Najciekawsze materiały do: Call of Duty 4: Modern Warfare

Jedenaście lat temu wrażenie robił fotorealizm. Z czasem odkrywałem mechanizmy, które zniechęciły mnie do całej serii. Przede wszystkim szybkość rozgrywki, rollercoaster (czytaj: wariacki pęd) i ucieczka przed aktywującymi się pod nogami granatami. Tylko jedna misja dawała trochę satysfakcji. Mam na myśli czołganie się w wysokiej trawie gdzieś w Czernobylu. Potem gracza czekała strzelanina, przed którą można było zabezpieczyć się rozstawianiem min przeciwpiechotnych. Jednak to nie jest tytuł, po który chętnie sięgałem.

Najlepsza odsłona cyklu.

Cud miód grało się w dzieciństwie

Call of Duty IV Modern Warfare Single Player 6,5/10:

Witajcie, na wstępie chce powiedzieć, że gre można przejść w 3-4h, ja ukończyłem ją dziś po raz drugi na poziomie normalnym. Wybór broni jest dość spory, niezły rozrzut w broniach, grafika jak na 2007 rok na prawde niezła, karabiny, postacie, samochody, helikoptetry, itp bardzo ładnie wyglądają, muzyczka w grze również mi się spodobała. Misje proste liniowe i wciągające, gra to taki typowy shooter, kampania jest krótka ale dość dobra. Na pewno raz na dwa lata sobie przejdę kampanie, polecam serdecznie, gra na jedno posiedzenie przy kompie. Trzymajcie się.

Do gry wróciłem po jakichś 10 latach od czasu jej pierwszego przejścia i poza już nie tak dobrą grafiką nawet się nie zestarzała, mało tego grało mi się w nią tak dobrze jak kiedyś, choć i tak miano ulubionej z trylogii Modern Warfare należy do dwójeczki. Do liniowości przyzwyczaiła nas każda z części, także nie ma co traktować tego jako zarzut, ale nie wybaczam krótkiego czasu gry, z którego również słynie seria. Te 5-6 godzin, które przeznaczymy na kampanię w trybie dla pojedyńczego gracza to zdecydowanie za krótko i chciałoby się więcej. Ciekawe misje i ciekawi bohaterowie z Kapitanem Price na czele, a tej w Czarnobylu nie zapomnę nigdy. Grałem we wszystkie poprzednie części, nawet te które ukazały się tylko na konsolach i uważam, że pójście w czasy nowoczesne było dobrym kierunkiem, choć można było wykorzystać tutaj lepszy balans, tzn. czasy współczesne i drugowojenne naprzemiennie, albo chociaż co 3 lata. Do gry z pewnością jeszcze kiedyś wrócę, tak jak robię to w przypadku wszystkich innych części.

Długo się bronił przed zagraniem w tą część, bo jedynie tolerowałem 2 wojnę światową. Wczoraj po przejściu gry po raz pierwszy uważam, że jest świetna. Oczywiście jest bardzo krótka i liniowa, ale jest to doświadczenie dające masę zabawy i satysfakcji. No i grafika nawet dziś prezentuje się świetnie. Już nie mogę się doczekać zagrania w MW2.

8,5 na 10 fajna kampania fajna grafika dźwięki

Bardzo fajna gra

Całkiem dobra gra mamy różne bronie odmienne realia od tych drugowojennych.Bardzo dobrą grafikę ,różne misje, możliwość wyboru broni czy zwrot akcji.Jest w czym wybierać pośród zalet jest także wersja remastered która ma jeszcze lepszą grafikę.Jednak misji nie możemy wykonywać jak chcemy trzeba tu współpracować z grupą. Co pokazuje misja na Ukrainie w Prypeci gdzie trzeba się przemknąć przez obszar. W przeciwnym wypadku nas zastrzelą.Polecam

Gra z 2007, a nawet teraz da sie w to grac - czego nie mozna powiedziec o wszystkich grach z tego rocznika. Fabula liniowa, ale daje jakies pole manewru dla gracza. Oprocz misji na czas - za tymi nie przepadam.

