Wiadomość Gameplay z Black Myth Wu Kong - niesamowicie zapowiadającego się soulslike'a

Niby gra soulsowa, ale jak na razie według mnie poziom trudności jest wyważony, a nie irytujący, bo nie ginie się po 2 ciosach (może ta gra będzie miała do wyboru poziom trudności). Ogólnie bardzo ciekawie to wygląda, przyznam że mnie zaskoczyli. Ta gra ma chyba jeden z lepszych systemów walki jaki widziałem, szybka, dynamiczna i czuć ciosy, a ruchów i combosów wydaje się jest całkiem sporo. Graficznie według mnie furory nie robi, raczej nie przeskoczyła poziomu jeszcze obecnej generacji, ale to jest tylko Alpha więc jeszcze może coś się tutaj zmieni.

Shadoukira W Soulsach nie ginie się po dwóch ciosach najczęściej. A poziom trudności jest dobrze zrobiony. W Gothic 2 możesz zginąć przez jeden cios bądź dwa. W zależności na co trafisz i kiedy. Nie traktujcie już tego Dark Soulsa jak jakieś bóg wie jak trudne gry. Jak ktoś jest oporny na naukę to będzie ciężko ale ogólnie jeśli potrafisz się uczyć a jest to taka fajna ludzka cecha którą wszyscy posiadamy to nie będzie aż tak trudno. Dark Soulsy są ciężkie szczególnie dla ludzi którzy mało czasu spędzili w tych grach. Ludzie którzy wynieśli naukę i gra im się spodobała już nie narzekają na poziom trudności. Tak ze wszystkim jest. Początki są najtrudniejsze.
Urumod zwykłych wrogów możesz omijać bez problemu. Nikt ci nie każe walczyć ze wszystkich. Gra wymaga od ciebie abyś się nauczył ruchów przeciwnika aby się go nauczyć. Po tym wróg staje się śmiesznie prosty. Wrogowie się spawnują abyś mógł się ich nauczyć bo później ta wiedza przyda się na silniejszych wrogach.

SpookyYuuki Gothic to trochę inny typ gry więc nie ma co tego porównywać. Fakt walka w Gothicu zwłaszcza na początku nie jest prosta, ale to raczej wynika z tego, że jest ona dosyć toporna (Gothic 3 był pod tym względem o wiele łatwiejszy). No i w Gothicu jest coś co zachęca do dalszego próbowania i grania, czyli generalnie rzecz ujmując fabuła. W Dark Souls z tego co kojarzę jako takiej fabuły nie ma jest tylko lore świata, który poznajemy przez jego obserwację, a to dla mnie za mało, ja muszę mieć w grze jakiś cel, za którym będę chciał podążać. Pokonywanie kolejnych bossów bez otoczki fabularnej jest dla mnie mało ciekawe. (z tego co słyszałem to sporo osób kończy Dark Souls i nawet nie wie o czym ta gra właściwie była). Jeszcze gdyby walka w Soulsach była zrealizowana tak jak na powyższym gameplayu, to może bym próbował dalej grać w te gry, ale z tego co widziałem, to walka w soulsach na początku i na końcu wygląda tak samo, tylko gracz nabiera skilla i sobie lepiej radzi (no i wiadomo, że innym typem broni się trochę inaczej walczy).

Jeszcze a propos tej nauki gry, to jak najbardziej jest to możliwe, ale szkoda mi na to czasu. Mój czas na granie jest ograniczony, bo mam inne obowiązki i rzeczy, którymi bym chciał się zająć. A nie będę miał żadnej rozrywki z tego, że pogram sobie w takie DS i przez powiedzmy 4 godziny gry zrobię niewielki postęp, ale nawet wcale go nie zrobię, bo nie będę mógł pokonać jakiegoś przeciwnika. Wolę sobie pograć w wiele innych dostępnych gier, które dają mi lepszą rozrywkę i mnie nie męczą, tylko zapewniają pewien relaks.

Ta małpa to postać mitologiczna (jak kolega wyżej napisał Son-Goku), ale nie wiem skąd dokładnie pochodzi ta postać, chyba z chin.

Son Goku to protagonista Dragon Balla, Wu Kong to Małpi Król z mitologi chińskiej

Moim zdaniem to kwestia budżetu. Zrobienie dobrego sous-like'a też proste nie jest, niemniej da się go wyprodukować za zdecydowanie mniejsze pieniądze, niż klasycznego, liniowego slashera albo grę akcji TPP. "Soulsopodobne" z uwagi na wysoki poziom trudności mają z reguły wolniejsze tempo (tyczy się to zarówno walki jak i eksploracji) i gracz raczej nie gna na złamanie karku, starając się zachowywać ostrożność i podchodząc do wszystkiego bardziej metodycznie (zwłaszcza przy pierwszym przejściu). Do tego może dochodzić okazjonalna konieczność powtarzania pewnych potyczek z bossami czy też ponownego czyszczenia z wrogów tych samych lokacji (bo się odradzają). To wszystko sprawia, że taka gra wydaje się być dużo większa i bardziej wypełniona zawartością, niż jest w rzeczywistości. Ja pamiętam, że jak grałem pierwszy raz w Dark Souls (który był moim pierwszym souls-like'iem w ogóle), to po dotarciu, po wielogodzinnej tułaczce, do Anor Londo miałem poczucie, jakbym odbył epicką wędrówkę, mimo że w "normalnej" grze coś takiego zajęłoby mi pewnie z 15 minut, bo cała mapa w DS jest po prostu dosyć mała.
W takiej grze najczęściej można też zaoszczędzić na scenariuszu, voice-overach, przerywnikach filmowych i paru innych elementach, bo docelowa grupa odbiorców i tak zazwyczaj nie zwraca na nie uwagi (co byłoby raczej trudne do przełknięcia przy klasycznej grze akcji TPP).

No ale tutaj też kij ma dwa końce. Trafienie w gusta fanów souls-like to niełatwe zadanie, więc może się okazać, że gra finalnie będzie dla nikogo i nie ruszą jej ani "soulsowcy", ani miłośnicy bardziej klasycznych gier akcji (bo mogą się odbić od wysokiego poziomu trudności czy braku wspomnianych wyżej elementów).

To brzmi bardziej jak Koreańczycy i ich gry MMO.