Najciekawsze materiały do: Alan Wake 2

W jedynkę nie grałem ale 2-jka strasznie mnie wymęczyła. Dotrwałem do końca bo szkoda było kasy. Ukończyłem w 18h i myślę, że trwała o 10h za dużo. Żeby przyspieszyć to sobie googlowałem kody do kłódek i do drzwi żeby nie glebić po ścianach i tracić czas. Zmniejszyłem poziom trudności na najłatwiejszy bo nie chce przeciwników gąbek tylko wystarczy w zupełności 1-2 strzały. Po pewnym czasie przestałem otwierać skrytki kulti i unikałem rymowanek. Ucieszyłem się jak wyskoczył mi napis, że to koniec gry przy (Sadze, Saga) ale kur jeszcze Alanem Wakem miałem misje nie porobione i jeszcze z 3h zeszło mi dokończyć jego etapy. Myślałem, że umrę.

Grafika mi się podobała jak i misja ze śpiewaniem i te wstawki z realistycznymi aktorami majstersztyk ale za to denerwowało mnie takie coś jak mały płotek przez który moglibyśmy przeskoczyć ale jednak trzeba znaleźć klucz i takie krążenie wkoło po tych mapach mocno męczyło. Takie chodzenia naokoło jest w tej grze baaardzo dużo. Naświetlanie wroga i strzał też denerwowało bo to taka czynność bardzo powtarzalna gdzie po pewnym czasie wolałem biegać niż walczyć. Sztuczne wydłużanie gry.

Początek gry mi się podobał ale fabuła po kostnicy już coraz mniej. Myślałem, że to będzie taka normalna detektywistyczna gra z kultem w roli głównej ale te duchy, mroki, zombie, sny itd to nie moje klimaty.

Piękna była to gra. Nie zapomnę jej nigdy.

O jejku, druga część Alana Wake'a to jest ciężkie doświadczenie, ale no dostarcza mocnych wrażeń i ma swój klimat jak i całą masę irytujących elementów. Zmiany w stosunku do pierwszej części są jak te w remake'u God of War w porównaniu do oryginalnej trylogii. Mieliśmy prostą, liniową grę akcji, a tutaj dostajemy rasowy thriller detektywistyczny, Sinking City na mocnych sterydach, gdzie trzeba mimo wszystko śledzić w miarę fabułę i myśleć czasem gdzie iść, a nie tylko cisnąć przed siebie.

Fabuła w ogóle odjechała i odpaliła się totalnie. W jakimś sensie Lovecraft byłby z tego dumny. U niego zagrożenie pochodziło z zewnątrz, a tu rodzi się we wszystkim tym co znajome, wewnątrz umysłu ludzkiego, ale mroczne moce wciąż pozostają nieokiełznane i nieopisywalne, niepojmowalne logiką. Tym razem jest dwóch bohaterów i dwie powieści, które wzajemnie się przenikają i na powrót łączą w jedną. Bardzo uwielbiam "Księżycowy park", ale tutaj autotematyzm i meta treści są znacznie bardziej zawiłe, o czym świadczy fakt, że grę trzeba przejść dwukrotnie, by zobaczyć prawdziwe zakończenie i jest to fabularnie uzasadnione. Na całe szczęście nie robiłem tego, bo pierwsze przejście mi 32 godziny zajęło, więc było grubo.

Było grubo, bo nie ma szybkiej podróży, więc jak Sagą szuka się wszystkich skrytek kultu, to sporo biegania jest, a do tego przeciwnicy respawnują się dość często. Strzelanie jak to u Remedy bardzo prawilne jest i Sagą grało mi się naprawdę dobrze, jej historię przeszedłem całą przed musicalem Wake'a nawet. Tylko przez ten nowy, bardziej realistyczny gameplay sekwencja muzyczna ssie totalnie. To nie jest system stworzony do masowego wycinania przeciwników. Przeładowanie czegokolwiek trwa średnio dwa lata, a i bronie są mniej skuteczne niż w pierwszej części i to mimo że większość śniadaniówek znalazłem. Płakałem za każdym razem gdy używałem granatu lub racy. Choć oczywiście feeling strzelania jest jak najbardziej spoko. A i strzał na ryj należy się tej lampucerze, co podczas Deerfestu twierdzi, że Dark Ocean Summoning jest lepsze od walki na scenie na farmie. Tępa dzida.