Call of Duty 4: Modern Warfare to gra FPS z 2007 od Infinity Ward. To wstrząsające, intensywne i wciągające spojrzenie na wojnę w nowym tysiącleciu. Wyrwanie się ze strefy komfortu okupowanej przez nazistów Europy i wskoczenie w czasy bardziej współczesne było sporym ryzykiem studia, ale to ryzyko się opłaciło. Rozgrywka w trybie dla jednego gracza jest z pewnością najlepszym dziełem Infinty Ward, a sama gra zawstydziła Crysis, który był przecież zdecydowanie najładniejszą produkcją 2007 roku. Call of Duty 4 zwyciężył. Ponadczasowy klasyk, który na nowo zdefiniował gatunek FPS. To wspaniały i nie do pominięcia klasyk w świecie gier. Najlepsza część w serii. Blisko gamingowej perfekcji.
Gameplay. W przeciwieństwie do poprzednich produkcji Infinity Ward gra opowiada jedną, ciągłą historię. To skuteczne narzędzie. Gra opowiada swoją historię z wielu perspektyw, bo gramy brytyjskim agentem SAS, a także amerykańskim żołnierzem piechoty morskiej. Chociaż sama historia, która kręci się wokół skradzionych rosyjskich bomb nuklearnych i terrorystów z Bliskiego Wschodu nie jest specjalnie nowatorska to jest przyjemna. To niezwykle intensywna strzelanka głównie dlatego, że jest tak wielu wrogów i są mądrzejsi niż w CoD i CoD 2 dzięki udoskonalonej sztucznej inteligencji. Jeśli nie będziemy flankować wroga możemy być pewni, że on nas zaflankuje. Wrogowie zazwyczaj wiedzą, że należy pozostać w ukryciu, a nie walczyć na otwartej przestrzeni. Dlatego strzelają z RPG i rzucają wiele granatów. Próbują nas wykurzyć, a ponieważ większość samochodów eksploduje i zabija nas, jeśli zostaniemy obok nich dość często jesteśmy zmuszeni się ruszyć. Wróg ma także dostęp do psów, a to poważne utrapienie, bo nie boją się i nie martwią się, że zginą od naszych kul. Chcą tylko rozerwać nam gardło. Psy poruszają się szybko i czasami atakują, zanim się odwrócimy, żeby ich zobaczyć. Jeśli pies zaatakuje uderzymy o ziemię i mamy ledwie dwie sekundy na wykonanie ataku wręcz i złamanie psu karku. Inaczej pies rozerwie nam gardło i umrzemy. Sztuczna inteligencja naszych sojuszników jest znakomita. Poruszają się, zachowują się i reagują jak ich prawdziwi wojskowi odpowiednicy. Duże wrażenie robi też inteligentna fizyka pocisków. Kiedy strzelamy w ścianę kule niekoniecznie zatrzymują się w miejscu. Kaliber pocisku, odległość i grubość ściany określają jak bardzo pocisk jest spowolniony. Drewno i płyta gipsowo-kartonowa zwykle nie zatrzymają kuli. Możemy więc strzelać przez ściany i trafiać wrogów ukrywających się. Jest to dość istotny element wpleciony w kampanię dla pojedynczego gracza. Większa część kampanii polega na przechodzeniu przez serię dość krótkich, liniowych poziomów. Istnieje kilka misji obrony w której można opracować własną strategię odparcia ataku wroga. Jednak większość czasu spędzamy zgodnie ze standardową procedurą operacyjną. Istnieje jednak kilka zmian w standardowej formule strzelanek dzięki którym elementy nie stają się powtarzalne. Podczas kampanii przejmujemy chwilową kontrolę nad pozycją strzelca podczas lotu helikopterem przez miasto na Bliskim Wschodzie. Moim osobistym faworytem jest krótki moment w którym znajdujemy się przed zamontowanym karabinem snajperskim. Nasz cel znajduje się w znacznej odległości. Aby oddać celny strzał należy dostosować się do wiatru i efektu Coriolisa spowodowanego obrotem Ziemi. Kiedy