumieją, że od małego uczono ich obycia z pieniędzmi, kontaktów interpersonalnych, siły jaką niesie za sobą "znajomość", pewnej lekkości w patrzeniu na świat z góry, bez zbędnych i niepotrzebnych kompleksów. Dodatkowo wsparcie finansowe, świadomość tego, ze zawsze ktoś pomoże ... o czym my tu mówimy. Ludzie są czasem bardzo oderwani od rzeczywistości, wiek nie gra tutaj roli żadnej.
Oceny ocenami, wyniki wynikami, a i tak się liczy umiejętność danego fachu.
Dajmy na to 2 programistów, jeden ma analizę w małym paluszku, drugi ledwo wyrabia, tyle że ten pierwszy nie ma pojęcia o programowaniu, a drugi potrafi sam projektować aplikacje webowe itp.
Kogo bardziej pożąda pracodawca?
Zupełnie odrębnym tematem jest to, że "normalność" to nie jest sytuacja taka, gdy tylko najlepsi i wybitni godziwie zarabiają - ale taka, gdzie przeciętni godziwie zarabiają a wybitni zarabiają super.
Dlatego nasz rynek nie jest normalny, tylko bardzo trudnym. Jeśli trzeba być najlepszym aby nie głodować, to znaczy, że jeszcze mamy dużo do nadgonienia.
Dla mnie podstawowym problemem jest nastawienie ludzi do studiów. Przekonanie jest takie, że studia "zrobią" z kogoś specjalistę.
Trąbię o tym od dawna.
Może wypowiem się zatem z perspektywy starego absolwenta kierunku "przyszłościowego". W oryginalnej interpretacji, słowo to zostało wyrwane żywcem z angielskiego cytatu: "the future looks fucking grim". Mnie poszło raczej dobrze, bo z góry założyłem, że po tym co robię, nie ma w praktyce żadnej pracy i że będę musiał wykazać się czymś więcej, niż piątkami w indeksach, żeby móc robić coś ciekawego i pozwolić sobie od czasu do czasu na nowy worek do odkurzacza.
Nie tyle w Polsce, ale na świecie panuje takie przeświadczenie, że samo ukończenie studiów do czegoś wystarczy. Później masz oto profil bezrobotnego, który nie dość, że bezrobotny, to w dodatku wk**wiony, że przepaprał pięć lat na coś, z czego pamięta jedynie kręte i wyboiste ścieżki do akademika.
Weźmy sobie np. ścieżkę naukową. Jeszcze z 20 lat temu, kariera naukowa był to pewien prestiż, do którego dobić mogli jedynie ci, którzy przeszli ostrą selekcję. Było ich mało. Teraz jest ich dużo i są tani. Opłacają się. Poświęcenie kariery kilku doktorantów lub postdocków nie przynosi większych strat finansowych i jak już osiągnie się tytuł profesora (jakieś 0,5% ludzi, którzy weszli w ścieżkę akademicką), można dociskać śrubę i ryzykować kosztem innym. My tu mówimy o magistrach dowolnej dziedziny, a powiem Wam, że znam ludzi, którzy po uzyskaniu tytułu doktora, mają jeszcze więcej mordu w oczach, niż przeciętny magister, który upadł na tyłek, otrzepał się i postanowił iść dalej. Wszystko dlatego, że gdzieś w ludzkiej psychice istnieje przeświadczenie, że "ostro pracowałem, nie spałem nocami, to mi się należy". A obecnie rynek pracy działa tak, że nic nikomu się nie należy, chyba że z racji pokrewieństwa, przy dziedziczeniu. Nie wiem, czy w innych branżach rynek pracy też przeszedł taką transformację, ale pisząc ten post, ciągle brzęczą mi w uchu słowa mojego grubego, rubasznego wujka, który od lat siedzi wysoko w strukturach pewnego banku (i nie chodzi o budowanie rusztowań): "hehe słuchaj (siąk), teraz to wy macie przechlapane młodziki hehe. Słuchaj no hehe jak ja aplikowałem te 25 lat temu na bankiera to człowiek łamał angielszczyznę, umiał zaświecić komputyr hehe i jakoś to poszło. Was to niedługo bez chińskiego nie zatrudnio hehe".
Gdzieś w głębi serca wydaje mi się, że coś w tym może być, zaś wzrost formalnych wymogów na rynku pracy, w stosunku do absolwentów, jest czymś faktycznym.
