Najciekawsze materiały do: Drakensang: The Dark Eye

Bardzo dobra gra na jesienne wieczory.

Właśnie teraz ogrywam dwójkę wraz z dodatkiem i jest zajefajnie. W TDE jedyne co mnie drażniło to fakt, że ekipa zawsze lata z wyciągniętą bronią a nigdzie nie znalazłem moda, który zmieniałby to tak jak jest już zrobione w RoT.

ehh kiedyś się grało, ten sentyment. Szkoda, że firma upadła. Może ktoś kiedyś zrobi Drakensang 3. Ta gra jest dobrym przykładem że nie trzeba wracać do old-schoolowego typu gier jak to robi Philares of Eternity (brak 3d itp). Ale można zrobić świetne klasyczne rpg w nowoczesnym stylu..

Grę dostałem parę lat temu przypadkiem i po godzinie rzuciłem w kąt. Jakoś jednak zmogłem się i spróbowałem drugi raz. Gdy moja ekipa pokonała niedźwiedzia w jaskini jakoś na początku gry, co radośnie jej członkowie obwieścili, Drakensang zaczął mi się podobać. Następne godziny to było już totalnie wciągnięcie się w klimat i przygodę, i naprawdę był moment, że czytałem każdą książkę opisującą ten świat, bo zauroczył mnie totalnie. Gra z jednej strony jest lekka, prosta, a z drugiej to rasowy erpeg z wieloma statystykami i umiejętnościami, których możemy się nauczyć, i warto, bo niektórzy przeciwnicy zajdą nam ostro za skórę. Świetnie wspominam czas z tą częścią Drakensanga, którą stawiam o oczko wyżej niż kontynuację, choć obie są tak naprawdę perełkami. Nie ma tu setek wyborów moralnych i odcieni szarości jak w innych grach, ale właśnie tą radosną przygodą (chociaż oczywiście są bardziej ponure momenty czy lokacje) Drakensangi się tak wybijają. Szkoda, że Radon Labs padło i seria rozmieniła się na drobne, stając się jakimś przeglądarkowym straszydłem. Taki Drakensang 3 na nowym silniku i ze starymi mechanikami byłby czymś pięknym.

Jako że lubię giercować w tego typu gry magiem bądź supportem, to byłem bardzo zawiedziony. Ilość czarów jak na grę RPG to istna porażka.
Jeśli oczekujesz rozbudowanego systemu rozwoju postaci to mocno się zawiedziesz.

Naprawdę tytuł godny uwagi mechanika gry przypomina trochę nizastąpionego Dragon Age Origins.

Nie ma sensu zbierać złomu czy roślin i tracić mnóstwo czasu żeby sprzedawać kupcom potem za grosze.Na koniec gry miałem ponad 2500 Dukatów nikomu w sumie nie potrzebnych
dobry oręż czy zbroje znajduje się w questach niektóre aż ciężko by było ominąć.Co ciekawe w grze przewidziane było 16 poziomów dla każdej postaci ja skończyłem na 17 hę.

Chyba najbardziej ociężały erpeg jaki ukończyłem, no może poza Dungeon Siege 2.

Gra jest po prostu nudna, akcji w porównaniu do czasu gry ma tyle co symulatory chodzenia, teksty mało że słabo napisane (mało że bez polotu, wręcz są dziecine) to są jeszcze w nich błędy pokroju
- Witaj znów (co jest prawdą)
- Dzień dobry, jestem Zbyszko z Bogdańca, tralala...
No przecież każdy widząc znajomego się przedstawia za każdym razem, prawda?

System walki jest teoretycznie bardzo dobry, niestety w praktyce leży i kwiczy. Często kompani zmieniają cel, nie ma po co ustawiać się w logicznym szeregu bo i tak ją ignoruje przeciwnik, a gra nie oferuje żadnych realnych ułatwień. Postacie wykonują polecenia w momencie którego w zasadzie nie znamy co często przekreśla logikę działań, czasem kompani zmieniają cel, czasem któryś stoi nic nie robiąc (kto wie, może próbuje się wrogom przedstawiać?). Postacie mają nieraz problem nawet z uciekaniem... bo aktualnie sterowana z jakiegoś powodu się nie ruszy, więc pozostali wracają. Jest bardzo źle, całe pozytywne założenia walki zostały zmarnowane.

