Forum: Depresja potrafi całkowicie zniszczyć człowieka

No ja w szpitalu obecnie jestem już 6 tygodni, a wyjść mam wstępnie w grudniu o ile mi się poprawi. Już jestem na maksymalnej dawce leków i się nie poprawia, czekać muszę jeszcze dwa tygodnie, a jak mi się nie poprawi to coś innego dostanę. Leki to jest mega gówno jeżeli chodzi o dopasowanie, bo niewiadomo nigdy jaką dawkę potrzeba, który lek i niewiadomo jakie efekty uboczne wystąpią. Nie poddawaj się, bierz leki i chodź regularnie do lekarza i stosuj się do zaleceń. Ja odpuszczałem leki, bo poprawiało mi się lekko, ale dalej nie było dobrze. I to był błąd, nie miałem samodyscypliny wystarczającej, a potem przyszły jak zwykle wątpliwości co do tego czy mogę zostać wyleczony.
Poszukaj sobie jakiegoś psychoterapeuty albo psychologa (omijaj terapuetów). Jeżeli myślisz, że nie dasz rady wszystkiego upilnować to może warto się udać do szpitala tak jak ja? Plusem jest to, że psychiatra porozumiewa się z psychoterapeutą, druga sprawa to będą cię pilnować z lekami, jak będziesz miał cięższy dzień to inni pacjenci cie podniosą na duchu, albo możesz w każdej chwili porozmawiać z lekarzem. No i są też terapie grupowe.

Jeżeli chodzi o miejsce do wygadania się to ja korzystam z prywatnych grup wsparcia na facebooku. Dużo łatwiej jest wygadać się osobom, które cie zrozumieją, bo przechodzą przez to samo. Tam zawsze dostaniesz wsparcie i dobre słowo, warto sobie zobaczyć. Jak wpiszsz depresja w wyszukiwarkę i wejdziesz w grupy to ci dużo grup wyskoczy. W grupach prywatnych twoi znajomi nie zobaczą co piszesz (chyba, że też są w tej grupie) więc o to się nie martw. Gol to raczej takie średnie miejsce do takich rzeczy. Znaczy zawsze warto jest mówić o swoich problemach psychicznych otwarcie, przy okazji uświadamiać innych ludzi, ale musisz się liczyć, że na GOLu się spotkasz z durnymi komentarzami wobec własnej osoby.

edit:
Dodam jeszcze, że terapia bardzo mi pomaga, pozwala spojrzeć na pewne sprawy inaczej.
Ważne jest też dojście do prawdziwej przyczyny tej depresji, ja ostatnio po wielu rozmowach z psychologami doznałem możnaby powiedzieć olśnienia ;)

I nigdy nie jest za późno, krótko się leczysz tak naprawdę, nie przekreślaj jeszcze leczenia.

Istnieje prawda, która dotknęła mnie gdy byłem pewnie w podobnym stanie co Ty. Nie pomoże Ci nikt, jeśli sam sobie nie chcesz pomóc. Byłem w takim punkcie gdzie czułem się jakbym utknął, nie potrafiłem nic zmienić, a moja własna wola jakby zniknęła i mimo, że czułem, że wszyscy na około chcą mi pomóc, nie przyjmowałem tej pomocy, bo sam nie chciałem sobie pomóc.
Tak jest ze wszystkim, nie sprawisz, że ktoś w coś uwierzy, jeśli sam w to nie wierzysz czy nie będziesz szanował ludzi, jeśli nie szanujesz sam siebie.
Druga sprawa, to wiele osób myśli, że to jak się czujesz narzuca Ci to co robisz. Bo jak czujesz się dobrze to chce Ci się działać czy być miłym, jednak to nie do końca jest tak, ponieważ to co robisz kreuje twoje samopoczucie. Jeśli czujesz się, źle powinieneś robić coś, co sprawi, że będziesz czuł się potrzebny czy wartościowy, ewentualnie coś co Cię rozwija. Spróbuj zaakceptować, że twoja egzystencja jest względnie bezsensowna, więc spróbuj pomóc w miarę możliwości innym. Czy to jest twoja najbliższa rodzina, czy jak masz ambicje to miasto, kraj albo cały świat.
Droga do wyjścia może być ciężka ale zastanów się czy jest rzeczywiście cięższa niż pozostanie w obecnej sytuacji.

Wiem, że trochę coachingowe gadanie ale życzę Ci powodzenia i służę pomocą. Gdybyś chciał porozmawiać to możemy się zgadać :)

Welp adam11$13 nie pocieszyłeś mnie..... skoro odwlekane leczenie nic w zasadzie nie daje u Ciebie to jestem w d**** i nie ma już nadziei dla mnie. Wydaje mi się adam że mamy podobne problemy tylko, że ja nie potrafie sie zmusić do pójścia do lekarza....

Ziomeczki, czy ktoś może mi powiedzieć, jak wygląda w tym momencie cała procedura, jeśli chodzi o leki antydepresyjne? W sensie, czy musisz dzwonić najpierw do rodzinnego, a on rozpoznaje, czy się kwalifikujesz na skierowanie do psychiatry? Czy można to jakoś prościej załatwić?