Jedna rzecz natomiast przez te 20-kilka lat się nie zmieniła i się nie zmieni. Jest to to, o czym pisał Yoghurt. Szczęściu można dopomóc. Pewne konsorcjum medyczne organizowało nam kiedyś kurs pt. "rynek pracy, hemoroidy, samobójstwa i marzenia" (mogłem nie zapamiętać oryginalnego tytułu). Wszystkie szychy, które tam wykładały, w kuluarach przyznały się, że robotę znalazły poprzez przyjacielskie pogawędki przy piwie, ze swymi przyszłymi pracodawcami. Lub że kolega kolegi przyrodniej ciotki ich żółwia. Ja, oraz większość moich kolegów doświadczyło czegoś podobnego. Mam jakąś dziwną pracę, polegającą na drobiazgowej koordynacji badań klinicznych pomiędzy uniwersytetem, firmą prywatną i szpitalem. Dlaczego mnie zatrudniono? Bo jestem bezpośredni... i że dawniej pracowałem u kogoś, kto ma znane nazwisko. Bogate CV i znajomości technik genetyki molekularnej tam raczej nie pomogły :))). W pracy wykorzystuję niewielki odsetek wyuczonej wiedzy.
Jeśli miałbym więc dać radę komuś, kto idzie na studia i akurat nie jest to specjalizacja, po której ma się określony fach w łapie (medyk, programista), ciągle jest dla takich osób szansa. Najlepsze, co można zrobić, to już podczas studiów budować wokół siebie odpowiedni mikroklimat. Patrzeć, co robią ludzie, którzy nas jakoś tam inspirują i próbować do nich dotrzeć. Wówczas wzrasta prawdopodobieństwo, że trafi się na coś ciekawego. To jak z wątkami o pukaniu i truskawkach. Nikt nigdy nie puknął, użalając się w piwnicy. Trzeba też zaakceptować możliwość tego, że czasem nasza przyszłość obierze inną ścieżkę, niż ta, zaplanowana podczas złożenia papierów na Alma mater.
Z innych rad - nigdy nie zapominać swoich byłych pracodawców, trzymać kontakt z kumplami ze studiów, interesować się tym, co się dzieje wokół.
W Polsce, z powodów, które zostały opisane przez kolegów, ten mikroklimat zależności jest jeszcze ujowy i im mniejsze miasto, tym gorzej. Nie jest jednak tak, że pozostali tam wyłącznie bezrobotni. Po moim kierunku większość osób znalazła całkiem ciekawe zatrudnienie, może niekoniecznie zawsze w wyuczonej branży. Po prostu trzeba zdać sobie sprawę, że studia same w sobie niczego nie gwarantują i DO NICZEGO NIE TYTUŁUJĄ. Jest to jedno z narzędzi, które można wykorzystać na wiele sposobów.
Jako człowiek, który ma dyplomy z informatyki jak i z ekonomii mogę powiedzieć, że nie warto studiować czegoś tylko dlatego że po tym jest dobra praca.
Jeśli już się decydujemy na studiowanie to trzeba się realizować w czymś co się lubi. Nie ma sensu marnować czasu na studiach dla samej idei studiowania.
Mi dyplomy do niczego nie były/są potrzebne, ale ja miałem zawsze wyjście awaryjne, z którego po prostu skorzystałem.
Chciałbym się z wami podzielić świetnym cytatem który właśnie usłyszałem z okazji matur:
Jeżeli wybierzesz trudne, oblegane przez innych studia, będziesz się twardo uczył osiągając conajmniej dobre wyniki i ukończysz je w terminie ... Pracodawcy będą na ciebie czekali z dobrą pracą ... A na pozostałych nie czeka nikt.
Patrząc po mojej dziewczynie i jej studiach to najlepiej zapowiadający się reprezentanci jej przyszłego zawodu wcale nie są w czołówce biorąc pod uwagę oceny a Ci co raczej na 4 jadą.
Znam gościa bez żadnych studiów który założył firmę i w tej chwili zarabia takie pieniądze jakich ty prawdopodobnie nigdy na oczy nie zobaczysz, znam też gościa po obleganych studiach który na piątkach zrobił dyplom i w tej chwili robi właśnie u tego gościa za 2500 zł.
Więc wsadź se swoje mundrosci w buty
Twoje prostolinijne i wręcz naiwne poglądy na świat którymi raczysz nas na tym forum wynikają zapewne z tego, że tobie bida nigdy w dupe nie zajrzała. Od małego miałeś wszystko. Taki trochę A.l.e.x 2.0
Ja kończę gównostudia typu filologia angielska i skończę prawdopodobnie jako nauczyciel robiąc za 1600 zł i dorabiając korepetycjami/ szkołami językowymi.
