Recenzja gry Suicide Squad: Kill The Justice League. Ekipa Harley Quinn walczy głównie z nudą

Stop, nie biegać po Metropolis!

Różnorodności próżno szukać także w walce głównymi bohaterami. Każdy z nich okazuje się dość podobny, tyle że jedne postacie dzierżą karabiny snajperskie, inne działka typu minigun. Główne różnice polegają na mechanice poruszania się. Harley dysponuje hakiem z linką i towarzyszy jej dron, Kapitan ma swój boomerang, który teleportuje go do miejsca rzutu, Deadshot wyposażony jest w tradycyjny jetpack, a Shark po prostu wysoko skacze i wykorzystuje kilka tradycyjnych „dashy”.

Każda z tych metod wydaje się jednak zaprojektowana tak, by nas hamować i ograniczać. Biorąc pod uwagę, iż Metropolis jest relatywnie małe, czuć, że twórcy celowo ograniczyli możliwość szybkiego i precyzyjnego poruszania się po nim. Swoją ulubioną postać wybieramy na podstawie tego, jak nam się nią steruje, zwłaszcza w górę, na dachy, przez pełne różnych blokad ściany budynków. Ja nie mogłem się przyzwyczaić do nikogo poza Deadshotem i jego jetpackiem. Zamiast opcji płynnego „baletu” w walce każdą postacią twórcy zaserwowali prawdziwych skazańców, z elektronicznymi opaskami blokującymi swobodę ruchu.

20% szansy przez 3 sekundy na +15% DPS przy 20x combo

Kwestia samego lootu to kolejny element, w którym znajdziemy tyleż wad, co i zalet. Widać, że twórcy odrobili – niektóre – lekcje i nie zapomnieli o takich obowiązkowych mechanikach jak crafting nowych typów broni, ulepszanie już posiadanego sprzętu czy możliwość wylosowania innych perków. Na pierwszy rzut oka ogrom opcji i kombinacji wydaje się niemal przytłaczający. Ale szybko okazuje się, że ilość nie przekłada się na jakość. Każda broń opisana jest absurdalnie długą regułką dotyczącą bonusów, z czego większość przypomina hasła typu: „czas przeładowania zmniejsza się z 1,9 sekundy do 1,7”.

Podobnie jest z drzewkami skilli i talentów, jakie odblokowujemy dla każdej postaci. Można stracić drugie tyle czasu gry, czytając, że „trafienie wroga bronią melee 3x i wykonanie 5x combo powoduje, iż przez 15 sekund przeciwnik będzie otrzymywał 20% więcej obrażeń, szansa na uderzenie krytyczne wzrośnie do 30%, a nasze tarcze zyskają 50% szansy, by zregenerować się o 1/3 – działa tylko przez 15 sekund”... To zmyślony opis, ale oddający styl, który obowiązuje w grze, tyle że w chaosie walki nie zwraca się na takie niuanse uwagi, nie ma znaczenia, czy coś trwa pół sekundy dłużej, czy krócej.

Zabrakło tutaj poczucia zdobywania naprawdę znaczących nagród, i to z paru powodów. Te najbardziej istotne rzeczy, które zapełniają zablokowane wcześniej sloty, otrzymujemy albo w misjach fabularnych, albo za osiągnięcie konkretnego levelu. Sporadycznie odbieramy w menu po misji broń z zielonymi strzałkami oznaczającymi większe obrażenia. W świecie gry nie ma skrzyń, które można by lootować, nie ma nagród za wyeliminowanie jakiegoś większego patrolu. Dopiero po paru godzinach zorientowałem się, że wrogowie czasem zostawiają jakąś śmieciową broń, bo sporadycznie wypada z nich coś, co wygląda jak świecąca tyczka i zwykle nadaje się od razu na przemiał.

