Nie rozumiem, czemu Blizzard wydał Warcraft 3 Reforged

No dobrze, powiedzmy sobie jedną rzecz otwarcie – zamieszanie wokół Warcrafta III: Reforged jest nieco przesadzone, nawet jeśli przyczynę całej tej sytuacji stanowią realne problemy. Pomimo wszystkich swoich wad to w gruncie rzeczy nadal stary, dobry Warcraft III – świetny RTS, w pakiecie z równie udanym dodatkiem The Frozen Throne. Ani jedno, ani drugie z tych dzieł z pewnością nie zasłużyło na najniższą w historii ocenę graczy w serwisie Metacritic.

Burza towarzysząca najnowszemu dziełu Blizzard Entertainment tylko częściowo związana jest z jakością samej gry. To bardziej wyraz frustracji. Kara za niespełnione obietnice oraz obecny stan wspomnianego studia deweloperskiego. Długie lata firma ta była przez graczy darzona olbrzymim zaufaniem, a obecnie – przez nieprzemyślane ruchy i głupie błędy – raz za razem to zaufanie zawodzi. Gracze czują się zdradzeni, a zdrada zawsze karana jest najmocniej.

Blizzard dostaje też od fanów srogie baty za kontrowersyjne zmiany w licencji użytkownika, które de facto odbierają twórcom modów prawa do ich dzieł. Jak na dłoni widać, że powodem wprowadzenia tych poprawek jest – nie bójmy się tego słowa – chciwość. Firma chce w przyszłości uniknąć takiego scenariusza jak w przypadku Doty (Defense of the Ancients), czyli sytuacji, gdy autorzy moda tworzą coś o ewidentnym potencjale sprzedażowym, a następnie wynoszą to poza grę w formie komercyjnego produktu. Tutaj akurat krytykę uważam za absolutnie uzasadnioną i – szczerze mówiąc – mam nadzieję, że deweloper jeszcze tę sprawę przemyśli.

Zaryzykuję jednak tezę, że gdyby podczas zapowiedzi na BlizzConie 2018 nie padały hasła o ambitnym remake’u – nie obiecywano by ulepszonego interfejsu, a także zremasterowanych kampanii z zupełnie nowymi, znacznie bardziej szczegółowymi i widowiskowymi scenami przerywnikowymi – większość z nas łyknęłaby Warcrafta III: Reforged bez mrugnięcia okiem. Niektórzy pewnie otarliby łezkę za utraconymi funkcjami w trybie multiplayer albo ponarzekali na „ociężałe” menu, ale koniec końców cieszyliby się grą, która w sumie nie odbiega specjalnie od tego, czego spodziewamy się po przeciętnym remasterze.

Jednym z głównych atutów Reforged jest poprawiona oprawa graficzna.

Bo ostatecznie otrzymaliśmy właśnie taki zwyczajny, typowy remaster, a nie remake w stylu Resident Evil 2 z 2019 roku. Grę, która nie jest tak dobra, jak mogłaby być, i z pewnością nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań, a do tego nie zachwyca wykonaniem (przykładowo przestarzały interfejs woła o pomstę do nieba).

To po prostu Warcraft III „na modach” – najważniejszym elementem są tutaj ulepszone tekstury, modele i wsparcie dla wyższych rozdzielczości. Mamy także dodatkowe misje w kampanii, które rozbudowują nieco pewne części opowieści, takie jak np. perypetie Thralla w prologu. Gra się w nie całkiem fajnie, bo Blizzard dalej wie, jak zaprojektować dobre mapy i zadania, ale moim zdaniem nie wnoszą niczego odkrywczego do scenariusza i równie dobrze mogłoby ich nie być.

I tak naprawdę to samo można powiedzieć o... samym Warcrafcie III: Reforged. Myślą, która najczęściej towarzyszyła mi w trakcie kilkugodzinnego powrotu do Azeroth, było: „Nie rozumiem, po co oni to w ogóle wydali”.

W kampanii pojawiają się nowe wątki.

Wypuszczenie remastera w obecnej postaci wydaje się pozbawione sensu. Jasne, gra wygląda nieco lepiej, ale nie na tyle, by uznać ją za nowoczesny, atrakcyjny graficznie produkt – szczególnie że specyfika RTS-ów powoduje, iż wiele poprawek po prostu umyka nam podczas normalnej rozgrywki. Nowych graczy Reforged raczej nie przyciągnie (nie sądzę, by był to tytuł, który ma szansę pobić rekordy sprzedaży, nawet w założeniach swoich twórców), starych jedynie wkurza, bo grzebać przy legendach należy albo perfekcyjnie, albo wcale. Więc po co ci to wszystko było, Blizzardzie?