Pisałem już o tym kiedyś. Dobra uczelnia, odpowiedni kierunek i czasem już na przedostatnim roku studiów otrzymuje się oferty z kraju i zagranicy.
Przykładowo: wydział architektury Politechniki Warszawskiej. Na ostatnim roku studiów roi się od skautów. Moja była Pani dostała kontrakt 2-letni w jednym z największych biur architektonicznych w Dublinie. Potem przedłużony. Warunek: język angielski. I tyle.
Oczywiście, zawsze znajdą się narzekający, którzy w nic nie inwestują, nawet w siebie, którym zawsze jest wszędzie pod górkę i którzy oczekują państwa socjalistycznego, które będzie im przewijać pieluchy.
Niech jadą więc do Zjednoczonego Królestwa i głosują za brexitem. I tak maja fajnie, bo Zjednoczone Królestwo żerowało na innych przez 300 lat, a my na UE żerujemy dopiero od 10 :D
Ashawer, jakbys otworzyl oczy, to moze bys zobaczyl wiecej niz chcesz widziec.
Nie kazdy ma mozliwosc studiowania na dobrej uczelni, nie kazdych rodziców stac na poslanie dziecka na studia, nie kazdy otrzyma stypendium.
Reszta musi radzic sobie sama, praca caly tydzien, studia i rozwijanie sie w danym kierunku.
Nie kazdy ma kolorowo, nie kazdy moze poswiecic duzo czasu na nauke i miec wyjebane na reszte, czy ma co jesc, gdzie mieszkac, bo rodzice wszystko zafunduja, kupia samochodzic, oplaca imprezki i wycieczki.
Jak mozna byc tak krótkowzrocznym, wrecz ograniczonym...
Ciekawe kiedy przestanie obowiązywać to złudzenie, że tylko studia gwarantują porządne zarobki. Zgodzę się z tym stwierdzeniem ale tylko w przypadku studiów po których zostaje się specjalistą czyli medycyna np. Ja studiów ukończonych nie mam żadnych a mimo to zarabiam lepiej niż 90% ludzi których znam i którzy studia mają zrobione z tytułami magistra włącznie. I wcale nie mówię tu o ludziach po socjologii itp.
Tak naprawdę, to się liczy zaradność w życiu. Pizda po polibudzie i tak tą pizdą zostanie. Czyż nie? A obrotny mechanik po podstawówce czasu wolnego nie ma, bo tyle ma zamówień. A pieniądze, to ostatnia rzecz, na którą może narzekać.
soul, akurat filologia angielska i serwis Gry-Online w jednym zdaniu mają prawo występować tylko w charakterze prześmiewczym :)
tak na szybko, odpalamy słownik z transkrypcją fonetyczną i sprawdzamy te trzy wyrazy:
ultimate
stalker
half-life
P.S. no offense, darmowa porada od niedorobionego filologa :)
Jak sie jest nieogarem to i najlepsze studia w niczym nie pomoga ;]
Pan Vader ma całkowitą rację i bardzo mądrze pisze.
Mój przykład:
Lat 21, w trakcie studiów zaocznych, pracujący po przeprowadzce do dużego miasta, czynsz za mieszkanie większy niż mediana polskich wynagrodzeń.
Bycie programistą to dosłownie jak oszukiwanie, nie obowiązują nas żadne problemy, z którymi borykają się inni ludzie, których znam lub znałem męczący się za 15zł/h w byle jakiej pracy.
Dla mnie podstawowym problemem jest nastawienie ludzi do studiów. Przekonanie jest takie, że studia "zrobią" z kogoś specjalistę. Niestety jest jednak odwrotnie i to pytanie co człowiek zrobi ze studiami. Po tym samym wydziale, kierunku i grupie wychodzi 20 zupełnie różnych osób. U mnie na studiach część się interesowała czymś dodatkowo, część się dużo uczyła, część była bardziej kreatywna, inni po prostu zaliczali przedmioty i liczyli, że po studiach "jakoś to będzie". Najlepiej wyszli Ci, co potrafili się składnie wypowiedzieć i jasno zaprezentować techniczny problem, zaprezentować siebie i do tego dużo się uczyli, mieli dodatkowe zainteresowania, bądź byli kreatywni i cheli zrobić coś na własną rękę.