Najgorsze w tej grze są mechaniki przeciwników w etapach Wake'a. Respawn natychmiastowy po przejściu do innej lokacji, ciągle jedno i to samo słowo powtarzają, błyskawicznie podchodzą lub uciekają, a czasem wydawało mi się, że gra po prostu się zbugowała i spawnuje nimi w opór. W sali balowej tak miałem, że ze 3 czwórki cieni rozwaliłem i kolejna się pojawia zaraz, na szczęście zaraz był save room i wyjście oraz wejście do menu rozwiązało kwestię.

Abslutnie irytuje też kwestia lootu u Wke'a. Im więcej mamy sprzętu w ekwipunku, tym mniej znajdujemy w skrzyniach. Zdarzało się, że 3 skrzynki pod rząd z niczym znalazłem, a w prosty sposób to można rozwiązać. Wystarczy wrzucić do pudełka na buty wszystko co mamy przed otwarciem skrzyni i otwierać wszelkie szuflady i skrzynki bez żadnego wyposażenia. Dzięki temu w pewnym momencie miałem 8 baterii i ponad 50 naboi do pistoletu, tylko to zajmuje czas i trochę monotonne jest. W każdym razie po odkryciu tego sposobu grało się o wiele przyjemniej.

A gra wciąga i w przeciwieństwie do Control tutaj o wiele bardziej wizualnie opowiedziano fabułę, no i nie ma też od czapy takich notatek o niczym, ale lokacje wciąż są zakręcone, a FBC jest totalnie bezużyteczne i nic nie ogarnia w kwestiach paranormalnych. No, ale gra ma mega klimat. Wymaga tego by na spokojnie do niej przysiąść i w dłuższych sesjach przechodzić, by nie pogubić się w historii, ale finalnie na pewno warto.

Totalny kał, nawet to nie leżało koło 1 części ... Brak słów

Do Alana Wake'a 2 podszedłem bez większych oczekiwań, kupiłem tę grę na świątecznej wyprzedaży i byłem przekonany że ją szybko zwrócę gdyż jedynka mnie znudziła po 2 godzinach, i nie jestem mega fanem gier od Remedy, poza Max Paynem 1 i 2, a tutaj o dziwo bardzo się zaskoczyłem pozytywnie oczywiście. Druga część jest kompletnie inna od pierwszej, bardzo mi się spodobał ten aspekt survivalowy jak w grach Resident Evil co urozmaica rozgrywkę z fajną mechaniką strzelania oraz całkiem fajnymi zagadkami logicznymi. Jednak największym jej plusem jest połączenie dwóch światów Sagi oraz Alana, gra trzyma w napięciu. Każda postać ma swoje ulepszenia które są umieszczone na mapie, a więc gra zachęca nas do eksploracji, a światy są zrobione bardzo ładnie i klimatycznie. W przypadku Sagi przyjdzie nam się przemieszczać po leśnych terenach Bright Fals, które potrafią przyprawić o dreszcze, nie zabraknie wesołego miasteczka czy domu spokojnej starości. A zaś Alan będzie przemierzał mroczne deszczowe ulice oraz metro w Nowym Jorku które mi się najbardziej podobały ze względu na Max Payne'a. Samo metro było bardzo podobne do tego z pierwszej części Roscoe Street. Nie będę ukrywał że wspomnienia wróciły i jeszcze bardziej zaostrzyły apetyt u mnie na remake Max Payne, i dały wyobrażenie jak owe odświeżenia tych klasyków będą wyglądać na Northlight. Skoro już jesteśmy w temacie grafiki to bez wątpienia jest to jedna z ładniejszych o ile nie najładniejsza gra 2023 roku, grafika buduje klimat, wszystkie lokacje oraz twarze postaci, mimika jest świetna. Audio w tej grze też jest fenomenalne, wszystkie ambienty, muzyka dają poczucie zaszczucia i izolacji, oraz dobry soundtrack a scena z musicalem to kosmos. Cutscenki real action też mi się bardzo podobały, i fajnie by było gdyby takie scenki zrobili w remaku Max Payne'a i na wzór z trzeciej części. Głosy postaci również wypadają bardzo dobrze, aczkolwiek osobiście mi średnio pasował głos do Alana, o ile sam aktor Ilkka Villi dobrze odegrał postać Alana tak aktor dający głos już nie koniecznie do niego pasuje. Sam Lake z głosem ś.p. Jamesa Mcffrey'a jako Alex Casey to je**** Max Payne. Zauważyłem że Remedy bardzo lubi łączyć swoje uniwersa, i jak dla mnie fajnie im to wychodzi. Powiedziałem o plusach teraz czas trochę ponarzekać.