„Podjęłam decyzję! Zmodyfikuję waszą jedyną misję”

W loocie generalnie wszystko sprowadza się do zdobywania elementów z czerwonego setu – o ile będziemy mieli do tego cierpliwość i chęć powtarzania w kółko tych samych aktywności. Już wstęp do walki z finałowym bossem daje pewien przedsmak endgame’u – dotarcie do lokacji z przeciwnikiem wymaga bowiem farmienia nowej waluty i jakby opłacenia swojego wstępu do nowej (mniejszej) lokacji. A tam czeka coś w stylu strike’ów, tylko oczywiście występują te same misje, co przez całą grę, na podobnych dachach, tyle że z kolejnymi modyfikatorami, takimi jak limit czasu czy eksplodujący wrogowie. No i dochodzi jeszcze tryb hordy!

Ja wiem, że looter shooter ogólnie polega na powtarzalności, ale już w przecierającej temu gatunkowi szlaki pierwszej części Destiny było to zrobione lepiej, z większą różnorodnością, z poczuciem nagrody za nasz czas i wysiłek. W The Division bawiło już samo błąkanie się po Strefie Mroku i oczekiwanie, co nas spotka, walczyło się o skrzynie, w których mógł się kryć metasprzęt. W Legionie Samobójców: Śmierci Lidze Sprawiedliwości niczego z tego nie doświadczyłem i wydaje mi się, że nawet bycie największym fanem tego uniwersum oraz bohaterów Legionu nie da powodów, by cieszyć się grą i usprawiedliwiać twórców. Być może wystarczy, by dotrwać do nowego sezonu i sprawdzić, czy przygotowano w nim jakieś nowości.

Sorry, Harley, to nie przez Ciebie zostaję z Batgirl

Suicide Squad to dla mnie kolejny dowód na to, jak trudnym gatunkiem jest looter shooter. Jak kłopotliwe okazuje się właściwe zaprojektowanie systemu progresu i rozwoju postaci, jak niełatwo wzbudzić w graczu uczucie satysfakcji i dać mu istotne wirtualne nagrody za zainwestowany czas i pieniądze. Jest też niezrozumiałym przypadkiem tego, jak w 2024 roku można jeszcze zapominać o zapełnieniu otwartego świata pomysłowymi znajdźkami, sekretami do odkrycia, nagrodami. Metropolis to ładnie zaprojektowana, retrofuturystyczna makieta, która służy wyłącznie do tego, by oferować dachy do walk i zmuszać do dłuższego docierania na miejsce misji.

Szkoda, bo myślę, że gdyby zrobiono tę grę w stylu Marvel’s Guardians of the Galaxy lub choćby Gotham Knights, rezultat byłby o niebo lepszy. Legion Samobójców ma kapitalnych bohaterów, parę niezłych tekstów i żartów, świetną grafikę twarzy, ciekawą fabułę z kilkoma zwrotami akcji i kontrowersjami, o których można długo dyskutować, oraz walkę, która sprawia całkiem sporo frajdy podczas eliminacji mobów – tyle że do pewnego momentu.

Pusty otwarty świat i elementy looter shootera ciągną Legion Samobójców: Śmierć Lidze Sprawiedliwości niczym kamień u szyi prosto w głąb nijakości, by ostatecznie utopić tę grę w totalnym braku kreatywności i powtarzaniu w kółko tej samej misji na tym samym dachu, bez istotnych nagród – nieważne, czy to w kampanii fabularnej, czy w zapychaczu do kampanii, czy w endgamie. Wspieranie zawartości drobnymi modyfikacjami nie wystarczy, żeby wciągnąć na dłużej, a to, czy gra zmieni się na lepsze za pół roku, nie ma teraz żadnego znaczenia.

Sorry, Harley, sorry, Legionie Samobójców – jesteście zdecydowanie barwniejszą, ciekawszą ekipą, ale „Nudziarze Gotham” rozjechali was lepszym, bardziej różnorodnym gameplayem, a ich New Game+ wygrywa z czekaniem na nowe sezony.