Zawsze mnie irytuje jak z kimś gadam i komentuje, że ja to mam dobrze i "farta", że informatykę kończyłem. Tylko jakoś do świadomości ludzie nie przyjmują, że ledwie wyrabiałem na studiach, robiłem magisterkę dziennie i pracowałem na raz i pisałem pracę magisterską śpiąc po 3 godziny dziennie, zainwestowałem dziesiątki tysięcy złotych w certyfikacje z własnej kieszeni i przeprowadziłem się na 2 koniec świata, żeby zdobyć za granicą doświadczenie. W oczach ludzi obok to idzie się na studia, dryfuje się przez 5 lat jakoś tam zaliczając i papier magicznie powoduje, że pracodawcy ustawiają się w kolejce. Chodzenie z musu na zajęcia i wracanie do domu, żeby pyknąć w Fifę, albo spić browara to przeciętność. Nie mam nic przeciwko przeciętności, należy mieć jednak realistyczne podejście do życia i oczekiwać później przeciętnego zainteresowania pracodawców i przeciętnego wynagrodzenia, jeśli nie jest się na tyle kreatywnym i obrotnym, żeby wystartować z czymś na własną rękę.
Te mity o internetowym selfmade nadal funkcjonują?
Kilka lat temu na facebookowym wallu pewnej znanej osoby rozgorzała ostra dyskusja na ten temat.
Przyszedł inny, równie znany pan, który już nie zajmował się branżą internetową i wyjaśnił od serca. Wiekszość ówczesnych rozwijających się portali opierała się na pożyczkach od rodziców lub znajomych. Valhalla, Fotka, Grono, Gry-Online. Nawet Showup. Można było to poznać po tym, że od razu były tworzone jako sp. z o.o. A póżniej funkcjonowały miejskie legendy, takie jak o redaktorach Valhalli, którzy w '99 zarabiali na pisaniu o grach po 3tys. miesięcznie. Czyli równowartośc highendowego 19c monitora.
Praca była, i to ciężka. Ale bez początkowych zastrzyków finansowych mamy i taty, ówcześni 20 latkowie utoneli by w ciągu pierwszego roku. Jak setki innych o których nawet dziś nie pamiętamy.
Internetowy selfmade w Polsce można policzyć na palcach jednej ręki. nie liczę dzisiejszych gwiazd youtuba. Bo to inna para kaloszy.
Vader - Częściowo to prawda, ale w zawodach, na które jest popyt, osoby przeciętne zarabiają godziwie. Gorzej jest z osobami przeciętnymi, które kończą kierunki, na które jest zalew absolwentów, a pracy mało. W takim wypadku wybitni dadzą sobię radę a przeciętni będą musieli szukać szczęścia gdzie indziej narzekając na to, że wybrali kierunek, po którym nie ma roboty, obijali się podczas studiów, wychodzą poza mury uczelni i raptem roboty nie ma. Ja bym wolał zostać stolarzem/kamieniarzem/spawaczem niż skończyć kierunek przedłużający dzieciństwo o 5 lat.
To co napisał Longwinter nie jest gwarantem sukcesu, ale lepszej metody nie ma. Znam dużo osób, które dokładnie tak potoczyły swoje kariery i odniosły sukces zawodowy (przez sukces rozumiem dobrą i prestiżową pracę, a nie doganianie Kulczyka). Zarówno osoby biedne, jak i bogate. Zarówno osoby z kontaktami, jak i bez kontaktów.
Do zespołu niezbędnych cech dodałbym jeszcze zaradność życiową potocznie rozumianą jak "ogarniętość", bo niestety znam wiele jeszcze mądrzejszych i jeszcze bardziej pracowitych osób od ww., które kompletnie nie potrafiły pokierować swoją karierą.
A jak wyglądają dane dotyczące średniej płacy według wykształcenia? Czy nie jest tak, że statystycznie osoba z wykształceniem wyższym zarabia więcej? Jak wyglądają podobne dane dotyczące bezrobocia?
Oczywiście, idealnie jest gdy studiujemy coś z pasją, a potem znajdujemy w tej dziedzinie zatrudnienie albo sami kreujemy firmę i tworzymy miejsca pracy. Ale rzeczywistość często wymaga jednak pewnej elastyczności. I chyba mimo wszystko na rynku pracy ludziom z wykształceniem wyższym jest łatwiej...
Dane statystyczne z 2014 roku podają, że osoba z wykształceniem podstawowym i gimnazjalnym zarabiała wtedy średnio 2400 brutto. Osoba po zawodówce: 2650. Osoba z wykształceniem średnim: 3100. Osoba po studiach licencjackich/inżynierskich - 3900. Magister: 4500. Osoba z wykształceniem wyższym magisterskim inżynierskim - 5750.
Hahaha, po samym pierwszym poscie bylem przekonany, ze to sa przesmiewcze heheszki, a potem czytam dalej i okazuje sie, ze jednak nie, lol.