10 lat temu byłem blisko zakończenia tego żywota przez depresję, wyciągnęła mnie rodzina i lekarze, miesiąc temu mój dobry kolega nie wytrzymał i skończył ze sobą, strych, whisky, sznur, krzesło, zgasło światło.

Nie skończ w ten sposób, idź do lekarza który zmieni leki i pomoże w terapii, to nie tak, że zaczynasz coś brać i jest lepiej, to są lata pracy nad sobą z pomocą lekarzy i prochów.

Zdrowia.

Jeden z moich kumpli miał duży problem z buraczeniem się. Po prostu palił cegłę w kontaktach z każdą nowo napotkaną osobą. Nie mógł sobie z tym poradzić. Dopadła go przez to bezsenność i skończyło się depresją bo widziałem co się z nim dzieje na co dzień. Ocierało się to już o jakąś chorobę psychiczną. Popadał ze skrajności w skrajność jeśli chodzi o wyrażanie emocji i nastrój. W końcu trafił na jakąś lekarkę w WWa co go z tego wyleczyła jakimiś falami z tego co mówił etc - nie pamiętam. Potem zaczął ostro uderzać do panien wiec faktycznie podziałało. Dziś już nie mamy kontaktu bo widział kumpli tylko wtedy jak był singlem a gdy miał pannę to dla niego nie istnieli - ale naprawdę odmieniła go ta kuracja.
Dlaczego o tym piszę? Ponieważ ze mną jest tak, że ja się absolutnie niczym nie przejmuję i to aż za bardzo. Mój koleżka mi zazdrościł i opowiadał o tym tej swojej znachorce. Stwierdziła, że takie przesadne zdystansowanie do wszystkiego i totalna olewka świadczy o tym, że mam coś nie tak z garem i zapraszała mnie do siebie.
Mimo wszystko jest mi z tym dobrze po dziś dzień, nikomu krzywdy tym nie robię przecież. Współczuję wszystkim zmagającym się z deprechą, sam straciłem bliską osobę w wieku 22 lata która odebrała sobie życie. Chciałbym zarażać moim podejściem ale niestety, nie mogę.

Nie jesteś żadną parówą, nic nie przegrałeś.

Życie ma to do siebie, że czasami znajdujemy się w sytuacji, która wydaje się beznadziejna, Bez wyjścia.

Na podstawie tego co napisałeś to widzę że masz dużą świadomość tego co się obecnie z Tobą dzieje, jesteś świadomy swojej egzystencji. I to już jest coś, to jest jakiś punkt odniesienia.
Potrafisz też wymienić elementy, które na chwilę obecną Ciebie przygniatają. Odbieram to jako dowód na to, że chcesz aby było dobrze, chcesz się otrząsnąć z tego i ruszyć śmiało przed siebie.

Opisujesz swoją podróż przez życie jako nieszczęśliwą, może to przytłoczyć. Wszystko to co Tobie się przytrafiło ubierasz w negatywne emocje. Zupełnie niepotrzebnie, popatrz ile w tym jednym poście wymieniłeś pozytywnych rzeczy:

przyjaciele
muzyka
gra w kosza
chęć podjęcia pracy
podróże

To wszystko jest Twoje, to jest coś. Ja raczej widzę kogoś kto chce wrócić i dalej cieszyć się życiem. Widzę tęsknotę za tym co było dobre. Dlaczego uważasz, że to już przeszłość?

Nie mam dla Ciebie rady idealnej. Ale jestem przekonany, że jeżeli ukierunkowujesz swoją świadomość na to za czym tęsknisz i zaczniesz krok po kroku realizować się w tym kierunku to przyjdzie ulga. Nie każdą bitwę wygrasz ale już sam czyn może dać Tobie motywację na którą czekasz.

Nie bój się zatroszczyć o swoje życie, czuję że jeżeli to zrobisz to życie się odwdzięczy.

Powodzenia.

Miałem właśnie kolejną rozmowę z psychem i cóż - dostałem te same leki tyle, że w jeszcze większej ilości żebym mógł trochę lepiej spać. Zakładam, że znowu podziałają miesiąc max. Zostaje już chyba tylko zamówić te 2 metry sznura bo nie ma opcji abym się z tego wyrwał.

Ludziska nie mówcie takich rzeczy, zostawcie te sznury. Depresja wynika z bardzo zafixowanego mindsetu. Jesteś w jednym miejscu, z którego nie możesz wyjść i masz dwie opcje. Kopiesz się dalej w tym co masz lub robisz krok do przodu, zmieniasz coś na lepsze i żyjesz. Wykorzystaj to co daję Ci bycie gatunkiem ludzkim czyli np. zdolność adaptacji. Pojedź do pracy za granicę, wskocz na głęboką wodę. Wbijesz się na dobre tory, zarobisz trochę pieniędzy i będziesz miał to czego aktualnie nie widzisz, czyli możliwości. Pomóż samemu sobie.