Największym minusem Alana jest aspekt techniczny, a mianowicie optymalizacja a raczej jej brak. Owszem gra wygląda świetnie, fizyka również stoi na bardzo wysokim poziomie. Posiadam I7 8700 32 GB ramu i RX 6800 xt i bez FSR się nie obejdzie grać w tę grę. Co jest dla mnie trochę śmieszne bo o ile ta grafika jest na bardzo wysokim poziomie, to i tak uważam że ta gra nie powinna mieć aż takich dużych wymagań zwłaszcza że mamy do czynienia z grą korytarzową. Tak to u mnie na FSRze ustawionym na jakość, 2560x1440 oraz detale wysokie bez RT gra wyciągała stałe 60 klatek, w niektórych miejscach takie jak posterunek policji czy dom starców klatki dropiły do 50 ale to było spowodowane moim starym procesorem który z 6800 xt już nie daje sobie rady. Bez FSRa było to 40 klatek XD. Następna wada to tkwi w gameplayu, o ile strzelanie jest zrobione okej, to mam wrażenie że brakowało trochę płynności w tym wszystkim, wszystko to działało siermiężnie cała walka z przeciwnikami, za nim postać przeładowała broń to byliśmy w stanie dostać lepe od przeciwnika. Kilka razy miałem tak że gdy postać przeładowywała broń zacząłem biec sprintem to postać anulowała przeładowanie broni. Walka z bossami również jest nudna i prosta, jedyny ciekawy boss to był pierwszy Nightingale, a następni byli już po prostu nijacy i bez pomysłu. Pod koniec gry miewałem dziwnego buga, że jak wchodziłem w interakcje z jakimś elementem w grze żeby przeczytać jakiś list, to nie mogłem wyjść z tego Escape nie działał, więc trzeba było Alt F4 zrobić. Możliwe że to przez ostatni patch który się pojawił. I największy zarzut jaki mam do tej gry to, to że jest zdecydowanie za długa, końcówka mnie strasznie wymęczyła wracanie do tych samych lokacji Alanem, czułem się serio jak w jakimś koszmarze zapętlonym i pragnąłem żeby się on już skończył. I jeszcze te jumpscery było ich zdecydowanie za dużo i były wpychane na siłe. Ja ogólnie nie lubię jumpscerów dla mnie horror ma straszyć klimatem i mrokiem, mogli już zdecydowanie mnie ich dać. I jeszcze zakończenie żeby w pełni zrozumieć trzeba ponoć przejść Nowa Gra+, wg mnie bardzo słabe rozwiązanie, zobaczymy może DLC coś jeszcze rozwinie i wyjaśni pewne rzeczy, bo zakończenie gry było mega słabe, możliwe jakbym przeszedł pierwszą część Alana Wake'a to bym lepiej zrozumiał.

Podsumowując Alan Wake 2 to bardzo ciekawe doświadczenie jednocześnie bardzo męczące, sam styl poprowadzenia narracji jest czymś czego jeszcze nie spotkałem w grach i bardzo mi się spodobał, z połączeniem ze świetnym designem oraz przyjemnym gameplayem sprawia że naprawdę można się fajnie bawić w tej grze. Gdyby nie ten endgame i jakby gra była krótsza i mniej jumpscerów to byłoby idealnie. Mimo wszystko warto zagrać.

Plusy:
+Grafika i audio
+Real action cutscenki
+Gęsty klimat
+Ciekawie poprowadzona narracja
+Design lokacji
+Dużo nawiązań do innych gier studia

Minusy:
-Optymalizacja
-Zakończenie gry
-Jumpscery zrobione na siłe
-Za bardzo rozciągnięta kocówka gry
-Siermiężność w walce
-Drobne bugi
-Walki z bossami

Ocena: 7/10

Jedynkę przechodziłem z 12 lat temu, więc żeby przypomnieć sobie historię, obejrzałem na YT jakiś skrót fabuły pierwszej części. I szczerze mówiąc, nawet po jego obejrzeniu, nie było łatwo ogarnąć się w tej pokręconej historii ;) W dwójce przedstawione to jest lepiej, choć nadal lekko nie było. Podchodziłem do niej z jednym jedynie życzeniem - żeby nadal miała taki fajny klimat grozy, intrygi, małych miasteczek i społeczności. I to otrzymałem, bo Alan Wake 2 aż ocieka klimatem, którym nawet nadrabia braki w mechanice walki czy średnio ciekawymi etapami Alana.