oddamy strzał widzimy jak się zakrzywia. To niesamowity moment w grze, która ma kilka takich niezapomnianych niespodzianek. Tryb dla jednego gracza w COD4 jest świetny, ponieważ dostarcza niesamowitych wrażeń. Poświęcono czas na ożywienie nowoczesnego uzbrojenia. Wiele niesamowitych narzędzi wojennych używanych dzisiaj ma zastosowanie w COD4. Obsługujemy broń śmigłowca bojowego AC-130, który lata nad polem bitwy i strzela pociskami 105 mm, które dziesiątkują wroga i dokonujemy dużych eksplozji za pomocą rakiet Javelin, które spadają prosto w dół i trafiają w cieńszy górny pancerz czołgów i przeglądamy mały arsenał zarówno lekkich jak i ciężkich dział wyposażonych w różnorodne lunety i ulepszenia. Mając na polu bitwy zadziwiającą liczbę wrogów do przetrwania potrzebujemy najnowocześniejszych technologii. Moja ulubiona misja to snajperska, która ociera się o geniusz. Na poziomie trudności normalnym kampania oferuje ok 6 godzin. Na poziomie Marines 8-9 godzin.
Grafika i udźwiękowienie. Gra na premierę działała wręcz idealnie z kilkoma rzadkimi czkawkami w liczbie klatek na sekundę oferując bogate detale, świetne tekstury, doskonałe animacje dla sojuszników, niesamowite efekty cząsteczkowe i gwiezdne oświetlenie. Grafika świetnie sobie radzi z renderowaniem szeroko otwartych pól, ciasnych budynków i silosów ziejących dymem. Dźwięk jest równie imponujący. Walka jest głośna. Krzyki sojuszników, przekleństwa wrogów, złowieszczy brzęk granatu spadającego u naszych stóp tworzą niesamowite wrażenia. Możemy zatracić się w walce wciągnięci przez grafikę i dźwięk. To doskonały technicznie wysiłek, który nie zawiódł. Oczywiście w 2007 roku nic graficznie nie mogło równać się z Crysis, ale CoD4:MW po blisko dekadzie od premiery został zremasterowany więc w odświeżonej wersji graficznie nawet obecnie nie ma się czego wstydzić.
Podsumowanie. Kampania dla jednego gracza to mistrzowska klasa kreatywności. Każda misja niezależnie od tego czy jest to wysokooktanowy atak frontalny czy skradankowa infiltracja jest przygotowywana z należytą starannością dzięki czemu rozgrywka jest różnorodna i stale wciągająca. Nowoczesna technologia wojskowa i dbałość o detale zrobiło ogromne wrażenie. Zarówno tryb single player i tryb wieloosobowy rozkochał miliony osób. Po premnierze tej gry FPS świat gier wideo już nigdy nie był taki sam, bo stanowiło globalny punkt zwrotny w świecie gier wideo, a w szczególności FPS w jakim poszły kierunku. Płynność i poczucie zaangażowania uzyskane dzięki temu produktowi sprawiły, że CoD4 stał się punktem odniesienia i od tego momentu cała panorama gier FPS wyglądała jak coś co próbuje z niej naśladować. W 2016 wydano zremasterowaną wersję, która ma lepsze tekstury i efekty, ale mocno podniosła wymagania sprzętowe.
https://www.youtube.com/watch?v=ELd7Ntpuc4E&ab_channel=NRMwalkthroughHD
FPSy, które mocno mi zaimponowały to między innymi Doom 1993 i Doom II 1994, System Shock 1994, Duke Nukem 3d 1996 i Blood 1997, Dark Forces II - Jedi Knight 1997, GoldenEye 007 1997, Quake II 1997, Half Life 1998, Unreal 1998, The Operative: No One Lives Forever 2000, HALO 2001 i HALO 2 2004, Return to Castle Wolfenstein 2001, Soldier of Fortune II 2002, Half Life 2 2004, F.E.A.R.2005, Call of Duty 4: Modern Warfare 2007, S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl 2007 i S.T.A.L.K.E.R.: Call of Pripyat 2009.