Czy dzielenie gier na epizody faktycznie jest takie złe?

Spis treści

• Czy dzielenie gier na epizody faktycznie jest takie złe?
• Epizodyczność doskonała?
• Gracze 1, IO Interactive 0

Podzielenie Hitmana z 2016 roku na epizody było ze strony IO Interactive bardzo odważnym posunięciem, które wzbudziło spore kontrowersje i wywołało wiele negatywnego szumu. Serwowanie gry w kawałkach skojarzyło się graczom z praktykami w rodzaju wczesnego dostępu czy DLC, czemu dali głośny wyraz – nie tylko ostrą krytyką w sieci, ale także wstrzymując się z zakupem do czasu premiery całego sezonu.

Sam zresztą także marudziłem, że podział na odcinki do przygód Agenta 47 kompletnie nie pasuje, że to strzał w stopę i wielki błąd. W efekcie również byłem wśród tych, którzy tytuł ten kupili długo po premierze, gdy dostępny był już w całości. I okazało się, że wielkim błędem nie była wcale jego epizodyczność, tylko nasz upór.

Paryż z pierwszego epizodu był dość specyficzną lokacją. Być może odbiór takiego modelu dystrybucyjnego okazałby się lepszy, gdybyśmy na start dostali którąś z cieplej przyjętych miejscówek?

Trudne powroty

Gdy w końcu odpaliłem grę, zostałem przytłoczony. Sześć potężnych misji głównej kampanii, które można i chce się przechodzić na dziesiątki sposobów, odkrywając ich wszystkie sekrety. Dużo skromniejsze, ale także oferujące kilka godzin zabawy przy „maksowaniu” poziomy samouczka. Bonusowe zadania, jakich gra się w międzyczasie doczekała. Dodatkowa kampania „Szóstka z Sarajewa” (to akurat najsłabszy punkt tytułu, ale też stanowiący chwilę rozrywki), a z czasem również Pacjent Zero. Często bardzo pomysłowe wyzwania eskalacji. Będące ostatecznym testem naszych umiejętności jednorazowe, ograniczone czasowo specjalne kontrakty, które da się wykonać raz i tylko raz.

KWESTIA CENY

Jak wychodziliśmy finansowo na kupowaniu gry „w kawałkach”? Jeśli decydowaliśmy się na nabycie całego sezonu, wykładając kasę z góry, to taka przyjemność kosztowała mniej więcej tyle, ile inne duże gry, czyli około 240 zł. Mogliśmy także płacić osobno za poszczególne odcinki. Intro Pack, składający się z prologu oraz pierwszego epizodu, wyceniono na około 60 zł, zaś każda kolejna lokacja kosztowała około 40 zł. Nabywając grę oddzielnie, w sumie wydaliśmy więcej niż przy jednorazowym zakupie, ale za to mogliśmy płacić w ratach, czyniąc transakcję mniej bolesną dla portfela.

Kompletny sezon Hitmana okazał się grą tak olbrzymią, że jest regularnym gościem napędu Blu-ray mojej konsoli od ponad pół roku – i mimo mnóstwa spędzonych z nim godzin wciąż ledwie liznąłem jego zawartość, skupiając się na „maksowaniu” głównych misji i eliminowaniu nieuchwytnych celów. Wciąż raptem rzuciłem okiem na pozostałe tryby. Niby należy się cieszyć – dobrego nigdy za wiele. Przy tak bogatej ofercie czasem jednak autentycznie ciężko zdecydować się, za co się w ogóle zabrać, co robić i w jakiej kolejności.

Co więcej, charakter gry sprawia, że doskonale sprawdza się ona w trakcie kilkugodzinnych sesji, najlepiej oddzielonych przynajmniej kilkudniowymi przerwami – w innym razie wymagająca dużej dozy cierpliwości rozgrywka zaczyna w końcu nużyć. A każdy, kto stara się być w miarę na czasie z nowymi tytułami, dobrze wie, jak trudne bywają powroty do wcześniej testowanych produkcji, gdy na horyzoncie cały czas majaczą świeże, absorbujące premiery. Jak dotąd Hitman z reguły wychodził u mnie zwycięsko ze starć z kuszącymi nowościami, ale bywało i tak, że odchodził w cień na długie tygodnie.

No i muszę zaznaczyć, że niesamowicie przypadł mi do gustu – gdyby zaś udał się twórcom „zaledwie” bardzo dobrze, to pewnie skończyłbym na zabawie z głównymi misjami, jak w przypadku większości gier. I w efekcie nawet nie miałbym okazji docenić tego, przy czym Hitman w pełni rozwija skrzydła – poznawania najróżniejszych metod eliminacji celów.

Sapienza powszechnie uważana jest za najlepszą mapę z całego sezonu.