Zalety
- Grafika!
- Klimat - psychodeliczny, abstrakcyjny, niepokojący, wciągający
- Miejsce akcji (kocham motyw małych górskich miasteczek, filmów grozy i intryg)
- Bardzo klimatyczne Bright Falls i jego okolice
- Pomysł na całą fabułę i jego wykonanie to zupełnie inna liga - niekoniecznie musi trafić do każdego, ale nie można odmówić twórcom kreatywności i oryginalności
- Momentami naprawdę czuć klimat grozy
- Możliwość zmiany poziomu trudności w trakcie gry
- Szybko działające zmiany w opcjach graficznych - po zmianie ustawień gry nie trzeba resetować, wszystko odbywa się w locie
- Dużo ciekawych znajdziek, które budują tło gry
- Uczciwa długość (z 20-25h grania)
- Nawiązania do innych gier Remedy (Control, Quantum Break a nawet... Maxa Payne'a!). Remedy stworzyło już własny świat w którym różne elementy ich gier się przenikają, budując niesamowity lore własnych tytułów
- Dobór aktorów i ich gra w przerywnikach filmowych
- Humor w reklamach, gazetach itp.
- Old Gods of Asgard!
- W zasadzie cała rozgrywka Sagą
- Pomysł scen akcji Alana
- Miejsce umysłu Sagi to fajny bajer, po paru godzinach może pomóc rozjaśnić zagmatwany świat Remedy, a także daje nam wrażenie rozwiązywania zagadek i śledztw...

Wady
- ... ale to właśnie tylko wrażenie, bo klikając wszędzie gdzie popadnie np. przy tablicy dochodzeniowej też w końcu pchniemy akcję do przodu
- Zbyt często też trzeba do miejsca umysłu wracać (momentami wręcz co chwilę)
- Momenty w których gramy Alanem są jak dla mnie zauważalnie słabsze od tych z Sagą
- Nudna i na siłę rozwleczona końcówka gry prowadząca do zakończenia...
- ...które jest mocno rozczarowujące (przynajmniej dla mnie)
- W grze znajduje się dużo tanich jumpscare'ów
- Fabuła jest naprawdę mocno niejasna (choć z czasem można to ogarnąć)
- Ciężko wejść w grę bez znajomości pierwszej części
- Wymagania sprzętowe (choć jest sporo opcji dostosowania grafiki)
- Ociężałość bohaterów i wolne bieganie
- Taka sobie walka i nieintuicyjne uniki
- Nieprecyzyjna latarka
- Brak kompasu - przeszkadza to zwłaszcza w trakcie etapów w lesie
- Trochę wolno się rozkręca (ale nawet wtedy gra się dobrze)

Za każdym razem, gdy grałem Sagą bawiłem się bardzo dobrze, a gdy Alanem - trochę się męczyłem. Gdyby skupili się na rozgrywce w stylu Sagi, to na pewno bym skory dać duży wyższą ocenę. Koniec końców jednak uważam AW2 za bardzo dobrą grę z rewelacyjną grafiką, ciekawą i pokręconą fabułę oraz świetny klimat. Ma trochę minusów, ale wiem, że szybką w podobną grę nie zagram. Widać ogromne serce twórców i mam nadzieję, że dalej będą z takim zaangażowaniem podchodzić do swoich gier. Zasłużone 8,5/10.

Moja ulubiona cutscenka w grze.
Dawać photo mode bo chcę jeszcze raz przejść to graficzne cudo
https://www.youtube.com/watch?v=1fzVOSHaOac&t=60s&ab_channel=ErnestGamingway

Przepiękna gra. Dużo bym dał z coś podobnego pod marką RE albo SH.

Po kilku godzinach największa wadą wydaja się paranormalne możliwości detektywistyczne głównej bohaterki.

Wystarczy że siądzie i zastanowi się nad daną kwestią i już, wie gdzie znaleźć dany przedmiot. Już naprawdę mogliby to zrobić w takim stylu, że w głowie po iluś rozmowach robiłaby się metaforyczna nitka poszczególnych zdań i obrazów i na tej podstawie bohaterka sama dochodziłaby do tego, gdzie dalej iść.