Brak tu jakiejkolwiek epickości, niby jest próba stworzenia jej pod sam koniec gry, ale mało że to już o wiele za późno, to jeszcze tylko na początku jest ten fajny moment uczestniczenia w czymś większym.

Gra każe zgadywać jaki współczynnik należy zwiększyć, by zwiększyć poziom umiejętności np w zielarstwie. Tak więc żeby grało się przyjemniej zwłaszcza na początku przed dodaniem "+1" robimy save'a żeby sprawdzić czy to jest to o co chodziło. Genialne podkopanie grywalności, samozaoranie w pełnym tego słowa znaczeniu.

Niezbyt czytelna mapa i minimapa. Katastrofalny dziennik, który właściwie każe zapamiętywać gdzie jaki npc jest, co strasznie dawało mi w kość przy każdej nowej sesji. Szukanie niektórych npc wraz z mega powolnym bieganiem postaci często rujnowało chęć do gry.

Twórcy nawet nie wysilali się by zadania w których mamy coś odnaleźć (czego na prawdę trzeba poszukać jak np przycisk ect.) były sprytnie poukrywane i to pomimo iż takich miejsc gdzie mogłoby nie brakuje, sam nie raz takie zobaczyłem... ale nic tam nie było. Po prostu ów przedmioty by było jakikolwiek zadanie są... malutkie. Czyż to nie genius nieróbstwa? Ręce i nogi opadają.

Na plus grafika, stara, ale gustowna. Muzycznie także jest ok, choć już same dźwięki są słabiutkie. Pomimo słabych tekstów do poczytania, to zadania wydają się w ciekawy sposób prowadzić gracza przekonując by grał dalej. A może one są po prostu odskocznią od tej masochistycznej gry?

Lokacje tzn miasta, wioski są bardzo fajne. Umowne, ale dające poczucie miejsca w którym jesteśmy. Niestety przy powolnie poruszającej się postaci szybko przestaniebyć ładnie. Teren poza zabudowaniami jest słabiutki, tylko trawa i rzeki go ratują. Podziemne korytarze choć są dobre, to potrafią czasem uniemożliwić skuteczną walkę. Ciekawy zagadek brak, naliczyłem zaledwie dwie.

Jak wiele osób do gry podchodziłem kilkukrotnie, szybko się od niej odbijając. Po przejściu czuję ulgę, ale na pewno Drakensang: The River of Time nie tknę. Spodziewałem się że grając z uporem w pewnym momencie gra mi się spodoba. Owszem, bez fajerwerków ale czasami tak bywało, ale te chwile trwały zbyt krótko, większość gry to nuda. Gra cierpi na permanentny zanik jakiejkolwiek dynamiki w jakimkolwiek aspekcie poza muzyką.

Świat The Dark Eye jest mi nieco znany i w nim Drakensang wypada według mnie gorzej niż przygodówki: Chains of Satinav i Memoria i to pomimo iż za przygodówkami nie jestem, oraz zdecydowanie gorzej niż bardzo dobry Demonicon, który mroczną fabułą, klimatem oraz światem rozkłada Darkensang na łopatki.
Drakensang: The Dark Eye ma na pewno sporo zawartości, co wiem że u wielu osób punktuje choćby gra była taka sobie. Jednak dla mnie zawartość w tej grze to taki argentyński tasiemiec o miłości...

Gra w ogólnym rozrachunku dupy nie urywa, ale była całkiem przyjemna.
Poskarżyłbym się jedynie na jakieś dziwne skalowanie poziomu trudności na sam koniec gry. Wydaje mi się, że zrobiłem absolutnie wszystkie misje i miałem bardzo wysoki poziom, do tego dobrze zbalansowaną i odpowiednio wyskillowaną drużynę, a mimo dosłownie to tuż przed finałową walką, nie dałem rady pokonać tych pionków, którzy strasznie szybko się respili i kładli mi kolejnych towarzyszy.
No i na ciekawe backstory towarzyszy / rozmowę z towarzyszami raczej nie ma co liczyć.

Miło wspominam, choć nie ukończyłem.